NIEUWJAARSBRIEF

Didi De Paris
hoopt samen met jullie
het hele jaar door
ongebreideld
strijd- en levenslustig
te mogen zijn
& laat ons vooral schaamteloos
optimistisch zijn!
Occupy 2012!

STAKING!

Het duister zou niet lang meer op zich laten wachten. Oma en ik sjokten door de sneeuw. Als de sneeuwvlokken bij tienduizenden dansten in het licht van een straatlantaarn zei oma: Jeezeke schudt zijn beddeken uit… Bijtende koude of niet, wij wandelden, op zondag.… Ik sluit mijn ogen, zie een bevroren meer. Zo ver het oog rijkt. Elke herinnering hakt een wak. Vissen happen naar lucht. Beelden stromen. IJs kraakt. Gebroken, zet de massa zich in beweging. Onstuimig stuwen en klotsen, Het klingelen van ijsblokjes in een glas… Ooit moet de wereld bedekt geweest zijn met een dikke laag ijs. Glestsjers, ijsbergen. Glijbanen op de speelplaats… Aan de dakgoten hingen ijspegels. Op elk moment kon een gruwelijk koude druppel tussen de hemdsboord vallen en tergend traag glijden over het jonge warme lijfje.

Het was winter 60/61. Het land was in staking, lag er al weken roerloos bij. In de straten lag sneeuw. Het ene moment wit als de kat van oma. Oma was een zuiders type. Haar warme tinten waren een vloek in de sneeuw. Het volgend moment was de sneeuw zwart en drabbig. Alsof er tanks hadden doorgereden. Met rupsbanden. Gelukkig sneeuwt het vandaag niet meer, het vriest niet meer… Alles lekt, smelt, vloeit weg…

Het knerpen hield gelijke tred met de lucht langs mond en neus binnen gezogen en omgezet in wolkjes. We liepen door de eerste sneeuw op het kerkpad. Iets lager lag de parking voor vier auto’s. En dan nog: plaats zat. Hier en daar zaten bobbels in het witte tapijt. Onder een opeenhoping zat een diepte. Merkte ik, toen ik tot aan mijn schouders in de sneeuw stak. Ik hapte naar adem. De zon strooide een koperrood schijnsel over mij. Het jonge hartje bonste als van een vogel, een straatmus, een roodborstje in de sneeuw, doorboord -een ijspegel- en het besef dat priemend: de ergste kou komt niet van buiten.

if…

Als de maan de dag raakt…

CADEAUTIP

Trakteer jezelf, of je medemens, voor Kerst, op een BOKS!

44 woorden uit ’t Boeksken van de Wraeck

Ahoy,
fees(t)-
boek-
aniers!

Ook al behoor ik
tot het luiaardsgild’

& ben ik voor eeuwig
en drie dagen

veroordeeld
tot de bedelstaf,

nog
roer ik de trom,
hijs ik de zwarte vlag

en bid ik
vurig

om een stormachtig
mooie

prelude

tot de
Winterwende!

Weg van de dichter

één enkele keer
wordt hij rondgereden
in een limousine

andere dagen
neemt hij de bus

meestal gaat
de weg van de dichter
over fiets-
en voetpaden

nooit
over rozen.

A SPACE IN TIME

Hij gaf moeder gelijk, het wás apenmuziek. Zoals de speelgoedaapjes in de bimbo-box, toen hij aan haar hand door het grootwarenhuis had gelopen. Hij liep tussen de rekken van Makro, versteende innovatie. Slechts weinigen mochten in dit gloednieuwe complex hun aankopen komen doen. Zoals in die winkels waar men luxe-artikelen verkocht in Rusland. Zonder speciale kaart kwam je er niet in. De winkel was eigendom van de koningin van Holland. Makro was altijd een beetje reizen. De rekken deden oostblokachtig aan. De producten lagen er te pronken. Mysterieuse etiketten met verschillende BTW-tarieven. Neen, neen, neen, en nog eens neen, zei Ma De Paris, aan dat lawaai geef ik geen geld uit. Vol droefheid keek hij naar de hoes: vier prachtprimaten, met kleurige jasjes en sjaaltjes, half verborgen in het hoge gras. Ma stapte cordaat verder op de andere rekken toe. Makro had veel rekken tot de nok gevuld met de apenmuziek. “Al die slechte muziek die ze in Amerika niet verkocht krijgen en waar ze hier onnozelaars voor vinden om dat toch te kopen, daar geef ik mijn geld niet aan.”

Er waren nochtans meer en meer apen. Men hoorde ze op de radio, zag ze op TV en in strips. Davy, Micky, Michael en Peter zongen het toch zelf: Hey, hey, we’re the Monkees/And people say we monkey around./But we’re too busy singing/To put anybody down. Er was De apekermis van Suske & Wiske, en Planet of the Apes in de cinema. Het kon niets anders dan dat een nieuwe fase in het Darwinistisch verhaal zou zich aandienen. Wij waren klaar voor onze apejaren. Het zou niet lang meer duren of op de hoes van zijn lievelings LP. zou niets anders komen te staan dan een banaan.

