ONE DAY YOU WILL NO LONGER BE LOVED

Het is niet aan te tonen. Geen spoortje Zweden meer over. Alsof men er met de grote stofzuiger, een NILFISK (made in Sweden) is over gegaan. Alle verhaaltjes zijn verzonnen. De wereld is geen plakboek. Waarin men naar hartelust kan bijkleuren, afscheuren, toevoegen, overschilderen en overschrijven. De wereld –proberen goede mensen mij duidelijk te maken – is geen kunstwerk van de broers Jake en Dion Chapman.

In 1937 bracht de Spaanse Republiek 80 afdrukken op de markt van de originele etsplaten Los destares de la guerra van Francisco de Goya (1746-1828). De serie is één van de bekendste anti-oorlogskunstwerken. Ze is uitgesproken anti-klerikaal en anti-patriottisch. De republikeinen hadden dat geld hard nodig. Tegen Franco en zijn moordenaars. De Engelse Chapman Brothers kochten de afdrukken, om ze daarna te overschilderen. De hoofden van slachtoffers vervingen ze door dierenhoofden en clownsmaskers. De kunstwereld reageerde enthousiast. De investering had vruchten afgeworpen. De broers gingen over tot de aankoop van een nieuwe reeks aquarellen.

Deze keer van een Oostenrijker: Adolf Hitler. Schilderijtjes zoals men er honderden vindt op rommelmarkten. Banaal en middelmatig. De rustieke tafereeltjes werden overschilderd met hartjes, sterren en regenbogen. Ze brengen de reeks als één kunstwerk op de markt. Hiermee willen ze een antwoord zoeken hoe het ons continent zou vergaan zijn, mocht de Weense kunstacademie Hitler niet hebben afgewezen. Europa is er weer helemaal klaar voor. Voor nazi-kunst. Beeldhouwwerk van Arno Breker. Schilderijen met landschapjes, trommelaars, vendelzwaaiers, gezonde blonde mannen die, blos op het gelaat, gewapend met de spade over de schouder, stevig in het gelid, de einder en de toekomst tegemoet marcheren. Ingehouden taferelen van stille schonkige schoonheden (met vlechten). Het zedig nazi-naakt als van Brabantse trekpaarden. Er moet een markt voor zijn. Eerder werden er al piss paintings gemaakt, urinoirs uitgeroepen tot klaterend kunstwerk, en onlangs werd -een wereldprimeur voor ons land – een topactrice gebombardeerd tot Madame Pipi in de schouwburg (dit kwam niet van kunstkenners, maar van een administratieve instantie – een spijtige vergissing, werd achteraf toegegeven.) Ook werd er al eens in alle ernst overwogen menselijke uitwerpselen op de beurs te gooien – in overdrachtelijke zin, dan. Neen, over dat Europees Sociaal Forum heeft er geen letter in de krant gestaan. En je kan niet zomaar in de huid van een journalist kruipen, en dan doen alsof je de hele tijd in Zweden gezeten hebt. Journalisten zijn heilig. Embedded. Dat hele verhaal over een zogezegd Europees Forum berust op pure verzinsels. Tot nadere orde is de wereld alles wat het geval is: de som van alles wat in de krant heeft gestaan.

SEKS EN GEWELD OP DE BALEAREN

Internetpolitie is langs geweest. Met honden. Het moet veranderen. Volgens ambtenaren, professionelen en communicatiespecialisten zijn de teksten te lang! Vooral volksgezondheid oppert bezwaren. Men probeert het lezen, maar het lukt niet, ze komen er niet door. Dit bezorgt de regelmatige lezer een ernstige breinbeschadiging. Trouwens, Humo die hebben ook klachten gekregen. Die hadden bij hun nummer van vorige dinsdag een gratis boek gestoken. En daar zit men ook – en dan nog alleen de gevorderden – nog maar aan p. 7. Hopelijk is er de volgende dagen beterschap merkbaar.

