THE Q.O.D.-QUOTE

Lees deze bijdrage zeer aandacht. Als je even de tijd hebt: tuur er dan naar. Enkele uren als het kan. En je zal zien uit deze tekst duikt een geheime boodschap op, nl. DE EERSTE WET VAN DIDI DE PARIS: hoe korter de blog bijlage hoe meer mensen die gaan lezen. Je zal zien, een hondslange bijlage zoals SEVEN STORIES UNDERGROUND werd tot op heden haast door niemand gelezen. De absolute topper op deze site – werkelijk een evergreen – mijn absoluut onbedoelde hit – is het ultrakorte LENTE (bestaat slechts uit één woord). Duizenden hebben het woord inmiddels gelezen. Persoonlijk beschouw ik SEVEN STORIES UNDERGROUND nochtans als van hetzelfde niveau als “HET LEVEN ZOALS HET IS: SCHRIJVEN“. Kijk, tuur, denk na, en oordeel zelf! Q.O.D.

SEVEN STORIES UNDERGROUND *

(Maar wie leest dat hier nu nog die zever allemaal?) 

De weg is lang (en kent ook eenzaamheid)… En ver over het midden van onze levensweg dring ik dieper in de jungle van asfalt en beton, recht naar het hart van de stad, The Heart of Darkness.

(talking blues:) Ik ben uw spiegelbeeld. Als iedereen zijn loopbaan begint af te bouwen dan begin ik, afbreker en eeuwigen dwarse averechtse kloot de mijne op te bouwen. Als iedereen thuis komt, om te herstellen van een week van -hoe dat ge ’t ook draait of keert – uw kloten af te draaien, dan gaat deze held, het huis uit om te werken. En van dit soort weekends heb ik dan de hele week nodig om te herstellen, ja af te kicken.

Het weekend begon, en gij trok naar de zee.

– Koor: Oh Happy Day!

Ge trok naar de zon

– Koor: Oh Happy Day!

en ge voelde u precies David Hamilton.

– Koor: Oh Happy Day!

Het was plezierig.

– Koor:: Oh Happy Day!

Het was plezant

– Koor: Oh Happy Day!

Ge liep langs het strand.

– Koor: When Jesus walks!

Demosthenes achterna,

– Koor: When Jesus walks!

hebt ge twee uur opgetreden

– Koor: When Jesus walks!

aan de rand van de zee.

– Koor: When Jesus walks!

Dat was zaterdag.

– Koor: Oh  Happy Day!

Zondag begon vroeg.

– Koor: Oh Happy Day!

Beestig vroeg.

– Koor: Oh Happy day!

(Talking blues:) In de namiddag, van zondag de 16de maart 2008, hebt ge opgetreden voor die krakers. Het was te doen in Pangaia, het vroegere ISOL: International Students Organisation Leuven. Een exotisch eilandje in Leuven. Maar ge voelt u schuldig. Want die teksten da’s toch allemaal veel te moeilijkl. Niemand verstaat dat. Na elke keer dat ge die teksten uitspreekt weet ge da het een beetje minder moet zijn. Ge voelt u schuldig. De keel schrapen, de tekst schrappen. Ge voelt u schuldig. Het was een bijeenkomst. Ge voelt u schuldig. Had ik dat wel mogen doen? Zo een klootzak als die Enoch Powell opratelen in mijn tekst? Ge voelt u schuldig. Want ge kunt weer geen een gezicht herkennen. Later op de dag zult ge Beirre van de Ridderstraat zien, en ge weet niet meer of dat den Beirre is van indertijd met Mammelies. En ge voelt u schuldig, want het was een bijeenkomst. Voor een jongen die zich heeft verhangen. Nu vier jaar geleden. Hij woonde in een kraakpand. Ge voelt u schuldig. Gij hebt toen een brief geschreven naar Jaak Brepoels, om te vragen of dat dit astemblieft nu weer geen reden zou zijn om die gasten hun kot weer overhoop te gaan smijten. Ge voelt u schuldig, want ge weet dat ge weer den hond in het kegelspel zijt. Ge zijt schuldig. Mensen komen bijeen om iemand te herdenken. En gij moet weer uw eigen teksten staan zitten voorlezen. Ge hoort u zelf gaarne spreken, manneke – ook al houdt ge helemaal niet van uw stem. Ge schaamt u. Want die jongen zijn vader zit daar tussen die punkers. En gij hebt de franken toot om te beginnen met zinnen die ge daar uit uw botten slaat, gelijk den lelijkste zatlap. Ge schaamt u, want ge zijt begonnen met:

Er is geen dood.

