THE GRAND DELUSION

 (Beeld: Juan Maria Bollé, P.J. for President!, 95cm x 95cm, olie op doek, 2008.)

Waarschijnlijk kennen meer mensen Mary Poppins dan Mary Porcelijn. Laatstgenoemde was een kleinkunstzangeres die in 1971 de natie schokte door op de T.V.-buis gedichten zingend naakt door de duinen te wandelen. Wat was het probleem? Hadden ze liever bossen i.p.v. duinen? Ilden ze een andere locatie? Kessel-Lo? Zagen ze haar liever naakt op de fiets? Of hielden ze niet van poëzie? Van God tot Klein Pierke stond iedereen op zijn achterste pootjes. Men was gekrenkt. Tot in het diepst van het fundamentalistische zieltje. Het land was een snelkookpan. En het was uit pure christelijke naastenliefde dat Miss Mary niet werd gestenigd, gewoon gebroodroofd. Achteraf blijkt het een hele hoop much ado about nothing geweest te zijn. Onze merrie had haar kat gestuurd. Nu, een kleine veertig jaar later, geeft ze ridderlijk toe dat het niet eens haar eigen blote billen geweest waren. Het was februari en pokkekoud. Marie deed beroep op een stand-in met een pruik, zodat de kou niet op haar stem zou slaan… De constructies. Niemand kijkt nog TV. Lege plekken voor elk beeldscherm. De mensen maken zich los van de televisie. Het lijken allemaal toevalligheden… Groepjes die ontdekt worden via Youtube. Allemaal fake. Het werk van dure communicatiebureaus. Adviseren een lo-fi profiel. Zo fake als een non. Een fraai voorbeeld is Sarchozy. Zoals voorheen in het boomschorsparadijs Noord-Korea avond aan avond de Grote Leider een prominente rol was weggelegd voor de Grote Leider, zo speelt vandaag in Frankrijk Sarcho de hoofdrol in zowat elk televisieprogramma. Sarcho in Congo, Sarcho in Amerika, Sarcho en het Zwarte Goud, Sarcho en het Gebroken Oor, Sarcho & Co, Sarcho en Vanzetti… Etc., etc., etc. En dan heb je nog zijn Carla!  (JMH had er alle albums van!) En dan zijn er nog de zijlijnen. Belangrijk (zoals in het voetbal). Fijntjes wordt er gesuggereerd dat er weer een vrouwelijke minister zwanger is geraakt. Politiek ís een hondenjob. Zeker tijdens de nachtelijke vergaderingen. En alles blijft onuitgesproken, vaag en suggestief. Maar, oh soaps aller soaps, zou het echt niet kunnen dat dat schrale schlemierige haantje SarchoZiZi er voor iets tussen zit? Allemaal levensgrote vraagtekens waarover men zich in het barre gebied tussen Noord- en Zuidpool het hoofd breekt, alsof het een Seduku is. Aan de lopende band bakt InterNep zoete broodjes. Het volk houdt van de propaganda. Zelfs in dit konijnenland, deze keutel op de wereldbol, speelt men verdorven spelletjes. Games. Funny Gamnes. Sinds de hoogdagen van de billen van Mary Porcelijn zijn hier al ettelijke fabeltjes in elkaar gedraaid. Neem een onopvalend aimabel man als Bart De Wever. Deze olifant in de porcelijnwinkel ziet men de ene keer in pure rodeo-stijl een gigantische knalgele polyesteren reuzeneend berijden, en de andere keer blijkt de Bartman dan weer -in volle komkommertijd- allerbeste maatjes te zijn met Joëlle Milquet. Waarom laat men hem niet gewoon meespelen in een remake van Rik de Kikker? Ik kan geen kikker van de kant afduwen, mijn handen raken altijd in de kluwen… Ook bij Berlusconi staat de lachband nu al een hele tijd roodgloeiend… De nieuwste ster aan het politieke firmanent, de hype van de week, is Sarah Palin. Out of the blue komt de Queen Bitch met de peperdure design bril in de schijnwerpers van het wereldnieuws. Fondation Goebbels produceert constructies aan de lopende band. Is dat kindje van haar? En hoe zit dat met die zwangere tienerdochter? Sarcho-kokootje? Of Kapitein Iglo?  Plotlijnen die zo uit de soap Dallas hadden kunnen komen, complexer dan Joyce. SimCity, of Grand Theft Auto. De televisie heeft nu nog één -weliswaar kleine doelgroep: de politiek… Het weekend zit erop. We hebben een vriend begraven, een buurt heeft gefeest, en nu -de hemel is grijs – zijn de kinderen naar school. Misschien klaart het straks op… In alle kamers van alle huizen in alle straten spelen de televisietoestellen. Ze zijn eenzaam. Niemand die nog naar hun kijkt…  En toch is het nog steeds zo dat niets bestaat wat niet op T.V. komt. Zendtijd is duur. Het stofgoud van deze tijd. De televisie is de black box van de Planet of the Doomed. The revolution will never be televisionised, is een voortreffelijk nummer. Het omgekeerde is een regelrechte hit: the television will never be revolutionised!