LE RETOUR DE MARTIN GUERRE

Soms is het moeilijk zijn mond open te trekken. Vooral als je van alle kanten belet wordt te spreken. Ik heb het niet over tandartsen. Sommige dingen zijn gewoon moeilijk te zeggen, niet uit te leggen, moeilijk bespreekbaar. Zeker als over de oorlog gaat. Kijk maar in het stinkputje van de eigen geschiedenis… Een land is uiteindelijk de som van alle burgers. Elke oorlog die aan land, hoe klein, of hoe kort, meegenmaakt heeft… Een oorlog je, binnen de grenzne van het eigen volk… Een klein beetje oorlog… Gedurende een korte periode. Vier jaar bv. En men heeft een eeuw nodig om erover te praten. Je komt thuis van de oorlog. Maar er is niemand die je begrijpt. Deze oorlog is volslagen onzichtbaar. Hij is wereldwijd. Laat zich in geen geval definiëren. Laat zich niet omschrijven. Deze krijg is voor geen gat te vangen. Niet neer te schrijven in enkele data. Zit niet gebeiteld in enkele regeltjes op grijze monumenten in weer en wind. De honden en de zatlappen zeiken ertegen. Deze oorlog is wereldwijds. Geurloos, kleurloos, smakeloos, als een geldelijke transactie van een willekeurig punt A naar een willekeurig punt B (ergens op de rimpelige aardkloot). De schade is niet te zien. Niet te overzien. Als een neutronenbom. Als biologische oorlogsvoering. Chemische oorlogsvoering. Deze oorlog is Valse Oorlog. De opvolger van de Koude Oorlog. Deze krijg is een klimaatsverandering. Drastisch. Je kan er niets tegen doen. Je kan er niet eens aan deelnemen. Zo je dat al zou willen. Zo je dat wenselijk achtte. Deze oorlog wordt volkomen uitgevochten boven de hoofden. Soms in de hoofden. Deze oorlog is een T-1000, voortdurend morfend, Ovidius, Terminator. In deze oorlog trekt “men” ten strijde tegen “men”,  tegen het terrorisme. Of tegen het gevoel van onveiligheid? Of het onbehagen in het algemeen? Deze oorlog is een meta-oorlog. Een race tegen de klok. Een oorlog in alle gradaties. Trekt alle registers open. Een deur gaat open. Een gigantische engel, met sneeuwwitte vleugels, als van zwanen, stapt binnen. Zacht geruis , gefladder. Vlerken. De engel loodst vederlicht de mensheid naar de uitgang… Deze oorlog laat zachtjes inslapen… Als een film. Na jaren oorlog kom je thuis. Geen vuiltje aan de lucht. De Middeleeuwen zijn nog volop aan de gang. In de verte… Het dorp, het vee, mensen op het land. Je versnelt je pas. Door de graslanden. Naar de lemen hutten, strooien daken, en krinkelende rook uit de schoorstenen… Het is een film met Gérard Depardieu. En toch goed! Hoe hebben ze dat gefikst? Sterk staaltje special effects… Je bent thuis. Wat je ook zegt. Er is niemand die je gelooft.

