
*
Wat groeit er in mijnen hof? St. Franciscus, Hitchcock & Tsjechov!
Prijs je gelukkig als je een tuin hebt! Niets kan tippen aan het spektakel van vogeltjes –anonieme acteurs- die – zonder verkeersleiding – neerdalen en weer opstijgen in het groen! Of in de naakte herfst. “Vogelen zonder kop” is geen vogelsoort. Het was een uitdrukking voor “blinde vinken”. Het waren andere tijden. Zeker vanuit vogelperspectief. Er lag altijd wel iemand op vinkenslag, er werd veel gefezeld over vogelen, en men had beter één vogel in de hand, dan tien in de lucht.
En hoe Sint Franciscus praatte met de dieren. En hoe het roodborstje aan dat rood kwam. En hoe de leliën des velds, en de vogelen des hemels, niet zaaiden, niet maaiden, en toch zij oogstten, elke dag opnieuw, overvloedig. Sinds hij de Bijbel gelezen had, de grootste ornithologische roman aller tijden, had hij besloten het tot het einde der tijden wat kalmer aan te doen.
En hoe wild hij gedanst had!. In zijn glimmende zwarte zondagse lakschoentjes, tot hij wegzonk in het psychedelisch vloermotief, zonder einde, zonder begin, telkens Surfin Bird van The Trashmen uit de jukebox knalde, want Bird is the Word en 1963 stond volop in bloei daar toen in Chiconville, het Twin Peaks van de Witlofstreek. Ook in de cinema doken steeds meer vogels op. Op telefoonpalen, op huizen, in huizen… Het begon met dwergpapegaaien, en eindigde met El Condor Pasa, met Oh mijnen blauwe geschelpte en met de Vogelkensdans. De invloed van Tsjechov liet zich meteen voelen. In een bootje op het meer werd de Schone aangevallen door een meeuw. Kraaien vielen de dorpsschool aan. (Was het maar echt zo gegaan!) Vogels bestormden huizen. De wereld dreigde te veranderen in een gigantische volière. Het Beest redde De Schone van een fladderende wolk. En toen zijn zij gevlucht in een auto. De zon kwam op, en aan de horizon verdween de auto uit beeld.
Tussen ons en de duiven, de kippen, de merels, etc… kwam het nooit meer goed.
Didi de Paris