Terwijl de poetsvrouwen een verbeten gevecht leveren voor een uurloon dat hoger is dan 11,5€ en populisten en tuig dat graag de Hitlergroet brengt in het kamp van Breendonk proberen de cultuursector te muilkoren, bereiken wij stilaan het post-posts tijdperk.
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, die van de algoritmen nog minder. Sinds enkele dagen vind ik op mijn FB-startpagina geen verjaardagen meer aangegeven. Misschien hinkt ik hopeloos achterop inzake de nieuwste technologische ontwikkelingen. Of zijn dit gewoon de Eindtijden?
Hoe hypocriet kan men zijn om elke jaar op 11 november het einde te herdenken van een oorlog die nooit beëindigd is? Van 1918 tot +/- 1922 kende Duitsland een periode van quasi burgeroorlog. Met heel veel politieke moorden en slachtpartijen. (Freikorpsen). Bloedige onderdrukking van arbeidersopstanden. (Berlijn, Kiel, Munchen…) Tot de Weimarrepubliek geruisloos overgleed in het nazi-schrikbewind.
De rups was een carrousel met tweepersoonskarretjes die almaar sneller ging rijden, over een sterk golvend railtraject, tot men er vlinders van in de buik kreeg. Dan ging er een zeil over. De kermisattractie zag er nu echt uit als een rups. De toeschouwers konden niet meer zien wat er in de karretjes gebeurde. De allereerste rups, de caterpillar, stond in 1925 in Coney Island, New York. Rond 1930 bereikte de rups het Europese vasteland. Door de snelheid van de karretjes en de middelpuntvliedende kracht worden de twee personen naar elkaar toe geduwd. Soms gebeurde het dat een jongen uit de rups stapte met in zijn gezicht de vuurrode afdruk van een hand.
De merel (zwarte parel) leeft in zijn eigen wereld (in onze tuin), kent geen straks of gisteren, de merel is zijn lied, niet droevig, niet melancholisch, niet naïef, of romantisch, de merel is gewoon. Praktisch. Maar ik zou niet durven denken dat de merel geen gevoelens heeft. Waarschijnlijk zou de merel een slecht spoedarts zijn, en een lamentabel dichter, maar in tegenstelling tot elk van ons, weet de merel wanneer de regen komt.