(…)

En altijd waaide woede alle poëzie weg.

 

ZATERDAGNAMIDDAG: CYBERSPACE LOOPT LEEG

Dichtertje zweeft, door zijn hoofd spoken filmbeelden: Citizen Kane, Modern Times en Metropolis.

WERELDWIJD

Ik ben nu even internationaal als AB InBev.
Foto: Jan Oldenburg

 

Captain Hook

De smartphone is een teletijdmachine;

een instrument om positie of tijd te bepalen.

 

Nieuw Vlaams drama

Nieuw Vlaams drama… Een kindeke schreit: “Mammie™, onze Furby™ maakt geen verbinding met de iPad™ “

In een volgende handomdraai

In een volgende handomdraai blijkt in de smartphone een appeke te zitten waarmee men gewoonweg gratis kan telefoneren.

GROUP A (TOKYO)

Het volgende gebeurde in een handomdraai of drie in het Keizerrijk Kessel-Lo… Dichtertje loopt onder grijze hemelen. Hij wrijft over zijn smartphone in de zak van zijn jas die hij gekregen heeft op een geefplein (op de Keizersberg).

TELEFOON!

Met de smartphone in de hand komt men door het ganse land. Een app-ke hier en een aapke daar. Zo krijg je alles voor mekaar. Voor een appel en een ei, op nen ik en ne gij – de ezel speelt schalmei!

 

FIRE WALK WITH ME

http://www.hetlandvandenieuwsgierigheid.be/wandeling-op-kruistocht-met-punkdichter-didi-de-paris

Burning down the house

“Wie nu geen huis heeft, bouwt er zich geen meer/ Wie nu alleen is, zal het nog lang blijven,/ zal waken, lezen, lange brieven schrijven/ en zal in winderige lanen heen en weer/ onrustig dwalen, als de blaren drijven.” Is dat nu wat een mens denkt als hij op de Diestse steenweg in Kessel-Lo voorbij Frituur Oomske loopt de Smidsestraat in? Het is een gedicht van Rainer Maria Rilke. Die is hier in geen straten bekend. Rilke schreef het in 1902. Dichtertje zoekt een huis. Een voormalige hoeve. Waar mensen samen wonen. Al 15 jaar. Enkele gezinnen en alleenstaanden. Men wou het pand niet verkopen om het te laten afbreken. Is het een spookhuis? Is het een fantastische vertelling, een apacheverhaal, dat de bewoners er onlangs controle kregen om zes uur ’s morgens: in opdracht van de politierechtbank van een wooninspecteur, vergezeld door de wijkagent en een officier van de brandweer. Het hele zootje werd uit hun bed gelicht. Het huis zou als eengezinswoning vergund zijn. Het feitelijk onderzoek zou de boel classificeren als kamerwoningen… Volgens de Vlaamse Wooncode ben je dan een gezin – niet verwant. Met als gevolg verlaging van de uitkeringen, gedeelde schulden en aansprakelijkheid, etc.…

De Belg is de Darwinistische mutatie die geboren wordt met een baksteen in de maag… Na W.O.II was de woningnood groot. Er moest dringend gehandeld worden. Katholieken wilden de arbeider levenslang installeren in de schaduw van de kerktoren. Socialisten stonden voor coöperatie en gemeenschapszin, groepswoningbouw met gemeenschappelijke voorzieningen. Zij wilden bouwen daar waar de woningnood het grootst was: in de stad. Het katholieke standpunt werd vastgelegd in de wet van minister De Taeye uit 1948, de socialisten kwamen met de wet van minister Brunfaut uit 1949. Na jarenlange politiek bakkeleien kwam men tot de subsidiewet De Taeye: de aankoop of de bouw van een eigen woning aanmoedigen door premies of leningen met staatswaarborg. In 1954 waren al 100.000 premies toegekend.

Het wordt niet makkelijk op deze andere manier samen te leven. Dichtertje hoort een flard Burning Down The House van Talking Heads. Volgens een trits verdragen mag iedereen om het even waar, hoe, en met om het even wie wonen. Nu hoort Dichtertje Parole parole parole van Alain Delon en Dalida. Dichtertje kan het niet nalaten even te denken aan Kraakje (& aan Tante Terry) Hoeveel gemeenschapshuizen zijn er vandaag nog? ‎

Er zijn zoveel nieuwe woonvormen te bedenken. Sommigen slapen in kartonnen dozen, anderen met de hele familie in het park, of ze zwerven, zoals een naaktslak, zonder huisje. Mogelijkheden zat! Alle politieke partijen hebben beloofd dat we allemaal een dak boven ons hoofd zouden krijgen. “Betaalbaar wonen” heet zoiets in zuiver Politikanees.

Dat zit wel snor, denkt Dichtertje in al zijn onnozelheid. Of had dat andere dichtertje, Rainer Maria Rilke, op die melancholische herfstdag, meer dan 100 jaar geleden, toch gelijk?

 

Didi de Paris