Er is geen poëzie.

Er is alleen

Het Fietsen

Met klein

Of groot

Verzet.

Het contact hebt ge ervaren als koel en afstandelijk. (Het lag zeker en vast ook aan u.) Maar ge denkt ook dat het lag aan het onconcentioneel bewandelen van wegen die zog. gekend zijn. Spookrijder in de politiek. Gij zijt extreem rechts te lijf gegaan vanuit hun eigen denken. Of is het dan toch geen verkeerde zet om te beginnen met zo een fascistische klootzak als die Enoch Powell. Ge moet dat echt ook eens opzoeken die Rivers of Blood-speech. Het is beschamend wat die kloot zei, een democratie onwaardig. Het ergste van al is nog dat die gast in alle sereniteit werkelijk geloofde wat hij zei. (De Franse auteur Robert Brasillach had een brilliante pen, maar hij was een verschrikkelijke naïeve onnozelaar. Hij dacht echt dat de joden naar boerderijen in het Oosten gestuurd werden. In de Franse collaborateurskrant “Je suis Partout”(waarin o.a. ook L.F. Céline publiceerde) (niet te verwarren met onzen Passe-Partout!) hield hij vurige pleidooien om de gezinnen van gedeporteerden samen te houden. Ouders en kinderen niet te scheiden. Zoals men nu bvb. doet met illegalen. En Brasillach kreeg de dood met de kogel. Wat ook een misdaad is. Niemand verdient de doodstraf. Hij was al op voorhand veroordeeld. Met zijn meesterlijke pen had hij de doodzonde begaan Generaal De Gaule onsterfelijk belachelijk te maken. En daarom moest Barbertje hangen.)

Van al dit soort dingen wordt ge  heel triest en woedend tegelijk. Ja, en wat moeten we nu doen: eerst den boel kapot smijten, of gewoon laten gelijk da’t was? Het gaat te snel, het gaat te traag, het gaat niet ver genoeg, het draait gewoon vierkant, of ge staat in de file. Ge kijkt rond, ge kijkt omhoog, ge kijkt omlaag, en ge weet het niet. Ge zijt het oneens, met de socialisten, met de ecologisten, de motocyclisten, met de communisten, zelfs met de anarchisten – il faut le faire! En toch vindt ge dat die gasten te hard aangepakt worden.

Maar die flikken zijn ook maar mensen.

Koor: He got the whole world in his hands!

En die punkers zijn ook maar mensen.

Koor: He got the whole world in his hands!

En die vlaams blokkers zijn ook maar mensen.

Koor: He got the whole world in his hands!

Zelfs de katholieken zijn ook maar mensen,

Koor: He got the whole world in his hands!

en de moslims,

Koor: He got the whole world in his hands!

en – als het dan echt moet –

Koor: He got the whole world in his hands!

zelfs de liberalen–

Koor: He got the whole world in his hands!

allemaal zijn zij ook maar mensen,

Koor: He got the whole world in his hands!

behalve Bond Zonder Naam,

Koor: He got the whole world in his hands!

zijn we allemaal ook maar mensen.

Koor: He got the whole world in his hands!

Maar mensen voer de strijd niet alleen.

