THE TRIP

 O, die suis! O, die suis! M’n oren, m’n oren, meneer. Straks vriezen ze er nog af. Dacht ik. Vanuit het diepste van het Hoge Noorden prevelde ik. “Bezing mij, o Muze, de vindingrijke man, die rondzwierf, nadat hij alle kroegen van Malmö had verwoest.” “Young woman share your fire with me. My heart is cold, my soul is free. I am a stranger in your land wandering man they call me Sand.” (Einstürzende Neubauten). Diepgevroren -Kapitein Iglo – zoals De Gerlache op de Belgica. Zes weken, drie dagen en acht jaar on the rocks. Eerst was ik (sneeuwblind) de weg kwijt, de verkeerde kant uit gegaan. Kreeg het aan de stok met Inuit. Ze bleven mij maar doorzeuren over de splitsing van BHV, en de deeltjesversneller in Geneve. Ga zelf kijken, zei ik. Ze wilden mij kost wat kost allerlei prullaria verkopen. Voor mijn eigen zieleheil. Souvenirs. Lieden zoals ik die willen niet herinnerd worden. En zeker niet aan zichzelf. Liefst niet. Hell no. De pooledities van Amundsen en Scott waren er klein bier tegen. Waden door 7 zeeën Finlandia-vodka. Na een koerscorrectie zat ik gewoon in het verkeerde land. Dat begreep ik toen ik van blokhut naar blokhut sloop. Op vele plaatsen hoorde ik het oude lied: “Vinter wår hart” Van August Sallingen. Familie van D. Salinger. Vinnige Fin! En dan, Kirke -nog was mijn lijdensweg niet ten einde- werd ik belaagd door een kolonie Vlaamse zeeleeuwen. En de Blauwvoet (familie van de platvoet) kwam mij in mijn lever pikken. Die groeide telkens weer aan. Wonderbaarlijk! Het leken mij zeven maal zeven weken die ik in een dag meemaakte op het vlot van Thor Heyerdahl. Uiteindelijk bracht men mij bij de Sjamaan. Arvo Pärt. Die plantte mij een gps in mijn schedel. Met Lars de IJsbeer belandde ik weer op de juiste weg naar de Zoete Waters. Uiteindelijk was ik nog voor de anderen thuis.