LA COMMUNE DE PARIS
(Blogs zijn boerenbedrog. Ik zet wat hippe zoektermen in mijn titel om het aantal hits kunstmatig op te drijven.)
NOTEER: Iedereen kan schrijven. Het is nauw verbonden met de eigen psyche. Het is iets dat je moet vinden en dan durven cultiveren -als je dat wenselijk acht. De rest is een gevecht met de vorm. Zoals Henri Matisse veertig jaar nodig had om tot zijn zuivere lijn te komen.
Het is de laatste tijd zo kalm, klinkt het steeds vaker en luider aan de poorten van La Commune “De Paris”. (Het volk roert zich.) Met schrik in het hart denkt iedereen terug aan de gebeurtenissen van juni en juli 2007. Of spreken we hier beter over “het totale gebrek aan gebeurtenissen”? De blog lag toen meer dan een week plat. Een inactiviteit die het gevolg was sociale strubbelingen. De sfeer was oververhit. Ondertussen werden de tienduizenden bezoeksters met een kluitje het riet ingestuurd.-Het begon allemaal sinds het land zonder regering zit, en de crisis zo diep is dat men zelfs grondwettelijk niet meer over de juridische grond beschikt om nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Als men niet meer schrijven kan dan is het einde nabij! Steeds erger werd er gevreesd voor een herhaling van de gebeurtenissen van 1566. Analysten trokken parallellen. O.a. met het L&H-proces. Meer bepaalde tussen 10 en 18 augustus. De oogst was toen net binnen en het was geen vette. Uit de hand gelopen oogstfeesten? Wie zal het zeggen? Als een hondsdolle orkaan trok het gepeupel door de westhoek. Later werd het door de media omschreven als De Beeldenstorm. Het begon in Steenvoorde, in het huidige Frans-Vlaanderen. Het tumult was te vergelijken met de Beeldenstorm in de hete zomer van 1566 (stukken straffer dan mei ’68!). Indirect leidden de gebeurtenissen uit de hondsdagen van 1566 tot het uitbreken van de Tachtigjarige Oorlog en het ontstaan van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Tijdens de Beeldenstorm werden honderden rooms-katholieke kerken, kapellen, abdijen en kloosters met hun inhoud (altaren, beelden, doopvonten, koorgestoelten, preekstoelen, orgels, kelken, schilderijen, kerkelijke boeken engewaden) en zelfs het stucwerk aan de binnenkant, alles moest eraan geloven. Totaal vernield door woedende menigten. Rond die tijd kwamen Calvinisme, Protestantisme, en andere vormen van hekserij op in de Nederlanden. De Calvinisten waren erg tegen het vereren van heiligen, zoals dat in de Rooms-katholieke Kerk gebruikelijk is. Zij baseerden zich op de Bijbelse Tien geboden. Ook ergerden de calvinisten zich aan de uitbundige rijkdom binnen de kerken. Zelf waren van mening dat een kerk zo sober mogelijk moest zijn ingericht. Er speelden echter ook politieke en sociale motieven mee. Zo ergerden de edelen zich aan de landvoogdes Margaretha van Parma. Haar politiek vertoonde vele gelijkenissen met Margareth Thatcher. Parma had de gewoonte belangrijke zaken buiten de edelen om te regelen, maar hen vervolgens wel verantwoordelijk te maken voor de uitvoering. Toen de adel zich hierover beklaagden, werd hun protest niet serieus genomen. Als derde oorzaak voor de Beeldenstorm worden de sociale spanningen van die dagen gezien. De Calvinisten werden in steeds meer landen (streng) vervolgd. Ook in de Nederlanden heerste de angst dat er een zware repressie zou gaan plaatsvinden. Veel edelen en landbouwers vonden dat zij ten onrechte veel belasting moesten betalen, terwijl anderen vrijwel geen belasting afdroegen. Bovendien heerste er in 1566 hongersnood in de Nederlanden, nadat door een strenge winter de oogsten waren mislukt en er geen graan kon worden geïmporteerd. Het hongerige volk voelde steeds meer afschuw en ergernis voor de rijken.
Echt gezellig was het op ons schip. Rond en gezond. Wij leken -Comfortabele zetels om in weg te zinken, temperaturen om bij te soezen- omzwachteld met watten, waarin blauwe druiven lagen, om de zieken, verblijd met ons bezoek, snel weer beter te maken. Ingewikkeld, als een lijk in het mortuarium, een vermoorde politieagent, een dode koning, een zwaan uit het Noorden, gecrashd in Küssnacht.