THE TRIP

 O, die suis! O, die suis! M’n oren, m’n oren, meneer. Straks vriezen ze er nog af. Dacht ik. Vanuit het diepste van het Hoge Noorden prevelde ik. “Bezing mij, o Muze, de vindingrijke man, die rondzwierf, nadat hij alle kroegen van Malmö had verwoest.” “Young woman share your fire with me. My heart is cold, my soul is free. I am a stranger in your land wandering man they call me Sand.” (Einstürzende Neubauten). Diepgevroren -Kapitein Iglo – zoals De Gerlache op de Belgica. Zes weken, drie dagen en acht jaar on the rocks. Eerst was ik (sneeuwblind) de weg kwijt, de verkeerde kant uit gegaan. Kreeg het aan de stok met Inuit. Ze bleven mij maar doorzeuren over de splitsing van BHV, en de deeltjesversneller in Geneve. Ga zelf kijken, zei ik. Ze wilden mij kost wat kost allerlei prullaria verkopen. Voor mijn eigen zieleheil. Souvenirs. Lieden zoals ik die willen niet herinnerd worden. En zeker niet aan zichzelf. Liefst niet. Hell no. De pooledities van Amundsen en Scott waren er klein bier tegen. Waden door 7 zeeën Finlandia-vodka. Na een koerscorrectie zat ik gewoon in het verkeerde land. Dat begreep ik toen ik van blokhut naar blokhut sloop. Op vele plaatsen hoorde ik het oude lied: “Vinter wår hart” Van August Sallingen. Familie van D. Salinger. Vinnige Fin! En dan, Kirke -nog was mijn lijdensweg niet ten einde- werd ik belaagd door een kolonie Vlaamse zeeleeuwen. En de Blauwvoet (familie van de platvoet) kwam mij in mijn lever pikken. Die groeide telkens weer aan. Wonderbaarlijk! Het leken mij zeven maal zeven weken die ik in een dag meemaakte op het vlot van Thor Heyerdahl. Uiteindelijk bracht men mij bij de Sjamaan. Arvo Pärt. Die plantte mij een gps in mijn schedel. Met Lars de IJsbeer belandde ik weer op de juiste weg naar de Zoete Waters. Uiteindelijk was ik nog voor de anderen thuis.

COWBOY IN SWEDEN (VI)

De Europese bijeenkomst is ten einde. Ik heb besloten om nog een dagje langer te blijven. Of, eerlijker gezegd: ik heb de bus naar huis gemist. Ik weet niet wie zijn schuld het was. Dirk V., DdP of CCJ. Ik kan niet zeggen wie van de drie. Ik zag alles dubbel. Aan mijn alcoholverbruik te meten heb ik hier in Zweden geleefd als God in Frankrijk. Mijn lever werd onmiddellijk opgenomen in de jet-set. En nu, zwerf ik langs het strand, om uit te waaien…. Zoek Neil Young zijn “Cowgirl in the Sand”. Stoot op een scène uit Ingmar Bergman zijn “Het Zevende zegel” (een hologram). Onder een loodzware zwart-witte hemel speelt de dolende ridder, aan zee, schaak met de dood. Om het jonge stel meer tijd te geven, te ontsnappen aan de dood… Plots, ergens midden in de jaren ’60, was er die befaamde cowboy-look. Lee Hazlezwood was er het eerst mee. Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg volgden. Jacques Brel maakte de film “Le Far West”. De gevangenisscène is opgenomen in de centrale hal waar Dirk V., CCJ of DdP – ik laat het even in het midden – The Good, The Bad, The Ugly? – school gelopen heeft. Om dan uiteindelijk tijdens het optreden van Elvisd Costello in de Summer of Hate, op de festivalweide in Bilzen, diabolische zonnedans, tijdens het nummer “Waiting for the End of the World”, zijn onderwijzersdiploma te fikken. Punk, was heerlijk! Als hij naar de platenwinkel holde was het al niet meer verkrijgbaar. Het was al veranderd in iets anders. Punk was slechts een kort moment geweest, een explosie, een uitbarsting. Met de schoonheid en de sterkte van een zeepbel. En zo gaat het altijd.

COWBOY IN SWEDEN (V)

