EEN ZAAK DIE U AANBELANGT

Schrijven is hard labeur. Samen met d.j. Remo Perrotti werkt Didi de Paris aan het optreden van volgende zondag. Op het Sinner’s Day festival. In bijlage ziet u een filmpje over de repetities. Vooral het instuderen van de danspasjes is moeilijk. Wellicht zal uw aanwezigheid hun hun wrede lot verlichten. Zij zijn althans nu al blij met de vele positieve reacties die zij nu al van verschillende mensen kregen. Kom hun gerust bekijken, maar gelieve hen niet te voederen.

DE MELAATSHEID DER DINGEN

Wat zich afspeelde achter het dikke glas moet oorverdovend geweest zijn en heel wat stof hebben doen opdwarrelen. Het voltrok zich in extreme slow-motion. Met het vallen van de laatste korrel in de zandloper was de deadline om mee te werken aan de gezelligste tekst ooit bereikt: er werden geen nieuwe inzendingen meer aanvaard. Onverbiddellijk als een guillotine is de tijd. Even glinsterend in het zonlicht en dan pijlsnel vallend. Men dacht dat het krekels waren. Cicades (die uit een UFO kwam gekropen). Maar het was het krassen van pennen op papier. Data-inplantaties in het miezerende elektrische veld, de virtuele pagina die de hele planeet omschreef – de vlag die de lading dekte. Een bladzijde werd omgedraaid. In alle computers, in alle telefoons, in alle chips, had een onzichtbare hand met een vingerknip de klok juist gezet.

RACE AGAINST THE DEADLINE

Pray, my dear, quoth my mother, have you not forgot to wind up the clock? – Hopelijk vertrekken jullie volgende zondag, 1 november, na de mis, tijdig naar het Sinner’s Day festival? En ik hoop vurig dat niemand vandaag vergeet het eigen klokje gelijk te zetten met de rest van de buurt. Uitermate benieuwd ben ik naar de toezendingen dat mijn publiek – het liefste en het slimste publiek ooit – mij zullen laten geworden om dan daarna op te gaan in ons gezamelijk kunstwerk. Daarvoor hebben de mensen nog tijd tot morgenmiddag. Dat is de deadline. Dan begint het schrijvertje te werken. En the Secret Agent zegt “Alle klokken tikken.

MEN SCHRIJFT MIJ

Ik ben een en al oor, ik ben een en al oog… Ik weet nog niet tot wanneer jullie zullen mogen inzenden. Ik weet nog niet welke vorm de tekst krijgt. Ik weet alleen dat jullie enthousiasme niet te stuiten is. Ik wou dat ik was zoals jullie! Ik word overstelpt met zakken vol post. Men probeert een dam tegen ons op te werpen, maar het is een dijkbreuk, een lawine. Wir sind das Volk! Een invasie van postduiven, postbodes, meiden en knechten. Ordonnanties, bevelschriften, schotschriften, schampschriften,zieleroerselen… Gezegend zijn de vruchten van uw pen! Het woord altijd weer het woord. Exotische postzegels – sommigen buitenplanetair. Traktaten, verhandelingen, dissertaties, stellingen, opstellen, katebelletjes. Parole, parole, parole… Memories van toelichtingen, actes van verlaetenheid, bul, handschriften, gezegend zij de vruchten van uw pen! P.S. -P.R. Een interplanetaire intertekstualiteit. Een palimsest van fragmenten, gedachten, dromen, verlangens, herinneringen. Staatsgevaarlijke cocktail…Uw bent een bijzonder trouw publiek. De oproep miste zijn effect niet. Iedereen wil meewerken aan de tekst. En om dat alles te bezegelen geef ik jullie, mij geschonken door het volk, een hymne, een strijdlied (heroïsch), waarmee wij, gevaarlijke piraten en hemelbestormers, in dit prille derde millenium, alle machtscentra, boekenbeurzen en andere beurzen, poedelshows, fiscale paradijzen en andere artificiële paradijzen (in the winter of our discontent) zullen bestormen!

SCHRIJF

Gij die hier binnentreedt neemt weer op alle hoop! Wie zich alles heeft laten afnemen, inclusief de dromen de verlangens en de fantasie moet niet verder lezen… Vergeef me omdat er gisteren boven mijn stukje zo een onnozele titel stond. “Gezellig” is ongetwijfeld niet het juiste woord. Dat is lege-dozen-socialisme. Ik bedoelde: laat ons samen een tekst maken. Ik wacht nog enkele dagen op jouw bijdragen, om er iets mee te maken. Iedereen mag naar hartelust een eigen versie mixen. Wat mensen samen doen heeft doorgaans meer creatief potentieel dan wat één individu alleen doet. Uit recent sociologisch onderzoek blijkt dat mensen gelukkig zijn in die mate dat er weinig sociale ongelijkheid bestaat en dat ze zich zo weinig mogelijk uitgesloten voelen. Dat betekent -indien men dat wenst – deelnamen aan zoveel mogelijk maatschappelijke facetten. Schrijven is als liefde, het moet van twee kanten komen. Een interactie tussen auteur en publiek. Geen gesloten systeem. Dit is geen utopie. Alle tegenstellingen zijn vals. Alles kan, niets hoeft. Heiligheid is weggelegd voor Pater Damiaan, en misschien ook voor Prins Karnaval. Niet voor een literaire tekst. Esthetiek of ethiek, realisme of surrealisme, elitair meesterwerk, of gezamelijk geknutsel – zoals sommigen konijnenhokken of duivenhokken timmeren – het maakt niet uit. Hier is plaats voor alles. De tuin van Eden is groot. De grenzen zijn lang nog niet in zicht. Misschien ben ik de enige die al op wolken loopt, maar de mogelijkheid bestaat dat wij de Ziggurath naar de hemel vinden. Daarom (en om vele andere redenen) zeg ik: “Schrijf met mij”. Jij kan er voor zorgen dat schrijven niet langer het eenzaamste beroep ter wereld is.

