Ik kan er niet over zwijgen, Jean Marie… De boeken zijn gekaft. Je probeert je kinderen veilig naar school te brengen. En het leven gaat zijn gangetje… De show was een beetje lousy, de foto flou (gepikt van de mannen van ’t Venijnig Gebroed) en daar stonden wij. Achteraf drong het pas tot ons door dat we hadden gefigureerd in een remake van Hugo Claus zijn theaterstuk Masscheroen. We stonden poedelnaakt. Of was het een herschepping van een sprookje van de keizer die geen kleren droeg? De drie wijzen, de drie dorpsgekken, drie clowns, de heilige Drievuldigheid. The Men They Couldn’t Hang… Jean-Marie had een absoluut tallent voor marginaliteit. Op zijn Summer in the City festival stond de affiche plankvol. Zoals The Men, waarvan enkele zinnetjes eerder sprake. En Leen zegt dat Michelle er opgetreden heeft met The Mekons. Elivis was er, en ik, en Kamiel uiteraard ook. Leen heeft toen nog gezegd dat zij véééél beter was dan Suzan Vega, waarop Michelle Leen een kus gaf. Waarop JM nu van in zijn graf u nog altijd jaloers is. Maar hij kan daarmee lachen, zunne, Ons Pafke. Door dat concert heeft Jean Marie zich geweldig in de schulden gewerkt. Begin van veel miserie. Plezant, zu. En we weten allemaal dat we nog vele boeken te (her)lezen hebben en nog veel meer verhalen te herinneren. Maar nu eerst ga’k slapen, mailt Frans. En ik meen me alleen nog te herinneren dat iedereen daar bereslecht opgetreden heeft. Maar iedereen heeft er zich waanzinnig geamuseerd. De feesten van angst en pijn. Plaatsen en gebeurtenissen door elkaar gemixt, in onze zotte kop, Jean-Marie, onze mixer, onze blender. Zo kunt ge de dingen alleen zien van in Kessel-Lo (op uwe velo)… Kapotte filmpjes, onderbelichte foto’s. Het loopt allemaal door elkaar. Lake of colours, lake of tears… De drie droeve clowns tegen en achtergrond van gouden glitter lamé. Het 30 maart 2008. De dag dat we Jean-Marie voor het laatst gezien hebben. Een zondag. Met het eerste half uur van zijn film Sante Sangre vat Jodorowski de tragedie van clowns perfect…. En het leven gaat door. Tussen twee begrafenissen. De short-cut. Zaterdag werd Heksje Lilo begraven. Ze werd op handen gedragen. De kerk zat bomvol. En dan stonden er nog tweehonderd mensen buiten. Ze was een bijzondere vrouw. Ik kende haar sinds 1991. Collega van op het werk. Ik was graag naar haar begrafenis geweest. Maar ik had opgeroepen, mensen gemobiliseerd, om met de fiest op straat te komen. Dat is toch ook een beetje mijn verzet tegen de dood. En die is volgens Elias Canetti de grootste onrechtvaardigheid… Kris mailt dat de begrafenis zaterdag is. Nadien is het qua hommage verzamelen geblazen in Hof ter Beke. Misschien zal Tania een, of meerdere van JM’s lievelingsliedjes zingen. Wil je’m nog eens zien: hier is JM in supervorm, amper twee weken geleden, voorlezend uit “Suikerheuvel”… 30 maart 2008. JM zijn feestje voor de verjaardag van Kristine de Proost. Nooit had iemand van ons gedacht dat afscheid nemen zo zwaar zou zijn.
DIDI DE PARIS 