SPOOKY

Om geen enkele andere reden dan dat elke dag een zoektocht is naar Schoonheid.

“For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder?”

Neoliberalisme? Dat verdient een muziekje!

TROOST

Het is een troost dat in de tristesse ook schoonheid schuilt.

En hier eindigt dan het verhaal van de kleine garnaal:

Zoals de rest van mijn leven, was ook mijn jeugd ongelukkig: ik groeide op in een beenhouwerij. Ook mijn zoveelste poging mijn leven te beteren is schromelijk mislukt. Na een lange namiddag garnalen pellen zat ik nog maar in de helft. Hoe mager was het resultaat! Hoe toegetakeld de arme diertjes!
Ik ben dan maar naar een fastfood gereden.

DOWN BY THE SEA

Dichtertje ratelde verder: dit is haute cuisine à la Ford & Taylor. 5 Sterren. Schnell, schnell! Alsof men de menselijke soort wil gebruiken voor de aanmaak van foie gras. Regelrechte rampen staan ons te wachten. Je kan maar beter leren insecten eten. Zoals bij De Dikke & De Dunne in Battle of the Century (een film uit 1927) zal de geschiedenis eindigen in een gigantische food fight.

VERHAAL(MET STAARTJE)

Dichtertje had gelijk: Doorgaans wordt de kleine garnaal gevangen voor onze kust en dan overgevlogen naar Marokko om te worden gepeld. Wordt vervolgens op transport naar India gezet om daar te worden verpakt. Om uiteindelijk per luchtbrug naar het vaderland weer te keren, om na deze Odyssee, over de zeven Zeeën, in de supermarkt te worden verkocht als “dagvers”.
Het potje bevatte nauwelijks 300gr. Een vloot gestrande grijze Noordzeegarnalen. Onbeschrijfelijk en haast heroïsch was de strijd die ik aanging met de kleine zeemonstertjes.

VERHAAL VAN DE GEPELDE GARNAAL

Poëzie schuilt in het kleine, de garnaal bijvoorbeeld. In een zoveelste poging mijn leven te beteren kocht ik nog niet zo lang geleden een potje duurzame garnalen, dat betekent dat ze hier gevangen zijn en gekookt, maar ongepeld bleven.

WE LEZEN ALLEMAAL HET “VERHAAL VAN DE KLEINE GARNAAL”

Dichtertje raasde verder: “Je hebt aan de ene kant diegenen die gedachteloos alles verhapstukken wat op hun weg komt, wat in hun gezichtsveld ligt, als de prijs maar zo laag mogelijk is. Daarnaast ontstaat een culinaire upper-class.

Leuven lijkt meer en meer op Het eiland Amoras. De Vetten staan er tegenover de Mageren. Met getrokken messen (en vorken). In het album van Suske en Wiske wonen de Vetten in de stad, de Mageren op het platteland. De enen heersen, de anderen moeten hard werken en iedereen van eten voorzien. Wij, in het Aardse Dijledal, hebben nu al bijna geen landbouw meer. Moet men straks overschakelen op Soylent Green?  Vandaag zijn de machtigen mager, en verder is het hier al lang gene vette meer“

GEPRANGD TUSSEN TWEE YOUTUBEFILMPJES LIGT HET “VERHAAL VAN DE KLEINE GARNAAL” 3

“De warme vloeistof vermengd met de kruimeltjes had nog niet mijn gehemelte aangeraakt of ik werd bevangen door een rilling en ik stopte, vol aandacht voor het buitengewone wat mij overkwam. Een verfijnd genoegen was mij ten deel gevallen, iets geïsoleerds, afstandelijk, zonder enige aanwijzing van zijn oorsprong.(…) Ik voelde mij niet langer middelmatig, afhankelijk, sterfelijk. Waar kwam deze almachtige vreugde vandaan? Ik voelde dat die verbonden was met de smaak van de thee en dat wat ten onrechte genoemd werd, pure Soylent Green was. (…) Ik nam nog een tweede slokje, waarin ik niets meer vond dan in het eerste; daarna een derde, dat me nog minder gaf dan het tweede. Het is tijd om te stoppen; het drankje verliest zijn toverkracht. Het is duidelijk dat de waarheid die ik zoek, niet in het kopje te vinden is, maar in mijzelf.”

Met een zweem van weemoed dacht ik terug aan het allereerste fastfood restaurant in Leuven. Een vriend werkte er. Begin jaren ’80. Een hamburger-job betekent dat je als werknemer niet echt een vast contract krijgt, wel werd elke week een rapport over je opgemaakt. Verteerbaar is anders.

 

VERHAAL VAN DE KLEINE GARNAAL

Dichtertje stak van wal: “Obesitas-fabriekjes zijn het.  Vetmesterijen! Men gaat er aan de ene kant slank in en komt er aan de ander moddervet uit. Net een installatie van Wim Delvoye. Van de restanten, de voedselresten, het afval, maakt men 1€-maaltijden. En Soylent Green– koekjes, zoals in de gelijknamige film uit 1973.