Heldere septemberdag met een bijna lenteachtige zachtheid. De laatste speeches ebben weg. In de verte brult een eland. Na de lange zomer van het noorden, na de eindeloze, ononderbroken zomerdag zonder zonsop- en zonsondergang (het lag dus echt niet aan ons) begint het eindelijk schemerig te worden boven de bossen en de meren, die nu in het vuur van de zonsondergang verschrompelen als een eikenblad in het matte vuur van de herfst. Een elektrische gloed tussen dag en nacht. De herfst kleurt de bomen al bruin en geel. Het weemoedig signaal van boten. Meeuwen schreeuwen. Iedereen is heel moe. Komt dat van de drank? Of van de overdosis televisiebeelden. Op de hotelkamer tot een gat in de ochtend STV, Zweedse televisie, gekeken. Er waren slechts twee hoofdpunten, drie eigenlijk als men de splitsing van BHV meetelt. De Belgische politiek wordt hier nu al voor het tweede seizoen op rij uitgezonden als soap. Dit zat vooraan in alle journaals: tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag 20 september 2008 hebben tientallen milieuactivisten het door kap bedreigde deel van het Lappersfort opnieuw bezet. Ook werd er uitvoerig ingegaan op de hongerstaking in Elsene die nu al zijn 76 ste dag ingaan. De mensen zijn kompleet verzwakt, sommigen zijn in het hospitaal. Dienst Vreemdelingenzaken en de minister weigeren te onderhandelen. Kartel CD&V/Nv-a, open-Vlden Sp-a zwijgen als vermoord. In pure Dogma 95 stijl glijdt de camera over vette politici die keuvelen aan rijk gevulde tafels. Het oogt niet fraai als de derde wereld zich eens toont. De 9 hongerstakers in het America-latino huis in Elsene zijn hun 76 dag ingegaan. De politici zwijgen als vermoord. Waarnemers concluderen dat het maatschappelijk draagvlak nu eindelijk groot genoeg is om doden te laten vallen. Er moeten koppen rollen. Je ziet hen denken aan hun plaats op de lijst bij de volgende verkiezingen. De 75 hongerstakers in het gebouw van de ULB gingen hun 71 ste dag in. Het klinkt afgezaagd maar de toestand is dramatisch. Sommigen liggen er uitgemergeld bij en kunnen nog met moeite nog praten… It’s a cold, hard world love. These are cold hard times (Lee Hazlewood!)… Er worden bestendig mensen afgevoerd naar het hospitaal. Anderen komen terug om verder actie te voeren. De dokters zijn wanhopig en de kleurenpracht van de herfst vult ons hart met heimwee.

COWBOY IN SWEDEN (IV)

Late zomerzon werpt gouden schaduwen over huizen en straten. Ik weiger er een Sentimental Journey van te maken, maar tijdens mijn Grand Tour door Malmö – vannacht nog op de Lappen geweest met Opa Pettson -, mede omdat de burgerlijke media het vertikken om over dit soort bijeenkomsten te schrijven, hoef ik de St. Petri Kyrka, het oudste gebouw van Malmö,  uit het begin van de 14e eeuw, niet te beschrijven, die staat er nog wel even, de schoonheid van Marikka van de bakker daarentegen is vergankelijk en wordt bijgevolg uitputtend door mijn pen bezongen. Reizen is tenslotte ook altijd een beetje penetreren. In de geschiedenis bv. Ik voel dat dit land een geschiedenis heeft. Ik hoor de kreten op de slagvelden. Heldhaftig, angst, verwondingen. Al dagen beleef ik hier taferelen uit veldslagen. In het bijzonder de achttiende-eeuwse Zevenjarige Oorlog, ook de Derde Silezische Oorlog genoemd. Pruisen, Groot-Brittannië en Hannover, de geallieerden, stonden frontaal tegenover het Russische Rijk, Oostenrijk, Zweden, Saksen en Frankrijk. Voor het eerst werd oorlog op wereldschaal uitgevochten. De Fransen zijn een koleriek volkje, en ook de Britten staan erom bekend dat ze zich misdragen in het buitenland. Dat was toen niet anders in de kolonies Amerika en India.  Gisteravond werd er aan de andere kant van de stad een Reclaim the Street party georganiseerd… 

