Het lijkt een wet van de thermodynamica. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik je zeggen dat ik vermoedelijk de bal weer mis sla. Ik heb daar geen verstand van. Thermodynamica gaat over warmte. Volgens de thermodynamica kunnen we nooit winnen, gelijkspel is onmogelijk en we kunnen niet stoppen met spelen. Wat dat betreft zitten wij goed, want er zijn geen grotere speelvogels dan jij en ik. Waarschijnlijk heb ik het over iets anders, over energie, of over neutrino’s, of over menselijke warmte? Het leven is theater. Iemand gaat af, iemand komt op. Iemand sterft en quasi gelijktijdig wordt in de onmiddellijke omgeving nieuw leven geboren. Zo moet het ook binnen de beslotenheid van één lichaam zijn. Eén functie sterft af, een andere versterkt. dEUS heeft het toch ook ooit gezongen: Nothing Really Ends. En die zijn toch ook nooit echt uitgezongen. Ma ja, die zijn van Antwerpen. En het was in Antwerpen dat de blinde dichter Marcel van Maele in ’t Half Souke zat, de kroeg die open gehouden werd door een dochter van Gust Gils. Sinds hij blind geworden was, had Marcel hondenoren gekregen, beweeglijk, vingen elk geluid op. Honden weten wanneer hun baasje thuiskomt. Vanmiddag aan de telefoon vertelde je me dat Marcel in ’t Half Souke kon horen dat jij het was die binnenstapte. Toen riep hij altijd, zoals het een echte Marcel betaamt, “zoeteken”.
DIDI DE PARIS 