In deze tijd, die nog geen vrede kent

en geen gelijkheid voor iedereen,

ben ik toen naar een marathonlezing gegaan van Hugo Claus zijn “Het Verdriet van België”. In Buurthuis ’t Lampeke, in de Ridderstraat, te 3000 Leuven… Het boek is nu inmiddels zo groot als de stad geworden. En iedereen mag er nu zijn neus in steken. Het is van iedereen, en voor iedereen. En ge hoort dat. Uit om het even welke hoek dat ge het bekijkt. Het klopt altijd. Iedereen las het in zijn eigen ritme en zijn eigen tongval. Tranen in mijn ogen kreeg ik toen ik een madammeke uit de Lamp Claus hoorde voorlezen met de stem van Boon! En ik ben apetrots omdat –als ik content ben zal ik het ook zeggen, zunne! – Louis Tobback, de burgemeester van Leuven, samen opgetreden heeft met Beirre, de burgemeester van de Ridderstraat. En nu ga ik vlug overschakelen op een ander onderwerp, want ik ben een Belg, en dus veroordeeld om altijd maar te klagen en te zagen en te zieken en te zeiken.

Wie weet er dan niet dat kapitalisten

nooit werkelijk zeggen waarom ze bestaan,

Ze hebben de macht, die willen ze houden,

Rechtvaardigheid kennen ze enkel als waan,

Het waren de feesten van angst en pijn. Er werd gelachen. Er zaten mensen van alle slag. Er zijn er zelfs aan de slag gegaan. Want da spelleke begon daar serieus hun kloten uit te hangen – uren poëzie (en niks te drinken). Is daar misschien énen dichter gebleven toddet einde? Maar ik heb direct tegen Meneer de Secretaris van de Bibliotheek gezegd:’Leustert ie’, ’n paar weken terug, toen we den eerste keer in Leuven beginnen lezen zijn in dienen boek van ‘t Groot Verdrietig, en van  ’t Klein Verdriet, en toen we daar met al dat schoon volk in de stadsschouwburg bijeen zaten, dan duurde het toch ook drie uur te lang, en dat spel hing daar toch ook al dat schoon volk hun kloten uit. Maar die hebben geen kloten aan hun lijf, ziet ge, die hebben testikels . Ja, drie uur zonder drank: klotensoep! Gelukkig heb ik, reddende engel, en stadsdichter, ’s avonds opgetreden met Big Bill, de Belgische blueslegende. Urban legends en talking blues & Villon hebben we verteld, gezongen, geschreeuwd, gefluisterd, voor een publiek van mensen die zelden of nooit lezen. Wij hebben de mensen weer wild gemaakt met een programma dat ik deze week geschreven heb. Bill en ik, wij eindigden in pure Patti Smith stijl. Met ‘Louie, Louie’ (een dubbele hommage: aan onzen burgemeester en aan het hoofdpersonage uit de roman van ’t Klein Verdriet en van  ’t Groot verdriet, Louis Seynaeve). Een goed optreden te mogen geven voor deze mensen -eerlijk als goud – die misschien zelden of nooit een boek lezen, laat staan kopen, dat beschouw ik als de grootste beloning voor mijn schrijven…

En ja, misschien hadden wij om geen ruzie te krijgen met de communisten en de anarchisten en de ecologisten en de stalinisten en de trotskisten en de  chauffagisten en de filatelisten en de bloemisten en de redemtorristen en de  motocyclisten een liedje moeten zingen dat de mensen nog meer zou kunnen opbeuren, genoeg courragie zou geven om weer de week deftig te beginnen, iets in den aard van:Kom, Socialisten, trek ten strijde!

Kom, Socialisten, wees paraat.

Onze strijd is niet langer te vermijden,

Als je maar weet waar het steeds om gaat.

* Inderdaad: deze titel is gejat van The Gutter Twins, dat zijn niet wij, Big Bill & ik, maar het project van Gregg Dulli en Mark Lanegan. Voorts ben ik beschaamd om u te vertellen waar ik voor mijn tekst nu weer allemaal ingebroken heb! Voor de rest van de week trek ik mij terug in mijn kot.

HOMO LUDENS (een interactieve game)

In schril contrast met de belspelletjes is dit een eerlijk spel. Je hoeft alleen jezelf niet te bedotten. Terwijl u dit leest weet een irisscan uw gedachten te localiseren. Dus als ik nu zie jij nu stiekem Googlen gaat, dan druk ik op een knopje. Hier zo, dat gele knopje, en dan gaat jouw computer onverbiddellijk gelijk in rook op. Mission Impossible. Zo is het.

