NONSENS

Nooit kon een neonatus op meer belangstelling rekenen dan Kai-Mook in de Zoo van Antwerpen. Marketeera Stassanosa creëerde de hype die door het land trok als een Mexican wave, de voorafrilling  van een nieuwe epidemie.  Marketeera Stassasnosa , sinds eind 2006 commercieel directeur van de Zoo,  weet moeiteloos van een mug een olifant te maken. Eens de berg een muis gebaard had, toverde ze met een vingerknip het kalf in een baby. En nu, na de bevalling, voelt ze zich ook wel een beetje de moeder van het kalf.  Geestelijk. Marketeera Stassanosa is een successchrijfster, van ene totaal nieuw genre, als eerste  schreef ze het allereerste commerciële plan in de geschiedenis van de zoo.  “Want”, zegt ze “‘Een olifant moet je verderlicht maken, opkloppen tot piepschuim. Sensibiliseren via het hart, de short-cut naar de portefeuille. Én de bankkaart. ‘  En raakt de zoo stilaan ondergesneeuwd, bedolven. Het regent al dagen pluche beesten, ruikers bloemen, olifantjes van chocolade en suikerbonen… De geboorte was de blijde apotheose van een marketingcampagne.  Maanden had men in drie shiften naar dat moment toegewerkt, alle draaiboeken lagen open en klaar. Men dacht alles voorzien te hebben, maar als puntje bij paaltje komt, dan blijkt dat niets je kan voorbereiden op de magie van het Wonder.’ We hadden grootse plannen, maar een klein budget. Vandaar onze keuze voor een digitaal platform, waarop we ook het bredere verhaal over natuurbehoud en de voortplantingsprogramma’s konden vertellen. Ja, dat soort sites trekt nu eenmaal volk, weet je. Onze grootste marketingtool was onze perswerking. Via sponsoring hadden we nog meer activiteiten willen organiseren om ons verhaal te brengen.’ ‘Bijvoorbeeld een rekeningnummer op het geboortekaartje, waarbij een financiële instelling bij elke gift hetzelfde bedrag zou opleggen. Of een chocoladefabrikant die in samenwerking met De  Persgroep bij de geboorte bij elke krant een chocoladen olifantje geeft.’ Ja, die bedrijven die weigerden met ons in zee te gaan, kunnen zich nu wel voor het hoofd stoten. Wij hebben hen daar lekker een olifant op hun gat geschilderd.” Wie slim is die begrijpt dan men alles kan koppelen aan alles. Bv. een olifant aan een chocolademerk. Prachtig gestilleerd, de klare lijn in reliëfdruk op papier met een geribbelde structuur. Daarvan gaan ze watertanden. Zelfs de olifanten en flamingo’s. Deze tijd zoekt naar een nieuwe alchemie. Verbinden wat nooit verbonden was. Chocolage met viagra bv. Of een olifant met melktandjes. Vandaag moet men zoeken naar nieuwe combinaties. Desnoods, why not, een vlaming koppelen aan een internationaal ruimtestation. Even  speelde men met de gedachte, Kai-Mook, in gezelschap van Jean-Marie Dedecker,  van op Bajkonoer in een baan om de aarde te slingeren. Wat zeg nu zelf: een job is een job.  Zelfs in een sweat-shop!

LESS IS MORE

(W.Y.S.I.W.Y.G.)