Hoe het die dag precies verder is gegaan weet niemand meer. Bloed, zweet en tranen had het hem gekost, maar toen ze van de parking reden hield hij zijn eerste langspeelplaat apenmuziek in de hand: A Space In Time van Ten Years After. Apetrots was hij. Nog jaren bleef Makro de hofleverancier van apemuziek.

Didi de Paris is Nonkel BOKS!

Number 9, number 9, number 9…

1971 was een onvoorstelbaar belangrijk jaar voor de pop. Ik kocht mijn eerste langspeelplaat. Will Tura n°9. Bij mijn neef had ik dat vaker gehoord. Number 9, number 9, number 9… Will was echt een jongen van bij ons. In 1962 verhuist de familie van Will Tura van De Panne naar het hart van de Witlofstreek, om er zich te vestigen in de schaduw van Slagerij De Paris – men levert aan huis. Die zomer nog noteert Will een inval op een bierviltje en zijn eerste hit met “Eenzaam zonder jou”. Het is vruchtbare grond, of de invloed van het witlof, sindsdien scoorde Will de ene hit na de andere, twee à drie per jaar, 10 jaar na elkaar, meer dan honderd hits.

N°9 was een hip album. Een dozijn nummers, netjes verdeeld over beide kanten van het vinyl. Telkens weer wist Will bij de jongeren een gevoelige snaar te raken. Love is Love is Love. (A2), peace: Vredesvogel (B3), Al Wat Je Lust (B5) en het weemoedige “Aan mijn darling” (B4). Honderd jaar eenzaamheid is de witlofstreek.

Will wilde ons, de jeugd, duidelijk maken dat het niet allemaal maar alleen om de seks draaide. Het was geen kwestie van alleen maar klaar komen! Er kwam ook geloof bij kijken: Alle Wegen Leiden Naar Rome( het openingsnummer) En A4: Hallelujah Een voorloper van Glory halleluja 2000 – een rockopera over Jezus Christus. Even hip als de Ouverture van Tommy, van The Who. B2 behelste het nummer. Waar is De Man. Het had niet mistaan in Jesus Christ Superstar, de rockopera uit 197O. Een jaar eerder was er Hair geweest. Het ging snel. Modes en rages volgden elkaar op. In hels tempo. Het is moeilijk alles te reconstrueren… De black-out is het equivalent van het open einde… De tijd is een zwart gat en jij bent een suikerklontje dat op een maandagochtend oplost in een bakje troost.

THEREMIN BLUES

Pluchen speelgoedaapjes zaten opgesloten in de jukebox.
Hansje liep aan de hand van mama. Ze hadden de bus naar de stad genomen, het spiegelpaleis.
Adembenemende dames met opgestoken haren en pumps op roltrappen die stegen, en adembenemende dames met opgestoken haren en pumps op roltrappen die daalden.
Elke vrouw kon hier zo maar verdwijnen door gewoon tussen de paspoppen te gaan staan. Alles en iedereen had dezelfde schoonheid, en perfectie, als het materiaal waaruit protheses worden gemaakt.
Het was een sprankelend sprookje waarin elk van de jonge vrouwen in één vloeiende Mary Poppins-beweging van op de glanzende pagina’s van “Het Rijk der Vrouw” of “Mimosa” het echte leven kwam binnenwalsen. Lichtvoetig. De boekjes waarin mama elke week bladerde.

Bladzijden uit Emile Zola zijn “Au bonheur des dames”, uit 1884, dwarrelen door zijn hoofd.

De Bimbo-Box was een aquarium. Een kinderhand liet een muntstuk in een gleuf glijden. Van de plastic tunes van het wat amechtige “Puppet on a String” van Sandy Shaw, Eurosongwinaar 1967, schakelde het apiesorkest over op het swingende “Green Onions”van Booker T & The MG’s, toen uit een hoek van het warenhuis kreten opstegen…
Hansje weet niet hoe lang het duurde, evenmin wat er precies gezegd werd. Een bombardement van stemmen. Geroep, gefluister. Speelde dit zich af buiten tijd en ruimte? Hielden de stemmen verband met elkaar? Gingen zij met elkaar in dialoog? Vertrouwd, maar onbegrijpelijk, klonken de stemmen, vertraagd, vervormd. Geluiden, niet uit het heden, en niet uit het verleden. Was hij door een wormgat gevallen? Kortsluiting in tijd en ruimte, geknetter in het jonge hoofdje…
Mama hield hem de hele tijd bij de hand. Ze gloeide.
Hologrammen, wist Hansje, uit een ander millenium.
Zonder dat iemand een muntje ingegooid had waren de aapjes weer gaan spelen. Luider en vuriger dan ooit. Sneller en snelller en sneller.
“Tsjing, tsjing, tsjing! Hoebalala, hoebala, hoebala-hoe! Tsjing, tsjing, tsjing! Hoebalala, hoebala, hoebala-hoe!”
Onzin, herhaald als mantra.
Hansje liet los, keek naar zijn hand. De palm was vuurrood.

Zachtjes klinkt Nick Cave zijn Red Right Hand.