Geluidloos gingen we. Zonder het minste schokje. We moesten niet eens een helm op. Met volle teugen genoten we van de vrijheid die ontstaat als de zwaartekracht wegvalt. De gordels die ons vastklonken voelden we niet. De tijd en de ruimte wiegden ons. De ruimte niet gebogen, de tijd niet gekromd. In tijd en ruimte, ongeschonden, ingebed. Misschien was er geen temperatuur meer? Er was geen licht, en geen duister. Het was de twighlight zone waarin eertijds gekeken werd naar fifties B-movies, vintage SF, waarin wij nu keken naar het mozaïekscherm. 36 kanalen. Simultaan. Digitale beeldkwaliteit. Op één scherm glijden lichtbundels over het plafond van een huis in een bos bij nacht. Op een ander, mogelijk in dezelfde nacht, rijdt een auto langs de kustlijn. Lichtjes, lampjes. Dan wordt alles één beeld. Waar halsreikend naar wordt uitgekeken. Panoramisch. 360graden. Een bos bij nacht. Veeleer een park was het, met zilverberken en goedverzorgde grasvelden, waarop wij landden –
En de Goede Moordenaar wil de muren wegslaan met een hamer, droomt in de nacht van zonovergoten landschappen en helblauwe hemelen met slechts hier en daar een wit schaapachtig wolkje; raakt verdwaald in het woud, de haren van een vrouw-
Margaretha fluistert, zet haar tanden op elkaar. Uit alle muren, het plafon en de vloer komen handen (als bloemen). Margaretha perst, en met een schreeuw schiet zij – ten, nine, eight… – haar gebed de hemel in. Margaretha noteert wat wordt gedicteerd. Steno. Morse-Klopgeesten van de dood. Hoe luchtig je ook probeert te zijn, schrijven heeft altijd te maken met het allerdiepste. Margaretha prevelt hees (de mond van drinken droog): Lieve God, gij die mij meegenomen hebt voor een joy-ride door Uw Heeal, laat mij, laat mij zien (met mijn hart), laat mij rusten in het oog van een orkaan, en laat elke kleur voor eens en altijd opgaan in het WIT
Joe, Margaretha en de Moordenaar, iedereen is wakker, helder als de nacht. Ligt ze? Op de vloer? Op een brits? In het stro? In haar uitwerpselen? Had ze een toilet? Kon ze zich wassen? Haar kleren? Had ze medegevangenen? Mannen? Vrouwen? De cipiers? Waren ze vriendelijk? De tralies roestig? Likte zij eraan? Ook als het vroor? Was het koud? Op haar spijkerbed van vragen voelde Margaretha zich een voodoo-poppetje. Alsof ergens ver weg in de tijd iemand aan haar zat te denken. Slapen, moest ze, en voor haar rechters verschijnen. De deur zou opengaan voor de Commissie ter Bescherming van de Maatschappij (in toga).
Houtworm in de schedel, wormgaten in de tijd. Margaretha opent haar ogen. Over het plafond glijden lichten. Een auto?
Margaretha heeft geschreven in haar cel –zoiets omschrijft men tegenwoordig in een handomdraai als ganstarap on Death Row.
Tot op de dag van vandaag heeft de mens een diepgewortelde verdrongen angst voor kunst. Niet omdat het seks zou zijn, maar omdat elke kunstuiting sedert mensenheugenis te maken heeft met magie.
Schrijven is geheimzinnig. In het kader van het Alzheimeronderzoek bestudeerde men de brieven die jonge nonnen bij hun intrede in het klooster schreven aan god. Diegenen die een complexe synthaxis hanteerden werden decennia later allemaal dement. Dit was niet zo bij hen met een puntige stijl… Misschien is het dit dat de mens geregeld maakt tot de dolle hond die uit wanhoop boeken vernield?
Joe rijdt door de nacht. De dood van Agent Nr. 732 was een drama. Als kind was hij er enorm door aangegrepen. Elke avond heeft hij gebeden onder de lakens (zijn tempel) tot alle engelen opdat de booswichten hun welverdiende straf niet zouden ontlopen. Als de dag van toen haalt Joe zich alles voor de geest. De agent had een dochtertje. De ruitenwissers floepen. Nog kan hij huilen, als hij denkt aan de mooie jonge moeder. Bloemenjurk, pumps en opgestoken haren. Buddy Holly-bril. Regenjas. Een sjaaltje over haar haren. Toen nog droeg bijna iedere vrouw een hoofddoekje. Wie maalde erom?