NON-PROLIFERATIE

 Wat zat dat Schrijvertje daar die zondag, zoals een luis op een kam, nog te doen voor de burelen van wat nog rest van de krant De Morgen? Hij bracht er niet zozeer een performance. We kunnen zeggen dat hij een beetje slachtoffer is van zijn imago, van zijn reputatie. Hij zou dringend eens contact moeten opnemen met… De manager van het baby-olifantje… We slaan een bladzijde om… Het was eerder een dynamische lezing, waarbij er niet geïmproviseerd wordt. Integendeel de geschreven tekst fungeert als een partituur, een rigide partituur, een jazz partituur. In deze context was het de bedoeling de tekst zelf te laten spreken. Een performance bevat meer persoonlijke toevoegingen. Vb. verbosonische elementen, beweging. etc. Zijn eerste tekst, “Dichters stellen geen daden”, stond in scherp contrast met “Obscene jeugd”. De tekst heeft in eerste instantie de taal an sich tot onderwerp. De gebrekkige communicatie wordt gesymboliseerd door de discrepantie weer te geven tussen het geschreven en het gesproken woord. De taal waarin men zijn emoties ventileert. Op een breder vlak wordt de communicatiestoornis tussen de verschillende leeftijdsgroepen gesymboliseerd door het taaltje van de jongeren, een mengelmoes tussen dialect en dat wat moet doorgaan voor zog. cultuurtaal. Het taaltje dat door serieuze lieden in edelachtbare dagbladen wel eens geringschattend omschreven wordt als het tussentaaltje. Verder is de tekst schatplichtig aan Boon. Meer bepaald een vermengen van zijn beschrijving van de decadente jeugd (vóór W.O.I)( zoals te lezen staat in “Pieter Daens”), en vette knipogen naar Mieke Maaike’s Obscee jeugd. Twee boeken die op elkaar volgen. Met “Pieter Daens” oogstte Boon voor het eerst in zijn carrière – nu hij zich eindelijk eens positief uitgelaten had over een pastoortje – gunstige reacties van katholieke recensenten. Als reactie op deze hypocriete houding serveerde hij in zijn volgende boekje, als een soort punk-provocatie, en in de voetsporen van illustere voorgangers zoals Sade, Bataille, Apollinaire, onvervalste porno.

NON-EVENT

Kan een mens van liefde leven? Ja, Bert, ja. Soms komt een olifant vrolijk naar binnen en pikt onze laatste zaadjes zwart zaad… De eerste 24 u zijn precair in het leven van een pasgeboren olifantje. Dagen lang liep het baby-beestje, wankel, op zijn pootjes. Eindelijk heeft het dier een naam: Kai-Mook. Het zou “parel”betekenen. Alhoewel men zich kan afvragen of het wel verstandig is zo een parel aan de kroon mee te dragen. Gut ja, babyolifantjes blijven lange tijd klein en schattig. Het dier werd ondertussen ingeschreven in het bevolkingsregister van de stad Antwerpen, iets wat vele mensen tot nadere orde botweg nog geweigerd wordt. Dan moeten ze maar een andere manager zoeken. Om dat allemaal over je heen te gaan, daarvoor moet je een olifantenhuid hebben. Deze tijd heeft behoefte aan fabeltjes. Niet dat men weer geloof gaat hechten aan de verhaaltjes van de nonnetjes, of van de Fabeltjeskrant. Neen, enkele dagen terug zag de schrijver op de televisie – televisie overdag is een uitvinding van Margret Thatcher (om de massa’s werklozen van de straat te houden). Men moet de mensen op non-actief houden. In cybernetische halfslaap. Invriezen in afwachting dat de economie, als een koortsthermometer, weer in stijgende lijn gaat. Het was geen droom. Alle dieren hadden namen. Dit reality-programma… Vol beestjes, allemaal beestjes, beestjes, zoveel beestjes om me heen. Het was geen verhaal van Toon Tellegen. Ook niet iets van Maarten Biesheuvel. Bv. het wondermooie “Hoe de dieren in de hemel kwamen”. Het was iets dat veel ouder was. Misschien iets van den vos reinaerde? 

HOMMAGE AAN KAMIEL VANHOLE (1954-2008)

De actie van de lezers van DM staat al in de online pagina van de Standaard: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF20090522_045 

Ondertussen bereiden de deelnemers zich goed voor op de hommage aan Kamiel Vanhole. Zaterdagvond , Tweebronnenbibliotheek, Leuven, 19u30, gratis. Als hij nog onder ons was zou Kamiel zeker deelgenomen hebben aan de actie van zondag.

Hommage aan Kamiel Vanhole

Een jaar geleden, op 12 juni 2008 , stierf de Leuvense schrijver Kamiel Vanhole. Hij was net 54 geworden.

Vanhole schreef proza, essays en toneelstukken. Bovenal was hij een ‘onvermoeibaar reiziger in literatuur’. Zijn laatste boek ‘De Spoorzoeker’ (uitgeverij Atlas) is een uiterst knap boek vol literaire ontdekkingen binnen en buiten Europa. Vanhole was iemand ‘die niet alleen heeft rondgekeken, maar ook rondgeleefd en rondgevoeld en vooral rondgeaarzeld, omdat hij niet anders kan’, zo beschreef Herman de Coninck hem.

