Heldere septemberdag met een bijna lenteachtige zachtheid. De laatste speeches ebben weg. In de verte brult een eland. Na de lange zomer van het noorden, na de eindeloze, ononderbroken zomerdag zonder zonsop- en zonsondergang (het lag dus echt niet aan ons) begint het eindelijk schemerig te worden boven de bossen en de meren, die nu in het vuur van de zonsondergang verschrompelen als een eikenblad in het matte vuur van de herfst. Een elektrische gloed tussen dag en nacht. De herfst kleurt de bomen al bruin en geel. Het weemoedig signaal van boten. Meeuwen schreeuwen. Iedereen is heel moe. Komt dat van de drank? Of van de overdosis televisiebeelden. Op de hotelkamer tot een gat in de ochtend STV, Zweedse televisie, gekeken. Er waren slechts twee hoofdpunten, drie eigenlijk als men de splitsing van BHV meetelt. De Belgische politiek wordt hier nu al voor het tweede seizoen op rij uitgezonden als soap. Dit zat vooraan in alle journaals: tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag 20 september 2008 hebben tientallen milieuactivisten het door kap bedreigde deel van het Lappersfort opnieuw bezet. Ook werd er uitvoerig ingegaan op de hongerstaking in Elsene die nu al zijn 76 ste dag ingaan. De mensen zijn kompleet verzwakt, sommigen zijn in het hospitaal. Dienst Vreemdelingenzaken en de minister weigeren te onderhandelen. Kartel CD&V/Nv-a, open-Vlden Sp-a zwijgen als vermoord. In pure Dogma 95 stijl glijdt de camera over vette politici die keuvelen aan rijk gevulde tafels. Het oogt niet fraai als de derde wereld zich eens toont. De 9 hongerstakers in het America-latino huis in Elsene zijn hun 76 dag ingegaan. De politici zwijgen als vermoord. Waarnemers concluderen dat het maatschappelijk draagvlak nu eindelijk groot genoeg is om doden te laten vallen. Er moeten koppen rollen. Je ziet hen denken aan hun plaats op de lijst bij de volgende verkiezingen. De 75 hongerstakers in het gebouw van de ULB gingen hun 71 ste dag in. Het klinkt afgezaagd maar de toestand is dramatisch. Sommigen liggen er uitgemergeld bij en kunnen nog met moeite nog praten… It’s a cold, hard world love. These are cold hard times (Lee Hazlewood!)… Er worden bestendig mensen afgevoerd naar het hospitaal. Anderen komen terug om verder actie te voeren. De dokters zijn wanhopig en de kleurenpracht van de herfst vult ons hart met heimwee.
DIDI DE PARIS 