Een gewaarschuwd man/vrouw is er twee waard. Nu, de vraag: mijn volgende volwaardige blogbijdrage krijgt als titel mee SEVEN STORIES UNDERGROUND. Waar heb ik dat nu weeral gejat?

O shit, net nu ik op het punt sta dit te posten, merk ik dat ik ook deze titel heb gestolen. Van Johan Huizinga. Een cultuurwetenschappelijk boek uit 1938. Spannend! Twee jaar later was het oorlog.

“Mijn naam is Gerrit en ik steel als de raven”. Shit, dat heb ik zeker ook ergens gejat! Juwelenaria? Gounod? Faust? Bianca Castafiore? Who knows? Misschien is het binnen twee jaar al wel weer oorlog.

NA DE BLOGWAR: PEACE IN CYBERSPACE!

Op 22 maart vindt de actie “Nato Game Over” plaats. Mensen uit gans Europa trekken naar het NATO-hoofdkwartier in Brussel om duidelijk te maken dat ze niet akkoord gaan met de Amerikaanse oorlogspolitiek van de NAVO. Nieuw is dat naast tal van organisaties en individuen ook enkele Leuvense bloggers dit protest ondersteunen.

De lezers van de Leuvense blogs die deze actie steunen, zullen in aanloop naar deze actie getrakteerd worden op bedenkingen over ontwapening, kernwapens en de “NATO Game Over“-actie van 22 maart in het bijzonder. De blogactivisten roepen hun lezers bovendien op om aan te sluiten bij de actie van 22 maart en mee de bus te nemen richting Brussel. Kaarten voor de bus zijn te koop in de Wereldwinkel, Tiensestraat 273 in Leuven. Voel jij je geroepen om deel te nemen aan deze actie,

voeg dan jouw blog toe aan de wiki.

DRIVING ME BACKWARDS *

Justus ‘Gansta’ Lipsius! Met een teken van zijn gecementeerde hand regeert hij het plein. Hij wijs naar het wegdek voor hem. Alsof hij wil zeggen. Jongens, jullie hebben nog iets laten liggen. Zo staat Just in weer en wind op zijn sokkel.

Zoals pijlen afgevuurd werden op Sint Sebastiaan zo komen de Lipsiusstraat en de Leopold I-straat uit op dit pleintje. Het heeft geen naam. Of is het een blinde vlek op de kaart?

Op zoek naar meer stad, loop ik de Bondgenotenlaan af.

Is het de wind? Een konijnenpijp? Of een tunnel? Ontzettend diep? Of ontzettend traag? Ik val, tuimel, rol rechts de Van Benedenstraat in (Beroemd dierkundige – of gewoon vaak de beest uitgehangen).

Ik buitel, zweef, een zeepbel wordt het Lepelstraatje  in geblazen; gezogen.

Met zijn ver vooruitspringende huizen – Als het auto’s waren men zou ze stante pede wegslepen – is het Lepelstraatje de anarchist onder de Leuvense straten, kronkelt zich sierlijk als een slang tussen de noerstige neringdoeners van de Dietsestraat, de langste winkelwandelstraat van het land, en het grote geld van de Bondgenotenlaan. Nauwelijks halverwege wordt het middendoor gesneden door de straat genoemd naar Louis Melsensstraat (Lid van de Academie van schone Letteren – altijd leuk een voorganger collega stadsdichter te ontmoeten!).

Op de hoek zit de Pousse Café. De vroegere, legendarisch louche-sympathieke Patapouf! Joe en Germaine zijn alweer een aantal cafés verder opgeschoven. Cafés trekken sneller door het stadje dan ik dan. Ik blijf vallen en vallen en vallen.

Het Lepelstraatje is een aardworm. Elk segment gaat een eigen leven leiden. Ik blijf vallen en vallen. Net voor de laatste bocht zie ik een toren. Van de boogschutters. Dit volk onderscheidt een staande wip en een liggende wip. Boogschutters, en duivensporters, zijn de grootste anarchisten van het land.

