ZOEK DE ZEVEN SAMPLES!!!!!!!

Schaamrood maakte zich meester van het gezicht van de De Didi-de-Paris-Krant™.  

Om aan de gênante stilte te ontkomen,  las hij dan maar wat voor uit zijn nieuwste pennenvrucht:

“Vanavond heb ik werk, zei zij, ga jij maar de deur uit zonder mij. Het plan dat ik had, was niet echt een plan. Ik had genoeg van deze stad -eeuwenoud, springlevend. De zoekrobot in mijn hoofd vertaalt vluchtig en slordig popsongs. Bij elke stap is het oppassen geblazen. Er hangt alweer een hitje in mijn hoofd. Van jaren terug (Dat liedje). Twee Belgen (een new wave-band) met Quand le film est triste. Hun eerste single. Uit 1982. Het achtervolgt mij. En je weet dat je er niet mag over schrijven. Voor je er erg in hebt ben je een plagiaatpleger, een vuile kopiist! En heb je een proces aan je broek. Een miljoenenclaim! Rechtszaken brengen bij nader inzien nog altijd meer op dan rock-’n-roll, actuele kunsten en sport samen. En je kent het, of kent het niet, het stadje met zijn 100.000 zielen. En 50.0000 studenten erbij. (Elk koppel kan een student adopteren.)”

Het oordeel van het team was meedogenloos: in zijn poëticale ijver was de CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™  vergeten dat het gisteren Gedichtendag was geweest.

ONLY TIME WILL TELL

“”Alleen in REVOLTE zit poëzie”, leest hij op een muur… De tijd gaat snel, met rasse schreden stapt hij naar de Grote Markt …  En terwijl men zich alom laaft aan sprookjes, vertelt men op minstens evenveel plaatsen de kinderen gruwelverhalen. Zo gaat het in elke stad, in elk land, in elke tijd.

Nauwelijks heeft hij één stap op de Grote Markt gezet, of plots is het weer vrijdag 19 januari 1968! Voor de Hallen worden waterkanonnen gericht op drieduizend jongeren.

Het waren woelige tijden. Grote groepen studenten werden van alle kanten omsingeld. Overvalwagens raasden. Geloei, geschreeuw, slogans. Passanten werden aangepakt. Een camera stukgeslagen, een tv-ploeg natgespoten. Het kon gebeuren dat tijdens één nacht 675 personen werden opgepikt. Na weken van onrust viel op 7 februari de regering.

De rust keerde terug. Niemand die zich vandaag ook maar kan indenken dat het stadje zulke taferelen heeft meegemaakt.

Zo’n vaart loopt het vandaag –gelukkig!- niet. Dit zijn andere tijden. Elk brandje wordt onmiddellijk geblust.

Only time will tell? Zoek het eens op. Het is engelenzang.”

De  CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™ staakte zijn betoog.

RENDEZ-VOUS

Elk oratio van de  CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™ klinkt de redactie in de oren als een nieuwe rendez-vous:

“In de Dirk Boutslaan wordt hij opgeschrikt door geluid.

Uit één van de panden klinkt  Blue Monday, een stevige elektrodreun uit de tijd toen hier nog een mondaine new-wave dancing zat.

Blue Monday is de maandag van de laatste volle week van januari, de meest treurige dag van het jaar. De goede voornemens van Nieuwjaar zijn al vergeten, opgeborgen, voor een ander jaar.

Verderop wordt hij verrast door engelenzang. Van Deerfrance, een jonge hinde toen, en de beminnelijke stem op Only Time Will Tell. Op het album Sabotage/Live van John Cale. Uit 1979 … Vinyl, cd … Allemaal verdwenen. Evenals de importplatenzaak aan de Vismarkt. En Hippiekroeg De Harp. En de platenspeciaalzaak voor de komst van Fnac. En het “Hotel de Suède”. Lang daarvoor. Uit de tijd van Ernest Claes (de prehistorie) …

De eerste weken van Vijftien lengen zich zienderogen, een langzame symfonie. Soms denkt de schrijver uit het Kessalonees Hooggebergte dat hij door de verkeerde bril kijkt. Ziet hij thuis zijn scheurkalender dubbel? Tellen zijn dagen voor twee? Spectaculair is het hoe de dagen zich dag aan dag met een minuut of drie lengen. Weet iemand dat? Wie houdt de tijd in de gaten? Duren zijn dagen inderdaad 48u? Of heeft hij in de bank twee keer een scheurkalender gevraagd? ”

De Didi-de-Paris-Krant™ speelt op verplaatsing

“In het Sportpaleis (Antwerpen)?”  riep  de CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™ uit. “Als ik daar maar geen pleinvrees van krijg!”

“Als u het niet gelooft, kijkt u dan even op http://www.rotspaleis.be/“, sprak Vanderperre (manmoedig).

 

 

WELCOME TO THE WORKING WEEK

Bij De Didi-de-Paris-Krant™ gaat het er niet anders aan toe dan bij om het even welke andere krant. Gisteren verschenen in de loop van de dag zo maar eventjes zes edities – welke krant doet ons dat na? Gelukkig heeft de mens een hele werkweek om zich door die weekeindbijdragen te lezen!

PIJNLIJKE CONSTATERING

Ondertussen, terwijl het werkvolk zich in afwachting van de werkweek, te pletter danst, klinkt in het bureau van de CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™ een heel ander geluid …

 

DON’T STOP TILL YOU GET ENOUGH!

De CEO van De Didi-de-Paris-Krant™ zegt volhouden, tot op het moment dat jullie weer aan het werk mogen. Eerst de essentie: feesten!

EEN VASTSTELLING

De Didi-de-Paris-Krant™ is veruit de beste krant van heel Kessel-Lo!

FEEST!

Het is feest in de redactielokalen van De Didi-de-Paris-Krant™ !

It’s your party-party-party!

Let’s do it, again & again!