Alles zinkt in het niets in vergelijking met het Grote Verdriet. De moeder wachtte aan de schoolpoort. Werd uit de rij gehaald. Het miezerde – Stille film, super8 – De vrouw krimpt. Als door vuur verteerd. 7 december 1966. Een woensdag, als ik mij niet vergis. Ik ben er zeker van dat ook de boosdoeners vandaag niet meer onder ons zijn.
Arm of rijk, allen zijn zij thans gelijk.
(beeld: ‘Ariel On Fire’ van Annick Castro)
Bliksem! The killer awoke before dawn, he put his boots on… Nu is de auto een kever. De lampen glijden over witte lijnen. Eindeloos het duister. De weg langs de zee, het strand, de duinen. Prachtig, maar treurig en naargeestig, niet door de grijze lucht en de sombere zwarte zee, maar vanwege mezelf… En dan duikt Joe -gladde aal- als een volleerd Private Art Detective in de zee van tijd; surft in alle richtingen tegelijk: de goede moordenaar achterna; Margarete Porte achterna en houdt halt bij kilometerpaal 1966. Het schooljaar ’66-’67 was op kruissnelheid gekomen toen de kranten even spannend werden als de verhalen van John Flanders. De ontknoping zat er aan te komen. Dat voelde zelfs een kind.
Zoals een roman zich soms geprangd weet tussen boekensteunen, zo laveerde dat vreemde 1966 tussen extreme gevoelens. Enerzijds was er het onnoemelijk verdriet om het van ons heen gaan van Walt Disney, anderzijds de introductie van een totaal nieuw soort held: Batman!
Het hele jaar had het land in de houdgreep gezeten van een spook. Het begon in de nacht van 24 op 25 februari in een Brusselse steeg. Pikzwarte nacht en striemende regen. Agent Albert De Leener, Nr. 732, lag op de uitkijk. Een Franse gangster. Penose uit Marseille. Gespecialiseerd in roofovervallen en hold-ups. Was naar de plaats van het onheil teruggekeerd. Zijn valse identiteitskaart was uit de gestolen Citroên gevallen. In Vlaamse Filmkes had Joe het niet spannender kunnen vreten. Koelbloedig en plichtsbewust verliet Agent Nr. 732 zijn schuilplaats en riep de figuur die de gestolen wagen naderde toe. “Geef uw papieren!” Hij hoorde de auto niet aankomen. Schoten weerklonken. Verschillende. Agent Nr. 732 liet zich evenmin onbetuigd. Later is uit de lijkschouwing gebleken dat de man om het leven kwam door één fatale kogel.
Men kan zeggen dat Agent De Leener een slachtoffer was van de gespannen verhouding tussen de verschillende taalgroepen, maar twee moorden op een agent in drie maanden was echt teveel. Als dolle horzels kamden op vrijdag 25 en zaterdag 26 februari 400 soldaten en rijkswachters, Terkamerenbos en het Zoniënwoud uit, gebieden waar vanoudsher ketters zich schuil hielden. Tevergeefs!
Maart 1966 daarentegen was spannender dan Jerry Cotton. Nationaal werd een groots opgezette zoekactie op het getouw gezet. In de duinen van Klemskerke werd een uitgebrande auto gevonden. Het karkas door een kogel geraakt. Met monnikengeduld werd het duingebied uitgekamd. In Brussel ging de politie promp in staking. Men eiste betere wapens en een gevarenpremie!
Op woensdag 7 december 1966 werd om 10u4O in Blankenbergen op een duinenkam tussen twee bunkers, 70 à 80 cm diep, eindelijk gevonden het stoffelijk overschot van de betreurde Agent Nr. 732.
13 december 1966. Onder massale belangstelling werd Agent De Leener naar zijn laatste rustplaats gebracht. The Jokers kenden toen een gigantisch succes met het nummer “Batman”. Een hit.