De 7-jarige oorlog duurde van 15 mei 1756 tot 1763. Pruisen had Oostenrijk haar rijkste provincie Silezië ontnomen in de Eerste Silezische Oorlog. Na een mislukte poging van Oostenrijk om dit gebied terug te veroveren (Tweede Silezische Oorlog), sloot het een alliantie met Frankrijk, dat voorheen geallieerd was met Pruisen. Dit land kreeg Engeland, de traditionele vijand van Frankrijk aan zijn kant. De alliantie tussen de traditionele erfvijanden Frankrijk en Oostenrijk betekende een diplomatieke revolutie in Europa. Met Frankrijk kwam Bourbon-Spanje ook aan de kant van Oostenrijk.  Zweden en Saksen sloten zich aan. De grote oorlogsstoker was Rusland, dat in de groeiende macht van Pruisen een concurrent zag in haar doel om het zwakke Polen in te lijven. Rusland en haar bondgenoot Oostenrijk hadden uiteindelijk een plan opgevat om Pruisen van de kaart te vegen. De Pruisische Koning Frederik II besloot vanwege de oorlogsdreiging het initiatief te nemen: het Pruisische leger viel Saksen binnen. Het Saksische leger werd tot capitulatie gedwongen. Kort achter elkaar scoorde Pruisen twee 2 keer in de Europese competitie: in de slag bij Roßbach (5 november 1757) en de slag bij Leuthen; Frankrijk zou zijn troepen voortaan niet meer diep in Duitsland laten oprukken. De totale kracht van Oostenrijk en Rusland was echter nog te groot. Frederik vocht tegen een bijna dubbele overmacht. Door gebruik te maken van zijn centrale positie en de gebrekkige coördinatie tussen zijn tegenstanders, slaagde hij echter erin stand te houden. Zweden was geen tegenstander van enig belang, maar Rusland rukte gestaag op. In 1759 behaalden de Russen samen met de Oostenrijkers, een vernietigende overwinning in de slag bij Kunersdorf, waardoor Pruisen aan de rand van de afgrond werd gebracht. De slag bij Torgau in 1760 was de laatste belangrijke gebeurtenis tijdens de Zevenjarige Oorlog. Het overlijden van tsarina Elisabeth I van Rusland en haar opvolging door Peter III van Rusland, die een groot bewonderaar was van Frederik II, brachten echter de redding. Rusland sloot vrede en een alliantie met Pruisen. De Russische troepen werden uit Pruisen teruggetrokken. Peter III got killed. Zijn vrouw, Catharina II, kwam op de troon. De alliantie werd onmiddellijk ontbonden. De radio speelt nu “Non-Alignment Pact” van Pere Ubu. Catharina wou geen nieuwe oorlog. Pruisen bleef vrij van Russische troepen. Maria Theresia van Oostenrijk begreep dat de oorlog niet meer te winnen was, en wou  ook vrede. Pruisen was door de oorlog uitgeput. Een half miljoen soldaten en burgers, ongeveer 10% van de bevolking, had het leven verloren. Maar hun machtspositie in Europa was nu voor lange tijd verzekerd. Frederik II moest Saksen ontruimen en teruggeven aan zijn keurvorst, maar mocht Silezië behouden, waardoor Oostenrijk niet terugkreeg waar het hun allemaal om begonnen was… Nog jaren toont de televisie herhalingen: Dinsdag 30 november 1700 – Slag bij Narva – Karel XII, koning van Zweden, verslaat een Russische overmacht. 1709 8 juli  16u42 – Slag bij Poltava – Peter de Grote van Rusland verslaat Zweden en wordt hiermee de dominante macht in Noord-Europa. Halverwege de Reclaim the Street party gingen mensen de andere kant op. Een rookgeur kwam ons tegemoet. De politie ontruimde de streetparty. Enkele deelnemers hadden stenen door de ruit van een bankkantoor gegooid. Gemaskerden? Of kwade aandeelhouders? Het werd heel even een kat en muis spelletje met de politie. Klein bier in vergelijking met elk aandere willekeurige historische data. Bv. 1741 10 april: Slag bij Mollwitz – Pruisen verslaat Oostenrijk in de Eerste Silezische oorlog.  Frederik de Grote verliest van Oostenrijk in Zevenjarige oorlog. We zagen een karavaan politiewagens door de hoofdstraat rijden. In een radio klonk “Loser” van Beck. Ja ze houden wel van muziek, die Zweden. Verder hebben we van het tumult niet veel gezien. Het enige wat we met zekerheid kunnen zeggen is dat het Svenska Brigadata Mondriaan was. 

