MOEKE EN BOMPA

Er was een tijd toen Dichtertje zich nog geregeld de moeite getroostte vanuit zijn burcht, Villa den Ivoren Toren, een uitval te doen naar de Realiteit. Voornamelijk om de hemel te bestormen, tegen de wind in te pissen en om windmolens te bekampen. We schrijven midden jaren zeventig. Samen met pennenvriendjes & -vriendinnetjes in de stad – Dichtertje woonde toen nog in een “witlooflaag”! – sloegen zij aan de arbeid. In kelders en op zolders in de buurt waar Thomas More 500 jaar eerder zijn Utopia liet drukken, schreven zij hun boekjes –een monnikenwerk! – waarmee zij wilden rammelen aan hun kooi van Tijd en Ruimte… Zij waren de enige echte, zaligmakende geradicaliseerde jongeren! Hún boekjes, mochten, in tegenstelling tot de rommel van maoïsten en trotskisten, gezien worden  (als er geen politie in de buurt was).  Niet alleen waren ze staats- en stadsgevaarlijk, ze vormden een bedreiging voor god, vaderland, en elke andere hoeksteen van de maatschappij. “Enquête onder de Leuvense gemeenschapshuizen” maart’79- 20BF. Subversieve geschriften aan de strekkende meter.  “Onderwijs in dienst van het volk?” 60 blz. 25 BF.

Dagelijks serveerde men vers leesvoer aan de Alma.  “Demokratisering van het onderwijs?” 15 blz. 5 BF. Het epicentrum van de storm was Luc Vanheerentals. Op elke publicatie prijkte zijn naam. Ook op de brochure “Vader, moeder en de kinderen” een vlammende kritiek op het gezin”.    “Reggae: opstand van een volk”  10 blz. 10 BF (Je kreeg er iets te roken bij)  “Uitbuiting versus zelfbeheer in fabrieken” –feb’78 – 47blz 10 BF. Het doet mij plezier dat de stad (naar verluidt), in het kader van de festiviteiten rond 500 jaar Utopia, besloten heeft deze publicaties   te exposeren in het stadskantoor. “Wilhelm Reich, Herbert Marcuse, Ivan Illich en Erich Fromm”  -okt.’77 -38blz-10 BF.  Er werden toen zelfs heuse boekenbeurzen opgezet met alleen maar dit soort publicaties.  “Negen redenen om je anarchist te noemen” – 23 blz. – ’79 -geen prijs, dus een koopje, want eigendom is diefstal. Gênant: na de grote historische voorbeelden volgt het getuigenis van… Dichtertje! (Vinders van exemplaren worden  door ondergetekende nog steeds rijkelijk beloond!) .

            Het is niet zo dat zulke boekjes vandaag verboden zijn, of dat men de mensen een muilkorf wil omdoen. Geen sprake van boekverbrandingen. Het boekenvak is hopeloos gemoderniseerd en het boeken kopend segment van de markt kreeg andere verlangens aangesmeerd. Zelfs pennenvruchten van Luc Vanheerentals, destijds de Nonkel Fons van het rebelse volkje, zien er vandaag verrassend anders uit. Na “Leuven zoals het is” en “Leven zonder Auto” (de invloed van Utopia blijft aanwezig). verschijnt vandaag “Moeke en bompa. Het warme verhaal van mijn grootouders” –Een zachte capitulatie richting Mededogen & Liefde. juli’16- 96 blz.10 €. Verkrijgbaar bij luc.vanheerentals@telenet.be.

 

COOL IN THE POOL

Ik heb net mijn boerkini aangetrokken!

MUITERIJ

Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was die heugelijke dag (heet van zomer) toen traag ons schip het gehavende stadje binnenvoer en alles buiten ons kapseisde.

HITTE EN DE GOLF

 

Suiker, zegt ze en ze lacht ’r tanden bloot

HOT!

Iemand hier nog iets aan toe te voegen?

DE LEZERS DOEN WEER LASTIG

Alsof er plots allemaal gaten in deze krant zitten, evenveel als dat er sterren staan aan de hemel in augustus, tienduizend gaten waardoor ontelbare ogen kijken… Plots is Dichtertje omsingeld door tientallen lezers.

“Wat stonden die twee onnozel zinnetjes daar te doen? Die twee zinnetjes daar, in uwen tekst van vorige week: ’t kan niet eeuwig winter zijn dan roepen en zingen we in alle tonen. Op wat trekt dat nu? Komt dat uit ‘t weerbericht van VTM? Wie krijgt daar nu nog kop aan?” (Zijn vrouw had ook al gezegd dat die twee er teveel aan waren.) “Niks verstonne kik doevan.” Als feiten en fictie tegen elkaar opbotsen, kan de spanning hoog oplopen.

Dichtertje bijt van zich af: “Ik had er nog wat moeten bij schrijven, maar in zo ne column hebt ge ook niet alle plaats van de wereld. Ge kunt u daar niet draaien of keren. Ik had er moeten bijschrijven: land van mij, ge zijt weer vrij… Die zinnetjes komen uit De Moorsoldaten, een antifascistisch lied uit 1933. De politieke gevangen zongen het in de Duitse kampen. Kent ge dat dan niet?”

