THE LETTER

Onbeschrijfelijk wat een brief kon aanrichten! Je stond in vuur en vlam, alle kleuren van de herfst verbleekten erbij, oh bronsgroen eikenhout, elke brief heter dan de warmste zomerdag: Viens poupouleke viens! En het wachten! En wist je, Eva, het hartje klopte versneld in de adamsappel?

En The Postman, The Postman Always Rings Twice…

Ode To Sad Disco

De kleuren en de klanken knalden van moderniteit en nostalgie.

De titel herinnert aan de periode waarin hij en kornuiten van over de hele wereld zich bezondigden aan mail-art. Kleurrijke kunstzinnige brieven schreven zij. De hele wereld kwam binnen langs de brievenbus van zijn kleine huis (een hondenhok gelijk).

Only God Forgives

BBLLOONNDDIIEE!!!!!!!!!!! Of beter gezegd: de hoes van Plastic Letters. Het album uit februari 1978, het album waarmee het allemaal begon. En alle aandacht ging uit naar Debbie, Debbie Harry. Ze spatte van de hoes! Ze zag er zo lekker schuldig uit, half engel, half helleveeg, op dat moment de leeftijd van Jezus al vervaarlijk dicht benaderd -Je durfde er nauwelijks naar te kijken. – Het kon onmogelijk nog lang duren nu.

I Didn’t Have The Nerve To Say No

En daar! In het midden van die draaischijf, in het midden van de tornado, in de binnenste kring van de draaikolk van beelden… De gekste avonturen beleeft Dichtertje. Daar komt ze, daar verschijnt ze! Zijn bakje troost is een wormgat, dat hem alle hoeken van het heelal laat zien. Daar staat ze. Weer van kop tot teen & voor hem alleen! De ontbijttafel is zijn holodesk waarop zij verschijnt: BLONDIE!

HUP NAAR VERSMARKT#2

(voor Reinout Rinus De Vos Luc Waegeman en Wagonman – hopelijk geven zij acte de presence op Versmarkt #2: vrije muziek en dito poëzie )

Dichtertje roert zich… En zijn koffie… Geen koffiedikkijken. Geen draaimolen. Al de beelden draaien. Eerst langzaam, je hebrt het niet door, dan sneller & sneller… The Man from U.N.C.L.E. (1964). En de intro van Mission Impossible (1966) en de PIEW! POW! ZOENK! overgangen bij Batman! 

THE LOVIN’ SPOONFUL

En het gebeurt allemaal aan de rand van zijn kopje koffie… Alsof de lepel in hem roert, zo kronkelt Dichtertje, het Orakel van Blauwput, zich nu met heel zijn lijf rond de lepel en roert nog eens in de oersoep, de chaos waaruit elke dag alles weer ontstaat.

INTERSTELLAR OVERDRIVE

Oh, Dichtertje gaat weeral wild te keer, (een duivel in een wijwatervat) zoals hij hier nu vanochtend zit aan de rand van zijn kopje koffie!

 

IEDERE WEEK IN EEN KLEINE BIBLIOTHEEK

Vandaag 231 jaar geleden, het was een zaterdag, begon Donatien Alphonse François de Sade a.k.a. Marquis de Sade te schrijven aan zijn ‘120 Dagen van Sodom’ 37 dagen later zat de job er op.

AFFICHES

Idiot Wind, zou Bob Dylan langgerekt neuzelen, wat in zijn geval moet doorgaan voor zingen, maar genoeg daarover! (Voor je het weet heb je een Nobelprijs Literatuur aan je fles.)

In één vlaag speelt de zotte zatte wind met de afgevallen bladeren en alle pamfletten die hier ooit geschreven en uitgedeeld werden dwarrelen weer over het stadje neer.

Elk jaar was het hetzelfde, met de herfst kwamen de studenten en met de studenten de affiches, en de affiches waren nog kleurrijker dan de vurigste herfstbladeren. Arbeidersstrijd, vrouwenemancipatie, een nieuwe Volvo of gewoon model staan voor een gedicht.

Er waren affiches die een hoger doel dienden: toneelvoorstellingen, concerten, fuiven, tentoonstellingen, betogingen, verkiezingen. En er waren affiches voor dagelijks gebruik om scheepvaart, alcohol, tabak, koffie jenever, Poeders Mann, de Zoo van Antwerpen of Nivea aan te smeren. Op één affiche had een stripfiguurtje een ander neer gekogeld. Daarbij stond de tekst: sorry, prof, de captagon was op.