Opnieuw sta ik in de Dieste-winkelwandel-straat, met mijn beide voeten op de grond. Het doet heel middeleeuws aan. Hier zwaaien de neringdoeners de plak. Je komt er alleen te voet door. Je moet voortdurend uitkijken voor vette handelslui die in hun carros-erie met waanzinnig veel paardenkracht over de plavuizen scheuren. Er zijn gouwdieven, struikrovers en beurzensnijders. Rabauten, tuig van de richel. En gediplomeerd krapuul. Ook wordt een mens er voor van alles en nog wat bij de lurven gevat door soldeniers van de plaatselijke krijgsheer.

Ik ben bang, in vliegende vaart loop ik voorbij “In ‘t Profijtelijk Boeksken“(voor mij een haast onmogelijke opdracht) en Den Toewip. (Zo mogelijk nog moeilijker. Het is zo depassé dat het vreselijk hip is. De boogschutters hebben er hun standplaats. En toren!) en terwijl ik de Supershitty inloop, roetsjen mijn blikken nog een laatste maal over alles wat er ligt tussen Giraffe Records Shop en de tweedehandswinkel Cyaankali.

Een roltrap tilt mij een niveau hoger. Of is het een level van een game. Ik loop voorbij lege winkelpanden. De toegang tot Kinepolis is hermetisch afgesloten. Films controleren er de geest, zaaleigenaars disciplineren de rest. Geen tijd om daar verder op in te gaan, want het is middag, tijd voor een snelle hap. Déjeuner sur l’herbe. Op de grond zitten trosjes jongeren in merkenkleding. Men bijt er volmondig in pittas snoep en dure broodjes, en slurpt cola terwijl men mobiel belt. Als ik de gang door gelopen ben sta ik weer op de Bondgenotenlaan. Ik heb een terugval gedaan. In de stad van hoeken en haken, van winkelhaken en winkelstraten.

* Vandaag jatte ik de titel van Brian Eno op ‘June 1, 1974’. Superbe elpee! Ook bekend als het ACNE-album: Kevin Aeyers, John Cale, Nico & Eno.

BLACK BALLOON *

Voor een stadsdichter zijde gij veel te traag, briest een stem vanuit het stadhuis, door mijn telefoon, recht in mijn oor. Ja, meneer, weet ik nog te stamelen, maar de verbinding is al verbroken. Terwijl ik in de tekst trager dan in de traagste soap door Leuven trek, heb ik thuis besloten het wat kalmer aan te doen. Binnen de kortste keren lijkt het erop dat ik plots familie ben van Justus Lipsius, een standbeeld. Buiten waait en stormt en roept en tiert het. En een vuile wind komt aanwaaien uit Engeland. En daar waar ik in een vorig stukje nog gezegd heb dat ik achter de tijd aan hink, kan ik mij nu niet van de indruk ontdoen dat de tijd mij nu is voorbij gestoken. Mij ingehaald heeft. Ik verkeer in permanente tijdnood. Ik ben al een dag of tien niet meer naar de cinema geweest. Boeken blijven ongelezen. Ik wou drie CD’s van Nick Cave grondig in me opnemen. Natuurlijk, de nieuwste, de vorige met Grinderman (2007) en dan uit 2004, Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus. En terwijl ik nog niet in de helft van die Cave-triptiek zit, is hier al die fonkelnieuwe van The Gutter Twins (Greg Dulli en de onovertreffelijke Mark Lanegan!) in mijn huis, en ook de derde van The Kills is hier binnen gewaaid. De wereld is een draaischijf.

Vroeger had een mens honderd, tweehonderd, driehonderd elpees. Zwarte parels –kaviaar voor de ziel. Binnen de beslotenheid van de puberkamer had men ruimschoots de gelegenheid er net zo lang en zo vaak naar te luisteren tot het in de hersentjes gestanst zat. Men maakte zich tekst en muziek eigen.