Op zaterdag 23 mei opent Bibliotheek Tweebronnen een tentoonstelling die aan Kamiel Vanhole is gewijd. De vermissage wordt een bijzonder hoogstaande avond met een hommage aan de schrijver. Zo zal het literaire tijdschrift “De Brakke Hond”een nummer voorstellen dat geheel gewijd is aan Vanhole. Nadien wordt “Een dolende hond van een vader”, een nieuw stripverhaal waar hij als scenarist voor tekende, gepresenteerd.

Zijn vrienden-schrijvers brengen een warme hulde. Met o.a. Benno Barnhard, Geert van Istendael, dochter Eva Vanhole, Jessa Wildermeersch, Tuur Florizoone, Brigitte Raskin, Didi de Paris en Koen Peeters.  

U vindt in de vitrinekasten boeken en publicaties van Kamiel Vanhole, maar ook folders, objecten en souvenirs. Ze tonen Kamiel Vanhole als een gedreven, beminnelijk en politiek bewogen schrijver-reiziger. We tonen pagina’s uit ‘De Brakke Hond’ (een nummer geheel gewijd aan Vanhole), en pagina’s uit ” Een dolende hond van een vader”, een nieuw stripverhaal waar hij als scenarist voor tekende. Met deze tentoonstelling brengt bibliotheek Tweebronnen een hommage aan deze bijzondere schrijver.

DE EXPO LOOPT VAN 23 MEI TOT 19 JUNI

LEZERSACTIE TEGEN DE ONTSLAGEN BIJ DE MORGEN

LEZERS LEZEN – LEZERSACTIE TEGEN DE ONTSLAGEN BIJ DE MORGEN

NU ZONDAG 24 MEI – VAN 15u tot 17u. ARDUINKAAI 29 – 1000 BRUSSEL

500 lezers van De Morgen (lees: alle aanwezigen, hoe meer hoe liever) lezen samen en met luide stem de laatst verschenen column van Bernard Dewulf. Een kippenvelmoment als protest voor de huidige gang van zaken op de redactie van De Morgen.

Tussendoor lezen een tiental bekende auteurs, journalisten, artiesten en sympathisanten voor uit eigen werk en geven hun ongezouten mening.

Breng allemaal een flesje drank en een glas mee om te klinken op het ‘gezonde verstand’ van de hoofdredactie van De Morgen (en om mekaar te trakteren).

Aanwezigheid nu reeds bevestigd:

Koen Stassijns (in eigen naam en namens de Vlaamse Auteurs Vereniging)

Chris Van Camp

Bernard Dewulf

Didi De Paris

Elvis Peeters

Peter Holvoet Hanssen

…

Verspreid deze boodschap en kijk voor een dagelijkse update tot zondag op de facebookgroep ‘Voor Bernard Dewulf’!

WAAROM ?

Wanneer redacteurs van ‘een krant die nadenkt’ staken waardoor er geen krant verschijnt dan is er absoluut iets ernstigs aan de hand!

De reactie van de hoofdredactie: Bart Van Doorne: “Het is onjuist dat enkel kritische stemmen van de afgelopen maanden nu de rekening gepresenteerd krijgen. We hebben op basis van objectieve criteria, zoals de vraag of iemand nog paste binnen de toekomst van de krant, in eer en geweten een keuze gemaakt”. (bron: h

 

ttp://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/media/090516DeMorgenNamen)

 

 

Daar zijn wij als lezer van De Morgen blinkend verontwaardigd over. Actie dus!

Voor een keer geen benefiet, maar wel een lezersactie om de hoofdredactie te herinneren aan de ‘kwaliteit’ die ontslagen wordt. Met voldoende media-aandacht omdat we als lezers van De Morgen bezorgd zijn over de richting die de krant uitgaat?

Want misschien is de hoofdredactie in het conflict met het personeel te zeer in management-denken verzonken waardoor ze gewoon ‘vergeten’ dat de ontslagen redacteurs voor absolute kwaliteit staan?

Daarom moeten de lezers van De Morgen de hoofdredactie helpen!