 

COWBOY IN SWEDEN (III)

Komt het door de slechte internetverbindingen in Zweden? Zitten er misschien ergens een rendier of twee aan de glasvezeldraden te grazen? Of zijn blogs beursgevoelig? Loopt het aantal bezoekers gelijk met de beurscrash? Is dit een cri-de-coeur uit het Noorden? “Songs from the Cold Seas” van Bjork? Hypnotische geluiden van Hedningarna. De teksten van The Leather Nun,  gitzwarte industrial sound uit de 8T’s? Of Lykke Li van nu? Of is het lichtvoetigers? Iets van Ingmar Bergman? Van Liv Ullman? Vergelijkbaar met Häxan? – Uma Thurman, Isabella Rossellini, en menig ander exotische bloem hebben hun wortels hier in het land van ABBA en Waterloo. Dat zijn zo die dingen waar een mens zich druk over kan maken hier in het Noorden. Gelukkig zit ik niet in het Hoge Noorden, maar in het zuiden. East of Eden. Ik constateer weer een remonte in het aantal bezoekers. Wellicht ligt dit aan de kwaliteit van mijn schrijfselen. Maar dat wist u natuurlijk al. Malmö is de derde stad van Zweden. 275.000 inwoners. Het ligt bijna op het zuidelijkste puntje van het land aan de Sont, de nauwe zeestraat tussen Zweden en Denemarken. Zweden zijn aanename mensen. Ze barsten van de goede wil. Buiten het feit dat zo wat geen kat iets begrijpt van hun walrus-besnorde Engels, en ze godganse dagen in hun Ikea-konijnenhokken zitten te knabbelen aan een oud stukje Smeurrebreud, en de alcohol hier pokkeduur is, is het best een puik land, Zweden. De Zweed is nog het meest te vergelijken met een hamster. Meestal propt hij zich vol met Köttbullar, kleine gehaktballetjes met aardappelpuree en een schep jam. De smaak komt van een speciale kruidenmix. En dan is er nog Ärtsoppa med Pannkakor, erwtensoep met pannenkoekjes. Daarbij vergeet de Zweed nooit zijn flensjes rijkelijk te overgieten met jam. Voorts vreet hij, of zij, aardappelen met haring en zure room. Soms worden er hier Kräftskiva. Geserveerd. Rivierkreeftjes. Met brood, boter en kruidenkaas! Het modale Smörgåsbord bestaat uit een enorme hoeveelheid koude en warme gerechten. Veel verschillende soorten vis, vlees, pasteitjes en salades. En dit pakt men meestal in, in dikke pakken bladzijden Strindberg, Dagerman, Astrid Lindgren, Per Enquist. Verder is het motto: denk globaal: drink lokaal. Alcohol is duur in Zweden. Sterke drank alleen verkrijgbaar in staatswinkels. Alcoholichi staan hier zeer hoog op de sociale ladder. Tenminste als ze er niet afvallen. Met het smelten van de poolkap rukt Europa op. Ook in deze barre contreien. Voorlopig blijft het nog lonend om zelf thuis alcohol te stoken. Deze “huisdrankjes” zijn niet altijd van goede kwaliteit. Om de haverklap belanden mensen in het ziekenhuis met vergiftigingsverschijnselen. Elke kermis is een geseling waard. Hier is echt een gat in de markt. Alcoholische ontwikkelingshulp dringt zich op. Je vraagt je af hoe Lee Hazlewood het hier uithield, toen hij in 1970 op expeditie kwam naar Zweden.

