De Europese bijeenkomst is ten einde. Ik heb besloten om nog een dagje langer te blijven. Of, eerlijker gezegd: ik heb de bus naar huis gemist. Ik weet niet wie zijn schuld het was. Dirk V., DdP of CCJ. Ik kan niet zeggen wie van de drie. Ik zag alles dubbel. Aan mijn alcoholverbruik te meten heb ik hier in Zweden geleefd als God in Frankrijk. Mijn lever werd onmiddellijk opgenomen in de jet-set. En nu, zwerf ik langs het strand, om uit te waaien…. Zoek Neil Young zijn “Cowgirl in the Sand”. Stoot op een scène uit Ingmar Bergman zijn “Het Zevende zegel” (een hologram). Onder een loodzware zwart-witte hemel speelt de dolende ridder, aan zee, schaak met de dood. Om het jonge stel meer tijd te geven, te ontsnappen aan de dood… Plots, ergens midden in de jaren ’60, was er die befaamde cowboy-look. Lee Hazlezwood was er het eerst mee. Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg volgden. Jacques Brel maakte de film “Le Far West”. De gevangenisscène is opgenomen in de centrale hal waar Dirk V., CCJ of DdP – ik laat het even in het midden – The Good, The Bad, The Ugly? – school gelopen heeft. Om dan uiteindelijk tijdens het optreden van Elvisd Costello in de Summer of Hate, op de festivalweide in Bilzen, diabolische zonnedans, tijdens het nummer “Waiting for the End of the World”, zijn onderwijzersdiploma te fikken. Punk, was heerlijk! Als hij naar de platenwinkel holde was het al niet meer verkrijgbaar. Het was al veranderd in iets anders. Punk was slechts een kort moment geweest, een explosie, een uitbarsting. Met de schoonheid en de sterkte van een zeepbel. En zo gaat het altijd.
DIDI DE PARIS 