Vandaag moet men voortdurend – wormgaten van melancholie – zappen, keuzes maken, mogelijkheden uitschakelen, achter nieuwe releases aanhollen, en dan nog blijft men zitten met een permanent koortsig gevoel van gemis…

Hoe Justus zijn tekst kwijtraakte? De ballon was indecent gegroeid, scabreus groot geworden, overschaduwde mijn arme stadje Leuven en is dan hoog in de stratosfeer uit elkaar geklapt, gespat, de redding, bevrijding… Duizenden bonte snippers dwarrelen in het zwerk. In open Amerikaanse sleeën werden de helden traag en triomfantelijk door de brede lanen gereden… Parade, karnaval of fijne neerslag – a hard rain is gonna fall. In honderduizend gruzzellementen zijn de woorden gevallen. Op handen, knieën en voeten kruipt men rond. Handen graaien in de lettertjes. Zijn ze eetbaar? Uitgeworpen door de karnalvalstoet? Uit welk jaar? Wat gaat de tijd toch snel! Sneller dan mezelf.

* Deze titel heb ik gestolen van Midnight Boom, geen boombal, maar de nieuwste van The Kills. Btw, een fantastisch album!

BOMBLOGGING: LEUVEN ÉN KESSEL-LO ÉÉN FRONT

Bomblogging: Leuvenaars steunen vredesactie

Op 22 maart vindt de actie “Nato Game Over” plaats. Mensen uit heel Europa trekken naar het NATO-hoofdkwartier in Brussel om duidelijk te maken dat ze het grondig oneens zijn met de Amerikaanse oorlogspolitiek van de NAVO. Nieuw is dat naast tal van organisaties en individuen ook de Leuvense bloggers dit protest ondersteunen.

De Leuvense blogscène is in beweging. Tijdens de laatste Leuvense Blogdrink bleek dat verschillende mensen zich goed terug konden vinden in de ideeën van geweldloosheid en anti-militarisme.De oorlogen in Irak en Afgahanistan worden mee mogelijk gemaakt door de NAVO. In Kleine Brogel liggen NAVO-kernwapens , ook al stemden Kamer en Senaat resoluties waarin gepleit wordt voor de terugtrekking van kernwapens. Geheime NATO-akkoorden maken ons land bovendien een logistieke draaischijf van het VS-leger. De Amerikaans oorlogsmachine wordt via onze wegen, havens en luchthavens richting Irak en Afghanistan getransporteerd. De NAVO kluistert België en de andere lidstaten aan de Amerikaans oorlogspolitiek.Vanaf vandaag zullen de lezers van verschillende Leuvense blogs getrakteerd worden op bedenkingen over ontwapening, kernwapens en de “NATO Game Over”-actie van 22 maart in het bijzonder.

De blogactivisten roepen hun lezers bovendien op om aan te sluiten bij de actie van 22 maart en mee de bus te nemen richting Brussel. Kaarten voor de bus zijn de koop in de Wereldwinkel, Tiensestraat 273 in Leuven.

TODAY’S LESSON *

…my friend (…) brings me a book on holocaust poetry…. En zachtjes fluistert de krant mij in het oor: record aantal arrestaties op Gentse studentenbetoging tegen extreem rechts. Dát is het drama: men kan niet altijd overal tegelijk zijn. Drama is een genre dat ontstond op feesten. Er zijn veertig gasten. En minstens evenveel interessante gesprekken aan de gang. In The Man Who Fell To Earth zag ik David Bowie als alien – Hij heeft twee verschillende ogen – kijken naar een muur van televisieschermen. 78 verschillende kanalen. En Bowie, de alien, is in staat die allemaal tegelijk te volgen. Geregeld is er een vijandig overnamebod uit een ander universum. God weet waar. Ik hinkte de tijd achterna en verdween in universum Huiskamer. Overleefde op astronautenvoeding (Cola & Chips) en gecondenseerde dosissen televisie.

Eerst: 1529, die Türken vor Wien – leek op een remake van de adembenemende nazi-kleuren-film Münchhausen uit 1943, een tijd die gedomineerd werd door fantasten en waarin van alle kanten de mensheid, in navolging van de geliefde leugenbaron, de gelegenheid geboden werd een reisje te maken op een kanonskogel.