COWBOY IN SWEDEN (II)

De landing in de buurt van de havenstad Malmö. Zeewieren in de haren. Dirk V., DdP en CCJ zijn verworden tot één. Een driekoppig fabelwezen. Opdat geen van hen het hoofd verliest houdt één de blik gericht op het heden, een ander het verleden, de derde verliets geen moment de toekomst uit het oog. Verbeterde versie van Janus. Zweden is een oud land. Vol mysterie. Draken en fabeldieren. Enkele duizenden activisten zijn verzameld in Folkespark. Voor een twee uur durende ceremonie met speeches en optredens.  Stuk voor stuk veroordelen de sprekers het ongebreidelde kapitalisme. Zij roepen op tot een andere Europa. Dit is volgens hen niet enkel nodig maar onvermijdelijk. De Zweedse Wanja Lundby-Wedin vertegenwoordigt de Zweedse vakbond LO en is ook voorzitter van de Europese vakvond.  Zij veroordeelt de uitspraken van het Europees Hof die gericht zijn tegen de vakbonden. Ze roept vakbonden en sociale bewegingen op om samen strijd te voeren tegen de afbraak van de sociale rechten in Europa. Ze eind”We zullen nooit aanvaarden dat de markt overheerst over de arbeidsrechten. De opmerkelijkste stem is Vandana Shiva. Recht uit het hart: “Ondanks alle de klimaattoppen heeft de overheid nog niets gedaan aan het probleem van klimaatsverandering”. Ze vertelt over haar strijd samen met de boeren in India tegen gemanipuleerde gewassen die aan de boeren verkocht worden door Monsanto. Al meer dan 200000 boeren hebben hierdoor zelfmoord gepleegd. “De strijd is niet verloren… We winnen terrein… Enron heeft gezworen om in India elke druppel water te privatiseren, ze zijn vroegtijdig moeten stoppen. De grootste investeringsbank in de VS is enkele dagen geleden ingestort. Een economie gebaseerd op gulzigheid zonder respect voor de omgeving moet vroeg of laat ineenstorten. We willen een wereld waar het klimaat veilig is, mensen eten hebben en water gemeengoed is. Een wereld waar onze zaden niet gepattenteerd zijn, waar men niet op ons voedsel speculeert. De hedendaagse honger en dorst is een gevolg van speculatie en privatisering”. Nina Sankari uit Polen vertegenwoordigt de European Feministe Initiative. Vandana Shiva uit India is Ecofeministe en mensenrechtenactiviste. Pal Arsadi vertegenwoordigt de Roma beweging Alliance of Public Personages of Borsod County. Hij riep iedereen op om samen te strijden tegen het racisme en de vervolging van zigeuners in Europa. Angela Godfrey-Goldstein van icahd, de Israelische vredesbeweging. De Palestijnse activist Mustapha Barghouti. De Koerdische mensenrechtenactiviste Sebahat Tuncel is parlementslid in Turkije. En wie hier ook landde, op deze kusten, maar dan in 1970, was Lee Hazlewood.

 

COWBOY IN SWEDEN

De zee. Ittaka? Zilte lucht. Golfslagen. Rollende keitjes. Keromar? Alle drie ontwaken onze onze helden , Dirk V., DdP en CCJP, op hetzelfde moment op dezelfde plaats: op een keienstrand. De zee is azuurblauw. Een boompje uit een Tarkovski. Het Offer? Een paard vastgebonden aan het boompje. Neen, het is een setting van Jodorowsky, Alejandro Jodorowsky? Een surrealistische western over de reis naar spirituele verlichting. In 1992 had de Chileense filmregisseur succes met Santa sangre (1989), een zinsbegoochelende remake van Todd Brownings The unknown (1927). In 1955 verhuisde Jodorowosky van Chili naar Parijs, raakte er bevriend met Jean Cocteau, werd de favoriete leerling van Marcel Marceau en richtte de ‘Mouvement Panique’ op met Roland Topor en Fernando Arrabal. Een kruisbestuiving tussen Peckinpah en Fellini op hun uitzinnigst. De film waarin wij ons bevinden is een gewelddadige maar ook tedere western waarin een in zwart leer gestoken revolverheld door de woestijn trekt, allerlei bizarre bandieten ontmoet en hen het zwijgen oplegt. In een onmetelijke zandvlakte gaat hij op zoek naar ‘de drie meesters’ die hem verlichting zullen brengen: Dirk V., DdP en CCJ? Een western in het Hoge Noorden? …Of is dit nu Zweden?