Voor het hoge donkere huis was de keuken wat “het schip” was voor de dorpskerk. Men werd er een beetje draaierig van. Zeeziek? De tegeltjes vormden een oneindig patroon. Het was begrensd, en toch niet te vatten. Iets van Escher? (Pas veel later bracht ik prenten van hem mee naar huis.) Een trompe-l’oeil? Abstracte patronen? Arabian nights. Het Alhambra – kreeg ik pas veel later te zien. Ontelbare grijsblauwe rechthoekjes, met op elke hoek een sneeuwwit vierkantje, zoals soms te zien op TV, daar afgezet met een ferme zwarte lijn. Malevitch? Mondriaan? Matisse? De kunstwereld lag aan onze voeten. Die keukenvloer, zo zou later blijken, was het fundament van symmetrie en harmonie… Het was eenvoudigweg ingewikkeld. Wiskunde, tangram, Fibonacci? Niemand kon zeggen waarom dat zo was, maar elke zijde van een wit vierkantje was exact de helft van de breedte van de rechthoek, twee vierkantjes vormden samen met de breedte, de lengte voor een nieuwe rechthoek, een grijze gespikkelde. De eerste rechthoek stond loodrecht op de tweede. Alles klikte in elkaar. En zo ging dat maar verder, de hele keukenvloer vol rijen rechthoeken, vol grijze spikkels, en hemelsblauwe rechthoeken, en overal waar men keek, witte vierkantjes, afgezet met een zwarte lijn. Die keukenvloer was de bühne voor een jeugd, en een kindertijd, in de witlofstreek.
DIDI DE PARIS 