–
There’s a killer on the road. Het begint weer. De regen, The Doors en de twijfel. Hoe betrouwbaar is het klimaat? De haven ruikt naar de zee. Het is veel harder gaan regenen. De nacht zet in. Stormachtig. Joe, in zijn wagen gestapt, probeert het verhaal van Margaretha Porete te vertellen. Het verhaal van de vrouw die vermoord werd om haar geloof. In 1310. Negenenvijftig was ze. Misschien. Nu wordt hij dag en nacht bezocht door de geest van de moordenaar. De zwarte engel. Joe rijdt de haven uit. De weg langs de duinen. Bushalte. Een figuur. Een man. Nu rijden er toch geen bussen meer? Joe weet niet wat hij straks over de moordenaar schrijven moet. Zal hij stoppen? Vragen waar de man naartoe moet? Er valt zoveel te zeggen, er valt zoveel te vallen. En dan voelt alles aan als de witte glanzende pagina’s uit oude strips. Afwisselend de bladzijden bedrukt met bruinrode en blauwe tekeningen. Sommige albums hebben een helblauwe omslag, anderen een knalrode. Geprangd tussen films voelt Joe zich: “In Cold Blood” en “The Witches of Salem“. Stoppen nu het nog kan? De woorden moet men wegen. Zoals ooit de vrouwen op de waag. How to Kill a Mockingbird? Het duister is kompleet nu. Zijn hart bonst in zijn keel. Als rook kringelen de geesten , van de moordenaar en van de ketterse vrouw, door elkaar. Coplueren zij? Joe rijdt voorbij. Joe is blij. Omdat hij geen geloof meer heeft. Gelooft hij.
(beeld: “Bruno Huygebaert” van Bert Lezy.)
Van één ding was Joe zeker. Margareta Porete was gevaarlijk spul. Als hij niet uitkeek raakte hij er nog door bezeten. En soms is een mens blij omdat een kwade gedachte uit zijn hoofd verbannen wordt en de plaats ingenomen wordt door een lied dat er blijft hangen zoals een naald in het vinyl. Een Hammondorgel draagt het verhaal van Christina the Ashtonishing… They took here body in a coffin/ To a tiny church in Liege. Nick Cave vervolgt hoe het Christina the Ashtonishing was the most astonishing of all… verder ging na haar martelarendood. She would run wildly through the streets/ Jump in the Meusse, and swim away – vele watertjes doorzwommen, nieuwe avonturen tegemoet. Muddy water. Mijdt het stelen en bedriegen, de achterklap en ’t liegen.
Joe liep langs de laan. Door regen gestriemd. Verzopen als een eend.
Wat was de functie van de heiligenlevens? Propaganda. Alle martelaren kwamen uit de hogere kringen. Geen working class heroes onder de heiligen. Ze moesten van zeer goede komaf zijn, om in aanmerking te komen als heilige. Was RED TAPE standaard procedure. Anders waren ze van geen tel. Ook strekte het absoluut tot aanbeveling als de aspirante heilige – bad boy from a good family – ook nog (bij leven en welzijn) werd onthoofd. Om geen enkele reden omdat voor de Germanen de ziel schuil hield in het hoofd. Etc. etc.
Hoog tijd dat de verhalen van de ketters verteld worden. Joe voelde zich een echte Private Art Detective. Als in een hard boiled scrime story bleef hij door de regen struinen, diep verscholen in zijn regenjas, en met een slechte smaak die in je mond blijft kleven.
Alles zou zoveel makkelijker zijn als we een gelaatsafdruk hadden van Margareta Porete! Of een blauwdruk van haar DNA.
Joe voelde zich alsof hij door een Middeleeuws schilderij liept. Iets van Giuseppe Arcimboldo (1527-1593), die portretteerde hoofdzakelijk met andere voorwerpen. Hoofdzakelijk groenten en fruit. Van de cineast Federico Fellini kan men zeggen dat hij een schilder was met mensen.
Oude eiken kraakten. Een vogel vloog tegen de wind in. Een gaai? Langs de kant van de weg hing een bloem in de knop gebroken. De ingrediënten waarmee Peter-Joel Witkin zijn prachtig lugubere foto’s componeert. Er werd gefluisterd dat hij, zoals Vesalius ’s nachts bij lijken liet smokkel, bij Witkin zou dat gebeuren vanuit Mexico – Vreselijk verminkte lijken, slachtoffers – oorzaak onbekend. De kadavers worden naar zijn atelier in New-Mexico gebracht. Met de materie wordt een tableau vivant gemaakt. Die word top de gevoelige plaat gelegd. De foto’s krijgen een patin, worden bekrast en bewerkt tot ze lijken op daguerreotypen uit de begindagen van de fotografie. Alchemistische processen om de abjecte esthetiek van de negentiendeeuwse decadence op te roepen. De ethetiek gereduceerd tot necrofilie. En dat alles teruggebracht tot stilleven. Stilleleven met Les Fleurs du Mal. Zo worden verhalen verteld. Elk verhaal heeft body. En de regen was opgehouden.