“En al dieë zever moeten wij onthouden? Al dienen brol uit de jaren stillekes. & De week daarvoor was’t ook al gene vette, he. Over Hiroshima. Wa’kan ons da nu bomme’, jong.” “Maar gij vergelijkt uw lagere school dan met zo’n kamp, Is dat niet een beetje overdreven, menne?” “Is da uwe merci omdat g’ebt moge’na’tschool gaan?” “D’er zijn mensen genoegen die content zouden zijn als ze mochten leren lezen en schrijven. ”

“Dichterlijke overdrijving. En waarom lezen jullie dan niet meer?” ”Ja, zeg, amaai. Trekt daarmee naar den oorlog!” “Hoe wilde gij nu dat de mensen u verstaan?” “In zijn hanenpoten, schots en scheef.” “Gezoudet ni zeggen dat’m na’tschoolgeweest is. ““Tijd da’z’em terugstiere’!” “Dat kan toch niet, hoe ze die kinderen zo mishandelden. Daar hebben we tegenwoordig Amnesty International voor.”

“Het was 1963.” Dichtertje verdedigt zich met de moed der wanhoop. Demosthenes die moest in het oude Griekenland boven de branding uit brullen, Dichtertje die moet vandaag (in het Land van Vunt & Voer) de mensenzee overstemmen. Stemmen door elkaar. Vlaamse Polyfonie. Een strijdkoor. …Dichtertje denkt terug aan de tijd van BOTS en van Vuile Mong en Zijn Vieze Gasten, de tijd toen het strijdlied ingeburgerd was, bon ton was. Hij soleert:

“Elke tijd heeft zijn eigen lied. Vandaag lijkt de strijd uitgezongen en verstomd tot wereldwijds techno boem-boem. Het is niet zo dat men zijn klep moet houden, een muilkorf aangedaan krijgt, en in het gareel moet lopen. Men kiest gewoon voor de harde professionele aanpak. De professionals vullen hun zakken en de rest wordt bepikt. Vandaag heeft ieder gehucht zijn eigen over het paard gesponsorde Woodstock.”

Oef! Het was maar een droom. Dichtertje schrikt wakker.

Didi de Paris

(UNBESCHREIBLICH UNHEIMLICH)

Het overvalt hem altijd begin augustus: dat onbestemd gevoel dat de Grote Vakantie ten einde loopt en dat men straks weer alles uit de kast zal halen in een zoveelste poging hem in het gareel te doen lopen.

Hij herinnert het zich alsof het gisteren was. “Kennis is macht” prijkte in smeedijzeren letters boven de schoolpoort waar hij die schoolbordzwarte dag in september 1963 door stapte. Hij was benieuwd. Kon de school hem nog iets leren? Hij kwekte meteen mee als zijn collegae pummels hun kaken gingen breken op dadaïstische klankpoëzie zoals “Bim bam bom. Jan hoort het al, Fien hoort het niet.” Hij kende toen nog geen enkele Fien. Hij, die een kleine adept was van Marshall McLuhan, had zichzelf leren lezen in de cinema, en thuis met de televisie en de krant. Hij las in de lettertjessoep van zijn Oma. Er dreven vette ogen op. Schrijven zat er nog niet in.

De hele zwarte september ging de school gebukt onder schrijfkramp. De tijd was zwart, als antraciet, of als een schilderij van Mark Rothko, monochroom, met hier en daar zwart-witte beelden (schokkerig) en een sprankel kleur. Herfst werd winter en winter werd lente. Toen zongen wij uit volle borst: Het kan niet eeuwig winter zijn. Dan roepen en zingen we in alle tonen…

Zijn eerste geschreven compositie, weliswaar minimalistisch, was meteen raak. Pats! Een oorvijg. Zijn eerste literaire prijs. ‘t Was toch mijn schuld niet? Meester had nog zo zijn best gedaan het hem te leren. Meester zag het voortaan als zijn plicht het hem allemaal weer af te leren.

Was nochtans mooi begonnen. D-Day! Het hing in de lucht. Hoogspanning! Om te snijden. Lente, maar de klas was koortsig heet, alsof Meester (zonder zottigheid) de stoof roodgloeiend gestookt had. Na maanden van intensieve training en dril. Kadaverdiscipline met griffel en lei – het woord is machtiger dan het zwaard. Met gekromde vingers, tipje van de tong tussen de lippen, voorovergebogen, zoals op de Olympische Spelen van Tokio, de zwemmers klaar stonden voor de duik in het ongewisse. Linkshandigheid werd eruit gemept (met de regel van drie). McCarthyisme in de schaduw van het kruisbeeld, zou Maurice De Wilde later zeggen.

De grootste flemer van de klas mocht de hagelnieuwe schriften uitdelen. Cahier de brouillon stond erop. In zwierige Coca-Cola-letters. Dichtertje zorgde meteen voor simultaanvertaling! En daar, netjes in het midden van de eerste bladzijde schreef hij, het voelde als stappen in verse sneeuw, elke stap een kleine stap voor hem, een grote sprong voor de mensheid… met vuile diepblauwe BIC zijn allereerste doorwrochte pennenvrucht. Een klein woord in grote letters, koeien van letters, zo groot als een huis… Zo verscheen daar, als teken aan de wand  een aankondiging van onheil, zijn allereerste boodschap: FOERT.

 

LEESVOER (IN BLIK)

Hij, die een kleine adept was van Marshall McLuhan, had zichzelf leren lezen in de cinema, en thuis met de televisie en de krant. Hij las in de lettertjessoep van zijn Oma. Er dreven vette ogen op. Schrijven zat er nog niet in.

Een niet zo Olympische Gedachte

Hij herinnert het zich alsof het gisteren was.

“Kennis is macht” prijkte in smeedijzeren letters boven de schoolpoort waar hij die schoolbordzwarte dag in september 1963 door stapte. Hij was benieuwd. Kon de school hem nog iets leren?

PLANNEN VOOR HET WEEKEND!

Waarom schaffen we die vervelende dagen tussen de weekends niet gewoon af?