Daarom de idee om als lezers van De Morgen, de hoofdredactie (ironisch) te herinneren aan deze kwaliteit.

Daarom komen we als lezers van De Morgen met luide stem voorlezen aan de voordeur van De Morgen.

Daarom komen we als lezers van De Morgen, de uitvergrote foto’s van Filip Claus tonen.

OBSCENE JEUGD

De post is laat vandaag. En er is geen krant. Voor een keer is de schrijver daar gelukkig om. Op het hoekje van de straat klitten jongeren samen. Middagpauze, salamanders in de zon. Sigaretje. Mieke op haar hakjes & Maaike in een mini. Btw, hoe zou het nu eigenlijk zijn met het baby-olifantje? En hoe gaat de Frank dat oppakken nu zijn Simonneke weer zo een scheve schaats gereden heeft? En zouden er vandaag nog schooljongetjes met hun hoofd in een emmer gehouden worden? Aan die jongeren daar kunnen we het niet vragen. Ze zien er allemaal uit alsof ze ontsnapt zijn uit Prison Break. En waarom krijgen we die martelfoto’s van de Amerikanen niet te zien? En hoe zou het nu verder aflopen met de krant? Geen nieuws is goed nieuws? Vandaag vindt ge als serieuze schrijver in het dagblad al geen hoekje meer om er uw ding in kwijt te kunnen. De krant die er vandaag niet is en daar ben je voor één keer om. Want weet nu niemand meer hoe dat er tien-twintig-dertig jaar geleden aan toe ging? Aan die jongeren moet je het niet vragen. Hun historisch bewustzijn gaat niet verder terug dan 3-4 clips. En aan volwassenen heb je ook niets, hun politiek I.Q. ligt beneden hun schoenmaat. Wat ligt de straat er rustig bij op het middaguur. Wat zei Heidegger weer over het middaguur? Hegel zei dat het ochtendgebed van de filosoof erin moest bestaan dat men de krant leest. Het is al noen en ge zoudt voor minder kwaad uw gazet wegsmijten. Geen woorden maar daden. Het woord “sabotage” vindt zijn oorsprong bij de eerste ongeorganiseerde arbeiders die hun klomp, hun “sabot”, in de machine gooiden, om de boel plat te leggen. We zitten allemaal geprangd tussen videoclips. We zijn een sandwich, slechts voor helft binnengeschrokt, in de middagpauze. De helft ervan wordt weggegooid. En er is geen krant vandaag. Hoe moet dat dan als je van plan bent niets meer te schrijven, alleen maar wat dingetjes uit de kranten te knippen en daar dan één grote collage te maken, eentje die tegelijkertijd niets en toch ook weer, zo niet alles, dan toch wel heel veel vertelt? O.K., dan scheuren we vandaag maar wat zever uit de Facebook, en de blogs. De jongeren gooien het restant van hun hambuger weg, schoppen tegen een blikje Redbull, kussen hun lief, steken nog een sigaret op, trappen hun brommertje aan, laten de hele zwik nog eens vervaarlijk knallen en rijden dan recht in de zon.

