Dichtertje keek zijn collegae punk jonkies verzameld rond het tafeltje onwennig aan…
Ik kijk door het raam. Kreupel is de tijd, kruipt traag en dik (als bloed) en de lente woedt in al zijn schoonheid. En zoals elk jaar verhevigt het de “weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.”
Bij de aanwezigen verzameld rond het tafeltje in de bar van studentencultuurcentrum STUK, had de vraag “Wat we van de muziek vonden?” voor een lichte paniek gezorgd. De band had nog maar één singel uit. Een stuk uit Albert Camus zijn roman L’Etranger en daar beklemmende klanken bijgezet. Was het een popsong? Existentialisme troef. Weltschmerz. Alles baadde in vreemde wrede surrealistische sferen. Ongelofelijk hoe wij achtervolgd werden door literatuur. Op een dag zouden we verpletterd worden door een immense boekenkast.
Het concert was nog voor Dichtertje hun eerste langspeler had: Three Imaginary Boys. Ik heb dat album vandaag, in alle vroegte, in de hondse miezerigheid van de maandagochtend, beluisterd. Ongemeen deprimerende teksten. Je kan je niet voorstellen welke invloed dat had op snaakjes als Dichtertje en zijn collegae schobbejakken. Ze waren jong en baldadig. En alle lichamen waren mooi, toen nog, godslasterlijk mooi…De tijd is een kwaadaardig sprookje. In Leuven kon men toen naast de frietkoten en openbare pissijnen ook nog genieten van kunst. In het STUK. De bar was Sodom en Gomorra. Met aan de ene kant diegenen die kwamen voor de bands, de films, het theater. Aan de andere kant: de zatten, de zotten, anarchisten, de vechters, de bajesklanten…. Hij miste er haast geen dag, maar dat had te maken met de prijs van de pils. Ook werd Dichtertje er geregeld van zijn sokkel geblazen. Door theater van Thomas Bernhard en Jane Bowls bijvoorbeeld. Of toen hij in één keer de volledige Berlin Alexanderplatz uitgekeken heeft: 894 minuten … Ach, mensen zoals Dichtertje, de fanfare van honger en dorst, ze doolden dronken door de straten, werden verteerd door een vuur, zwervend tussen haat en liefde voor kunst, mens & maatschappij.
Vreemde vogels zwierven door het stadje. Door hoofden en aders raasden opzwepende nummers. Non-alignment Pact van Pere Ubu was er zo een. Gelukkig bleef 99,9 % van de bevolking hiervan bespaard.
STUK of Stuc? In die dagen lag nog niet echt veel vast. Op donderdag 5 april 1979 traden op “at “T” Stuc (Louvain)” Univers Zero. Dat kon men er geregeld vinden: een gitzwarte diamant.
STUK was Dichtertje zijn rock’n’roll highschool. Hij werd er onderwezen in alles waar hij geen verstand van had. En toch: dans, filosofie, architectuur, mode… Hij was er niet gerust in! Het bood te weinig weerstand. Thatcher en Reagan woedden als Spaanse griep. Het einde van de geschiedenis was nabij. Het decennium begon met Einstürzende Neubauten en eindigde met de Val van de Muur.
Het was op een zaterdag, verder weet ik er niets meer van. De dagen zijn aan elkaar gekoekt. Gestolde lava. De naam van de band was The Cure. De muziek zou zich verspreiden als een plaag, een epidemie. Een populair medicijn voor alles wat nog in bot stond en toch al doordrongen was van het verrottingsproces. Na het concert, was de zanger in het café gekomen …
Dichtertje hakkelde zijn beste Engels bij elkaar: Well, I think it was a great gig, but the sound was rather cold.
Niemand kan zeggen hoe ver de invloed van Leuven, en Kessel-Lo, reikt, maar de week daarop kondigde New Musical Express een totaal nieuwe muziek aan: cold wave. En op de hoes van Three Imaginary Boys prijkt– heb ik vanochtend gezien – een koelkast.
DIDI DE PARIS 