Daarna genoot ik –in my book on holocaust poetry – van een natuurdocumentaire over het bloedbad van Maagdenburg tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648), waar de protestantse bevolking door katholieke huurlingen werd uitgeroeid. Ik heb genoten, maar al vlug besloten te vluchten naar Rivers of Blood, een documentaire over het mythische 1968 toen in Engeland (in volle flower power) Enoch Powell (1912-1998)(ik verwar hem voortdurend met Walt Disney)… Edoch Enoch Powell – zoals Baden-Powell (de uitvinder van zowel de concentratiekampen als van de boy scouts) – die politiek aan de kant geschoven was (geen wonder dat die spuuglelijke vergeelde pruik Geert Wilders zich op hem baseert)… Afijn, Flower Powell die wou zich toen nog eens goed in de kijker werken door het land duchtig door elkaar te schudden met zijn Rivers of Blood-speech. Hij had het over identiteitsverlies. Een sterk staaltje hiervan zag men onmiddellijk na zijn redevoering toen in dat magische liefdesjaar 1968, linkse arbeiders spontaan in staking gingen om hun steun te betuigen aan de oerconservatief Powell. Hij had een gevoelige snaar geraakt. Ook bij mij. Misschien was het de invloed van de Cola en de chips. In het schijnsel van de televisie besefte ik plots in een kort en epifaan moment hoe na de kolonisatie aan het thuisfront definitief een aanvang genomen werd met de kolonisatie van de hoofden.

Opmerking:

Ook deze titel , net zoals de passus “my friend (…) brings me a book on holocaust poetry” uit We Call Upon The Author” is gestolen uit dat jongste, en fantastische album van Nick Cave, “Dig, Lazarus, dig!!!!!’ Het album zit in een luxueuse box. Er zit een schamel ceedeetje bij. Het tekstboekje heeft alle looks van een fraaie poëziebundel. Popsongs zijn als adelijke titels: je mag ze niet stelen!

BIG, BANG & LEUVEN

Met kloeke stap beweeg ik mij verder over de Bondgenotenlaan. Ik kom aan het monument voor Justus Lipsius. Rechts naar beneden. Welke straat is dat? Waar geeft die op uit? En welke straat is dat hier links? Op de hoek zit een apotheek. Ik ben uw kapotte gps. Kan dat de Brabaconnestraat zijn? Neen, dat is waar de Filmstudios zijn. Het is de straat die langs het klein gevang gaat, de hulpgevangenis. En zo naar de ring. Juist?

Jajajaja! “Wat willen jullie later worden, jongens?” Om de genante stilte in de klas te doorbreken antwoordde ik: “Een monument.” Standbeeld worden is een schone betrachting. In alle wereldsteden, maar niet in Leuven, zag ik jonge mensen urenlang bewegingloos staan in de hoop hun stenen droom waar te maken – Nogmaals wil ik hier wijzen op de subversie van de duivensport. Duivensporters zijn geboren anarchisten, richten hun beestjes zo af dat elk monument na verloop van tijd niet meer om aan te zien is…

Gisteren in Gent was er een betoging van het misselijk makende NSV. Honderden voor- en tegenstanders kwamen op de been. Ik was de hemel dankbaar. De hele weg naar mijn optreden werd ik vanuit de lucht door een sympathieke helicopter bijgelicht(met een budget letteren is zoiets niet realiseerbaar!) . Het monument verandert van houding. Justus –lijkt me meer een naam voor een ganstarapper – gaat er wat makkelijker bijzitten. Het ziet er naar uit alsof hij na al die eeuwen weer eens zijn klep gaat openen. Maar wat is dat? Een airbag? Kauwgum? Neen, uit zijn mond komt een gigantische tekstballon uit zijn mond. Vanuit tienduizend standpunten hoort en ziet men dezelfde tekst:

Gij denkt dat

wat uit de hemel valt gewijd is

of gaat ge nog altijd stelen

bij DHL

in Zaventem?

Priester, het zou u staan!

Met wapperende rokken

en zonder onderbroek

en dan maar geloven

in de paashaas

uit marsepijn

of chocola….

Er volgt een <gigantische klap!>!

Of was het interferentie (met het Bagdad Café)?

LITERAIRE WAKE: EEN TOFFE SPORT!