NON-FICTIE

Terwijl het land nog geschokt reageert op het zware geval van leerlingenmishandeling, tevens uitzinnig van vreugde is om de geboorte van de baby-olifant (alles is beter dan een dode mus), de solidariteitsbetuigingen van collega-leerkrachten binnenstromen, zet tegen een staalblauwe achtergrond van feesten van angst en pijn de werkweek zich in gang, vertrekken vanuit het plaatsje K., EN. & JEE. met hun zoon KA voor vier dagen naar Amsterdam, hun zestienjarige zoon had toch geen school, met de klas gingen ze vier dagen, helemaal de andere richting uit, op schoolreis, en hij mocht toch niet mee, omdat hij veel te kritisch, te volwassen en daarom onbetrouwbaar. Als een olifant zich gaat vervelen gaat hij zich heen en weer bewegen, dit noemt men dan “weven”. “In die context”, schrijft een dame mij, “is je “herentitel” van “Tekstielbaron” nog niet zo slecht gekozen. Btw, wist je dat olifanten ongeveer 22 maanden zwanger zijn?” – bedoelde zij daar iets mee? Een andere is afstandelijker: “Thx didi, ik heb de link geplaatst en ook op die groep bericht nagelaten. Het is zééér verontrustend, inderdaad. Hopelijk ligt er morgen geen De Morgen in de bus. En de komende dagen ook niet. Ik wil op de eerstvolgende krant op de voorpagina een gedicht van Bernard Dewulf, een sportverslag van Hans Vandeweghe, geïllustreerd door foto’s van Filip Claus. Voor minder moet ze niet in mijn bus zitten.” Volgens de peilingen doet De Wever het lang niet slecht, en doet de partij waar de vrouw van de schrijver voor opkomt het beter en beter. Zou er een verband te leggen zijn met zijn engagement? Een andere dame schrijft:  “Ik vraag me echt af wat het resultaat van de verkiezingen zal zijn, heb zo mijn pronostiek, maar zeg het liever niet hardop om het lot niet te tarten“… Zijn peilingen feiten? De apetrotse partijvoorzitster lanceert een nieuw politiek begrip: een Jamaica-coallitie. Dat wordt dus red-gold-green, maar wáár zit dat goud en dat rood? Schrijft de zoon van Bob Marley straks de nieuwe nationale hymne? De ware politicus heeft een olifantenhuid. Nog voor de werkweek goed en wel vertrokken is voelt de schrijver zich -stilaan – volgens de peilingen – opgeblazen tot de proporties als van een olifant die 22 maaden zwanger is, struinend door de porceleinenwinkel, vertikt het om nog langer te schrijven, voedt zich slechts nog met wat men hem aanreikt. Nic-nacjes in de zoo. En terwijl gij nu uitfadet op deze tekst vraagt gij u af: is het leven nu fictie, non-fictie, of gefixte frictie?

HET NIEUWE ONKRUID: GEEN NONNETJES DES ZONDAGS

Zo is dat. Als wachten op de geboorte van een baby-olifantje in de zoo. Wij volgen dat. Dag en nacht. Men heeft er een camera bij geplaatst. Waar staan er vandaag geen camera’s? Lifestream op internet. Uitkijken naar het nieuwe leven. Blij en bang. Alsof het om ons eigen jong gaat. … De jeugd moet hevig zijn en de grote mensen kunnen – als het over kinderen gaat – maar één ding doen, en dat is blijven zeggen dat we er zijn. Voor de dag dat de jeugd haar wonden wil likken… Het is geen tegenstelling tussen ‘us’& ‘them’. Het gaat over iets fundamenteels dat in onze samenleving aan de gang is. Een kluwen van processen die ons ontmenselijken.Het is al aan de gang van twee eeuwwisselingen geleden. Volgens Boon, al van voor W.O.I. Boon schildert het nieuwe onkruid, de naoorlogse jeugd die langzaam aan het uitgroeien is het belangrijkste marktsegment. Nu ja, de jeugd heeft het altijd gedaan, hoor. “In mijn jonge jaren”, schrijft een mevrouw, “waren we te ‘progressief, we ‘blowden’ te veel en we waren te anarchistisch!”Herhaalt de geschiedenis zich, Spock? Jeugd moet, zoals de volksmond zegt, branden. Hevig zijn en over de schreef gaan. Dat is de manier waarop zij psychologisch voor het latere leven de morele grenzen bepaalt. Al van in de Babylonische Oudheid is er sprake van jongeren die zich misdragen. Misschien wordt met de Apollonische-Dionysische tegenstelling ook gewoon jongeren revolte bedoeld? Allemaal dingen waar ik het antwoord niet op weet. Echt waar: niet… Iedereen huivert. Schokt na. Beverige beelden. Gsm-filmpje: een jongen wordt met zijn hoofd in een emmer cement gehouden. Guantanamo? Lijfstraffen kunnen wij niet dulden. Waarschijnlijk gaat het om de zwakste jongen uit de groep. Onze gedachten waaieren uit naar alle leerkrachten die geterroriseerd worden in de klas. Wij denken aan de maatschappij die balanceert tussen domme autoriteit en komplete normloosheid….

WIE KIEST GIJ: DAENS OF DE NONNEKES?