(beeld: “Lady4skull”door Annick Castro)
Hevig lawaai. Joe zit in zijn kamer in het hoofdkwartier van het lawaai van het hele huis. Haunted house. Een orgeltje slaat aan. Screamin’Jay Hawkins. Of Steve Hawking? Van waar komt het geluid? Uit welke richting? Uit welke tijd?
De eerste concentratiekampen werden opgericht in 1899. In Zuid-Afrika. Door de Engelsen. Tijdens de Tweede Boerenoorlog. In Transvaal hadden de Britten de grootste moeite de guerrillatactieken van de Boeren het hoofd te bieden. Zij dreven, Herodes, vrouwen en kinderen van de strijders in zulke kampen bijeen. Een verschrikking.
Drum, tromgeroffel, oorlogstrom… Of zijn het geweerschoten? Is het Pink Floyd, Atom Heart Mother, of het doffe regelmatige slaan van een pomp die het bloed voortstuwt. De bloedpomp. Abu Graip, John Doe. De jonge vrouw krast met haar nagels een middeleeuws gebed in de cementen muur van de Gestapo-cel. Nu en in het uur van onze dood. Amen.
Een eeuw van rampen en kampen. Interneringskampen, krijgsgevangenkampen, werkkampen… Op Nieuw-Guinea had Nederland tussen 1928 en 1942 Boven Digoel. Nationalisten en communisten werden er onder onmenselijke omstandigheden opgesloten. In het veengebied langs de grens met Groningen en Drenthe richtte nazi-Duitsland een vijftiental kleinere kampen in waar voornamelijk Duitse communisten –Moorsoldaten- en Oost-Europese krijgsgevangen werden gehuisvest. Vluchtelingen uit die kampen die de grens overstaken werden onverbiddelijk teruggestuurd. Velen stierven. In Fort Honswijk werden communistische vluchtelingen uit nazi-Duitsland opgesloten.
Wanneer werd het pomphuis ingevoerd? Wat was het pomphuis? Rasphuis?
Onmiddellijk na de W.O.II maakte Nederland plannen om 8000 Nederlandse communisten in een kamp in Schoorl op te sluiten. Dat aantal is eerst verlaagd tot 1500 en vervolgens helemaal afgelast. Het was slechts een denkoefening. ‘Huisvrouwen’ kregen instrukties over het huishouden, het moederschap en de liefde. ‘Asociale gezinnen’ belandden in heropvoedingskampen.
Even langgerekt als de gedachten zijn de kreten. Het lawaai houdt aan. De concentratiekampen zijn onuitroeibaar gebleken. Na W.O.II had de SU de Goelach-archipel. Cambodja kende zijn Killing Fields en met de oorlog in Bosnië en Herzegovina verschenen er weer uitgemergelde mensen voor het oog van de camera. Noord-Korea is berucht om zijn strafkampen met hard regime. China is een blinde vlek.
Vanaf de 15de eeuw werden in Europa tienduizenden heksen verbrand. Zij werden beschouwd als geheime duivelaanbidders die zich tijdens nachtelijke rituelen overgaven aan vleselijke lusten en kannibalisme. Ze kwamen op geheime plaatsen bijeen om baby’s en kleine kinderen te offeren. Ze slurpten bloed van hun slachtoffers en verorberden hun vlees. Ze vereerden het geslachtsorgaan van hun priester en hielden perverse orgieën waarbij volwassenen met hun eigen kinderen copuleren. Incest, babyoffers en kannibalisme waren ook de gruweldaden waarvan de eerste christenen werden verdacht. De brandstapels waren een herhaling, een copie, van wat zich voorgedaan had in de arena’s van de Romeinse keizers.
Hoe zout smaakten de tranen op Margarethas wangen?
 | Le Petit Malin de Lo… op Weekend: Le bonheur est dans l… |
| Der Elefantenmensch op En dan nu… Kunst! |
| G-spotter op Hotel de Paris… |
 | didideparis op Hotel de Paris… |
| Celeb Poet Watcher G… op Hotel de Paris… |
DIDI DE PARIS 