Het beschrijf houdt een literaire wake n.a.v. de 5de verjaardag van de inval in Irak

In de nacht van 19 op 20 maart 2003 bombardeerden het Amerikaanse leger en zijn bondgenoten de eerste doelwitten in Bagdad. Samen met het BRussells Tribunal en meer dan 70 schrijvers, denkers en kunstenaars uit binnen- en buitenland herdenkt Het beschrijf de enorme humanitaire crisis waartoe deze inval heeft geleid.

Woensdag 19 maart, van 20 u. tot middernacht

LITERAIRE WAKE: 5de verjaardag inval in Irak

In Passa Porta, A. Dansaertstraat 46, 1000 Brussel

Een bijzondere en gevarieerde avond om stil te staan bij de gevolgen van de oorlog en na te denken over de verdere afloop. Met een debat, getuigenissen van Iraaks-Belgische kunstenaars, muziek en natuurlijk ook veel schrijvers…

Nicky Aerts (VRT) debatteert met bekende academici over de toekomst van Irak:

• Rik Coolsaet, hoogleraar internationale politiek (UGent) publiceerde onlangs De geschiedenis van de wereld van morgen
• Anne Morelli is als historica verbonden aan de ULB en legde onder meer de elementaire principes van oorlogspropaganda bloot.
• Lieven De Cauter is filosoof en medeoprichter van het BRussells Tribunal, het platform tegen de oorlogslogica van de VS.
• Jean Bricmont is fysicus en filosoof (UCL). Van hem verscheen recent Humanitaire interventies, mensenrechten als excuus voor oorlog.

Iraakse kunstenaars die in België wonen praten over de aanhoudende humanitaire crisis in hun land:

• Fotograaf Karim Abraheem vluchtte in 1980 naar België en keerde pas onlangs terug naar zijn geboorteland. Tot 13 april toont hij in Passa Porta foto’s van Iraki’s in hun dagelijkse, schijnbaar vreedzame omgeving.
• Taher Alwan is een belangrijk schrijver, journalist, filmproducent en universiteitsdocent uit Bagdad. De oorlogssituatie dwong hem om anderhalf jaar geleden te vluchten naar België.
• De Iraakse luitspeler Ali Abdulrasol zorgt voor muzikale intermezzo’s.

Berichten aan de Bevolking

Meer dan 70 auteurs uit binnen- en buitenland schreven Berichten aan de Bevolking: een literaire reflectie, een poëtische tekst of een woordensalvo waarin zij op hun manier aandacht vragen voor deze droeve verjaardag. Een aantal van hen leest voor op de Literaire Wake: Gie Bogaert, Benoît Coppée, Kurt De Boodt, Johan de Boose, Frank De Crits, Alain Delmotte, Didi de Paris, Mustafa Kör, Bart Koubaa, Xavier Roelens, Peter Theunynck, Serge van Duynhoven, Peeters Holvoet-Hanssen, Annelies Verbeke, Patrick Lateur, Layla Nabulsi, Ingrid Vander Veken en Herlinda Vekemans.

Ook auteurs als Harold Pinter, Richard Powers, Tariq Ali, Paul Verhaeghen, Annelies Verbeke, Saskia De Coster, Kamiel Vanhole, Koen Peeters, Rachida Lamrabet en Paul Bogaert hebben een literair statement ingezonden. Alle berichten worden door Het beschrijf verzameld en ter publicatie aangeboden aan de Belgische media.

In Passa Porta, A. Dansaertstraat 46, 1000 Brussel

Gratis toegang

Reservatie: 02 226 04 54 of online op www.passaporta.be

Reserveren is niet noodzakelijk, wel aangewezen

Meer info op www.beschrijf.be

In de week van 17 tot 23 maart worden nog andere herdenkingsacties met kunstenaars en intellectuelen georganiseerd door onze collega’s in Gent (Vooruit), Antwerpen (Monty) en in de Brusselse Cinema Nova. Daarnaast tonen een aantal auteurs hun engagement door samen met Vredesactie op 22 maart een “literaire wandeling” te maken rond het NAVO-hoofdwartier in Evere.

Meer informatie op www.vooruit.be – www.monty.be – www.nova-cinema.org – www.vredesactie.be