Door het lover van de hoge bomen achter het huis valt het licht in stralen over de brede grasvlakten. Het licht valt zoals het al duizenden jaren valt. Het gras is zwanger van dauw. In al zijn gratie biedt de lentedag zich aan…”Mooi stukje“, schrijft iemand, “en eigenlijk bewijst het dat er niet altijd en overal vervreemding is“. De schrijver antwoordt: “Inderdaad, het is nog niet zo erg als dat ik het in mijn teksten wel eens laat uitschijnen. Een literaire tekst pretendeert dan ook niet de waarheid te representeren. Daarom is het juist literatuur. Daarnaast is het van het grootste belang om te proberen mensen er toe aan te zetten op hun eigen bescheiden manier er tegen te reageren. Bedankt voor je fijne reactie. Prettig weekend.”

Facebook is één groot brievenboek. Een andere vrouw schrijft: “Het is schrikwekkend hoe vooral jonge mensen ten prooi vallen aan de vervreemding…’ dat lees ik niet graag, en voegde eraan toe dat de auteur ook voor een stuk gelijk had, omdat “het niet zo goed gaat met de ‘communicatie tussen mensen’ in het algemeen, kijk maar naar de huidige politieke situatie… en dan verwacht men dat de jongeren van vandaag het beter zullen doen?!”

De schrijver antwoordde dat het niet in zijn bedoeling lag veralgemeningen te maken, in de aard van “De jeugd”: “Is die goed, of is die slecht? Hebben filosofische vragen zoals Is-Dé-mensheid-Goed? Of is ze slecht? Over de jeugd kan ik alleen maar zeggen dat er daar een aantal verontrustende tendenzen te constateren zijn. Ik ben er vast van overtuigd dat jonge mensen van vandaag weliswaar materiëel ontzettend verwend zijn, maar dat daar tegenoverstaan dat het leven waarschijnlijk stukken moeilijker is dan ooit. In “Hoe het land afstevent op een Donkere Zondag” had Walter Pauli het in DM van 06/05/2009 over het verband tussen de jongeren voor wie boertig en cynisch gedrag “cool”zijn en hun stemgedrag: LDD en VB. In het artikel stelde hij dat het voor grote groepen quasi normale partijen zijn. Dit komt o.a. doordat ze gewoon zijn in een wrede samenleving te leven. Bv. in iets onnozels als Temptation Island geniet men er heimelijk van mensen te vernederen en te breken. Uiteraard is het laatste woord over dit soort zaken nog niet gezegd… De slechte communicatie is een gevolg van de vervreemding. Misschien is die inderdaad, zoals Marx honderdvijftig jaar geleden opmerkte, het gevolg van de productieverhoudingen?”

De dame antwoordde: “Ja , je hebt gelijk, volgens peilingen scoort LDD erg goed bij jongeren. Ik vrees dat de meeste jongeren niet kritisch genoeg zijn en erg gevoelig zijn voor populistische prietpraat van zowel LDD als VB. Een ruk naar rechts gaat het worden, geheel anders dan in mijn jonge jaren: toen kon je niet kritisch genoeg zijn en ‘links’ betekende nog iets….maar ik ben van den ‘ouwen tijd’ hè, krijg ik regelmatig te horen. Vrouwen boven de vijftig horen afgeschreven te zijn. Wel: elke vezel van mijn lichaam verzet zich hiertegen, al voel ik het hier en daar wel eens kraken.”

Het was de dag ervoor, de hemel werd donker, het werd veel te vroeg donker, en het water zou weer bij bakken uit de hemel drenzen, alsof de hemel ejaculeerde, overvloedig ejaculeerde, de televisie herhaalde afschuwelijke beelden over een jongentje die op een school mishandeld werd, toen de auteur bevangen werd door iets wat hij gelezen had in Louis Paul Boon zijn “Pieter Daens”. Daarin schreef Boontje over de jeugd die niet deugt en dat de jongeren al voor W.O.I in een diepe crisis verkeerden. Men was het zat, niets had zin. De toekomst voelde onbehaaglijk aan. Le déluge. Men voorvoelde de massaslachting, de ondergang, zoals honden een aarbeving, of een bombardement. Jonge honden bezondigden zich aan overmatig drankgebruik – binge drinking is van alle tijden. Men ging abnormaal lang uit, drifitg op zoek naar nieuwe penetrale ontmoetingen. Men gedroeg zich niet bepaald als nonnentjes… Gaf zich… Toomloos normloos oeverloos bandeloos grenzeloos…