Vandaag plaatsen de bevoegde instanties moodboards.  Moodboards kunnen elektronisch zijn. Zodra iemand hier van de trein stapt en het stadje binnentrekt wordt hij verrast door  elektronisch borden, moodboards (bigger than life): onder het station fietsen wordt streng bestraft, zakkenrollers en beurzensnijders onmiddellijk bij de lurven gevat. In de Middeleeuwen bengelden ter afschrikking van wie met minder goede bedoelingen naar de stad kwam, aan de galgen langs de toegangswegen de kadavers van schurken.

In de Late Middeleeuwen zwierven Dichtertje en nog enkele andere onverlaten, ‘s nachts door de straten, plakten het stadje vol affiches. Bij nacht, en in bende, gingen ze dan aan de slag met emmers, borstels en lijm. Bijzondere aandacht genoten bordjes “Verboden aan te plakken”. Én: als hun ronde erop zat dan bleven ze meestal nog plakken.

Het is niet zo dat men vandaag, in de Stad van de Grote en Grootse Fusies, geen affiches meer mag maken. Nog minder is er sprake van dat men u een muilband wil aandoen. Laat 100 bloemen bloeien! Nog nooit hebben er zoveel affiches gehangen in de stad. En ze zijn nog nooit zo professioneel gemaakt geweest. Nog nooit waren ze zo glanzend. Nooit eerder waren ze zo kleurrijk.

En de wind, de zotte zatte wind, giert en brult en bralt en  lacht en huilt door alle reclameborden.

BOTERVLOOT

Al maanden wordt Dichtertje elke dag een beetje dichter bij de hemel wakker. De problemen stapelen zich op. Op eenzame hoogte. Straks stoot hij nog zijn hoofd aan de hemel. En aan de sterren. Het wordt kouder en donkerder met de dag. Sinds de zomer slaapt Dichtertje op de berg roze plastic zakken die de toegang tot zijn huis versperren. De zakken waarin men nu (in een nobele betrachting de wereld vooralsnog toch te redden) zachte plastics verzamelt.

Vanaf 1 januari e.k. worden de roze zakken opgehaald. Je kan natuurlijk ook op elk moment de zakken zelf (achterop je fiets gebonden) gratis naar het containerpark brengen. Wonderlijk is het hoe men plastic omtovert tot plastic: bekers, flessen, borden, bestek, verpakking… Geen probleem zolang we alles maar gescheiden houden. Een mens zou gaan denken dat het veilig is uit een plastieken fles te drinken; dat het duizendjarige rijk van het plastiek nog lang niet aangebroken is; dat men vrij is zoals een vis in de zeven zeeën plastic soep. Gaat het met plastics zoals met nucleair afval? We zien wel. Binnen 350.000 jaar. (In Gent hebben ze er zelfs een sportstadion mee gebouwd: ’t Kuipke.)

Zo zijn de plastics in Dichtertje zijn leven binnen gesijpeld. Het begon met de vervanging van het botervlootje. Eerst hadden ze lange tijd een botervlootje in steen, daarna –Hip & Hot – in roestvrij metaal. Tot het botervlootje definitief vervangen werd door een gigantische vloot plastic kuipjes.

Vandaag is het alles behalve boter dat we ons brood krijgen. Onze bakboter en smeerboter zijn allerminst boter – een culinaire sterrenhemel van verschil voor elke smaakpapil. Het continent heeft geen boterberg, maar een margarineberg, en we zijn bedolven onder een tsunami van plastic kuipjes. Margarine, aanvankelijk kunstboter genoemd, is een vervanger voor boter. Napoleon III had opdracht gegeven een broodsmeersel te ontwikkelen dat zijn soldaten in hun ransel konden meenemen zonder dat het snel bedierf. De eerste margarinefabrieken werden opgezet in 1871 in Nederland. Hieruit groeide Unilever.

Dit is een groots land, van nog grotere fusies.

Geschiedenis is de opeenstapeling van kleine en grote blunders. Niet zelden nadat iemand aan een variabele een kleine verandering aanbracht. Zo werd in 1960 in Nederland nieuwe Planta gelanceerd. 100 à 150.000 mensen werden behoorlijk ziek omdat iemand in een laboratorium van Unilever geëxperimenteerd had met de toverformule. Als je bedenkt dat hetzelfde bedrijf, iets gelijksaardig uitgevreten heeft, twee jaar eerder, in 1958, in Duitsland, dan krijg je een zure oprisping…

Ach, het ging snel. Het begon (iets later) met kleurrijke reclame voor boter in een plastieken kuipje.

Toen volgden de bakker, de beenhouwer, etc.

Sindsdien zijn de afvalbergen niet meer te overzien.