WERK MEE AAN DE GEZELLIGSTE TEKST OOIT

Ach, was het op de blog maar altijd even plezierig als op Facebook! Gebeurde er hier maar even veel als op Twitter! Maar mensen zoals wij blijven niet bij de pakken zitten. In geen geval. Stuur mij eens iets, dan maak ik er een groots kunstwerk van. Jullie mogen allemaal meeschrijven. Het wordt de gezelligste tekst ooit. In mijn teksten krijgt iedereen een plaatsje. Beloofd is beloofd. Maak er iets moois van. De tien beste inzendingen krijgen een prijs.

TREK UW MOBILITEITSPLAN

Na het gezeur over de Lange Slapper blijkt de democratie het probleem te zijn. Er is helemaal geen mobiliteitsprobleem. Het zijn de burgers die nooit tevreden zijn. Hoog tijd dat de regering het volk afzet! De regering heeft in al haar heldhaftigheid de subsidiëring van zonnepanelen verminderd, misschien is het nu tijd om een voetgangersbelasting te heffen? Al die voetgangers doen trouwens alleen maar fijn stof opdwarrelen. Wellicht kijkt u ook al uit naar de volgende file?

FILE-SOFISCH

Nauwelijks één week na de heiligverklaring van Pater Damiaan ben ik tot het goddelijke inizcht gekomen dat ik al dat geëmmer over de Lange Slapper niet nodig heb om (in vijfde versnelling!) te besluiten zo weinig mogelijk gebruik te maken van de auto. Kijk maar naar Pater Damiaan. Reed die ooit met de auto? Hij had niet eens een rijbewijs. Is hij er slechter van geworden? Integendeel!

REMIXING ‘THE WAVES’ (VAN ZIJN GEDACHTEN)

Het kon Hawaï zijn. In het grijs, missionarisgrijs. Subtropisch is de storm. Over de brug lopen mensen gebogen. Sommigen onder paraplu’s. De dichter rijdt in zijn auto, onder de brug. Slecht weer voor een heiligverklaring. Je kan er niet eens een hond door jagen. Autowissers wissen gedachten weg. De dichter weet niet waar de weg toe leidt, evenmin vanwaar de mensen komen, begrijpt de beelden niet, is zich bewust van visueel analfabetisme, en vervuld van flarden van zijn dromen. Het optreden was nog slechter dan het weer. Altijd diepte hij nieuwe teksten op. Er volgden geen woorden. Tussen het publiek in de sportzaal van het oude schoolgebouw zat Vriend Jan. En dan onder een blauwe hemel – dit moet Hawaï zijn – zit Damiaan – he’s all dressed in black, beat up shoes and a big straw hat. Damiaan kan zich niet inbeelden dat dit paradijs ooit een staat zal worden. Steeds meer droomt hij van de Maagdeneilanden. Pater Damiaan kan het niet verstaan dat zijn aandacht de hele tijd afglijdt naar Cuba, Puerto Rico en de Fillipijnen. Onbegrijpelijk hoe de vreemdste locaties steeds weer opduiken – als donkere wolken aan een staalblauwe hemel, nieuwe eilanden uit de golven – Samoa, Guam – afgelegen locaties… Noordelijke Marianen -vijf keer groter dan Tremelo… Baker, Howland, Jarvis… Johnston, Kingman… Midway, Navassa… Palmyra, Wake… Hij begrijpt bij god niet waarom die namen hem niet los laten. Op de kaart zijn het speldenprikken.

TREMELO, TUPELO

Het kon Hawaï zijn. In het grijs, missionarisgrijs. Subtropisch is de storm. Over de brug lopen mensen gebogen. Sommigen onder paraplu’s. De dichter rijdt in zijn auto, onder de brug. Slecht weer voor een heiligverklaring. Je kan er niet eens een hond door jagen. Autowissers wissen gedachten weg. De dichter weet niet waar de weg toe leidt, evenmin vanwaar de mensen komen, begrijpt de beelden niet, geeft zijn visueel analfabetisme grif toe, is bovenal vervuld van flarden van dromen. Het optreden was nog slechter dan het weer. Altijd diepte hij nieuwe teksten op. Er volgden geen woorden. Tussen het publiek in de sportzaal van het oude schoolgebouw zat Vriend Jan. En dan onder een blauwe hemel – dit moet Hawaï zijn – zit Damiaan – he’s all dressed in black, beat up shoes and a big straw hat. Damiaan kan zich niet inbeelden dat dit paradijs ooit een staat zal worden. Hij begrijpt niet dat zijn aandacht de hele tijd afglijdt naar Cuba, Puerto Rico en de Fillipijnen. Steeds weer droomt hij van de Maagdeneilanden. Onbegrijpelijk hoe de vreemde locaties steeds weer opduiken Samoa · Guam · afgelegen locaties . Noordelijke Marianen -vijf keer groter dan Tremelo- Baker · Howland · Jarvis · Johnston · Kingman · Midway · Navassa · Palmyra · Wake… Pater Damiaan begrijpt bij god niet waarom die namen hem niet los laten. Op de kaart zijn het speldenprikken.