Het zwarte goud

Hier mag je roken, drie stappen verder niet. De Nieuwe Wereldorde. Bij de bakker, bij de slager, overal zag Joe langzaam maar zeker het klimaat wijzigen. Een nummer trekken, anders besta je niet. Buurtcomittés ageren tegen spelende kinderen en voorbij rijdende ijskarren. En sinds kort voorziet de Hinderickx-Winderickx regeringsmaatregel strenge straffen voor wie in de cinema niet op hun genummerde plaatsen zitten. Ten alle tijden dienen mensen op hun nummer gezet worden.

Met de handen diep in zijn zakken, stapte Joe, haast blindelings toe op het rek van The Coca-Cola Company. Bijna had hij, met zijn ogen dicht een 2l fles genomen – Het grote voordeel van winkelen bij Colruyt! Maar de weg werd versperd door een…

“Pallet voor frisdrank. Niet eens Coca-Cola geliëerd. Ongehoord. Opstructie van de markt”, en  vele andere dingen schreeuwde Country ‘Cow’Joe. De man schrok zich een hoedje.

“Niets trootst beter dan Coca-Cola. Het zwakkere broertje, alcohol, is er klein bier tegen. Coca-cola, het zwarte goud, de Zwarte Zee. Drievierde van de planeet is bedekt met Cola. Coca-Cola is een mensenrecht. Zonder Cola gaat deze planeet ten onder“

Even later  wist Country ‘Cow’ Joe zich door Colruyt gelanceerd (in een baan om de aarde).

 

More Songs About Buildings and Food

 

En dat het nu verdomme maar eens gedaan moest zijn, siste Joe. Gerechtigheid, wilde hij. Er moest onmiddellijk een einde gemaakt worden aan de discriminatie. Is het daarom dat wij hier een getrouwheidspasje hebben, meneer? Een Delhaize-kaart hebben? Dag aan dag trouw en gewillig als lammeren op weg naar de slag bank onze barcode laten inscannen?

Eenmaal halt gehouden aan het stalletje van The Coca-Cola Compagny™ was Country ‘Cow’ Joe niet meer te stoppen. Het moet gedaan zijn, of wij lopen over, naar de andere kant, naar Colruyt. Waarom ontzegt men ons, klanten van Delhaize, dat waar zij recht op hebben? Zijn wij minder dan die van de Colruyt? Kan u mij ook maar één zinnig reden geven waarom u deze dicriminatie in stand houdt? Waarom krijgen zij wel 2l Coca-Cola flessen en moeten wij tevreden zijn met in het beste geval 1,5 l-flessen. Is dat de houding van Delhaize. Delhaize Le Lion. Loin Foods? Pussies zijn jullie, echte pussies. Ik eis een referendum. Een volksraadspleging. Coca-cola is een mensenrecht. Dat de vakbonden hiertegen niet protesteren gaat mijn pet te boven. Ik , mijnheer, ik behoor tot de mensen die hier dagelijks over de vloer komen. Zijn wij niet meer welkom? Wij willen een markcorrrectie, van onderuit. Gedragen door het volk.

 

Ik wil dat gerechtigheids geschied. En waarom ook niet meteen al die andere lekkere dingen ook in 2 liter. Wat zeg ik, als Coca-Cola een klein beetje respect voor ons zou betonen bracht het al die dingen in 3 liter flessen op de martk, exclusief voor het cliéntéle van Delhaize? Toen stond hij opnieuw op de parking. Drie heren van een andere firma, een geuniformeerd vliegend team, hadden Country ‘Cow’ Joe onder de armen genomen en hem netjes aan de draaideur van Delhaize gezet.

 

 

The Cathedral And The Bazaar

Winkeltje spelen. Van kindsbeen af. Een ongelijke strijd. Liggen overal op de loer. Luipaarden, muskieten. Je wordt gestoken, geprikkeld. Opgevreten… Werken houdt mensen van het winkelen. Daarom worden ze met regelmaat geïnjecteerd met vrije tijd… Vooraleer Joe uit winkelen gaat maakt hij altijd een boodschappenlijstje op. Dan nog merkt een mens tot zijn scha en schande dat hij thuiskomt met overbodige prullaria. Gekocht in onbewaakte momenten in de permanent gecontroleerde zone. Men speculeert op het dempen van de diepte in zichzelf… Het kan opduiken uit het niets. Soms met een dozijn tegelijk. Als paddenstoelen vormen de warenhuizen heksenkringen op de plattegrond van Stadt™ Ville©City®. Bedrijven duistere magie. Betoveren mensen. Bedrijven brengen troosten en inzicht. Soms waar men zulks het minst verwacht… Zaterdag is altijd al een perfecte dag geweest om te winkelen… Stapels tot tegen het plafond. Blikken soep en hondenvoer. Bedwelmd door al het fraais om hem… Gehypnotiseerd dwaalde Joe tussen de rekken, toen hij besefte, een aanfloepende TL, dat het grootwarenhuis bestaat uit een warboel van straatjes met allerlei winkeltjes erin. Elk zijn eigen kleine winkeltje in het warenhuis. Daar is een markt voor! Souq, cashba, bazaar. Onder een neonhemel, door muzak gewiegd… Vanachter stapels blikken klonken stemmetjes hees en lijzig en venijning: ‘I danced with a Zombie‘. In een volgende fractie van een seconde opgeslokt door een instrumental van The Lounge Lizzards… Joe schraapte zijn keel, richtte het woord, rechtstreeks tot de vertegenwoordiger op aarde van Coca-Cola op aarde. Joe opende zijn mond. Er vielen drie puntjes uit. Een beletselteken …

Spooky

Het gebeurde dat Joe een warenhuis binnenstapte en dat alle kleur wegviel. Het omgekeerde van blozen. Onmiddellijk wist Joe zich dan weer in die ouwe B-movie… Hij had het kunnen weten. Hij was niet zeker of zijn ontbijt wel zijn ontbijt was. Aan het strookje hemel helemaal bovenaan de buildings was evenmin af te lezen of het ochtend was of avond, winter of zomer. Joe zat in zijn wagen. Met in zijn maag het gevoel alsof de zon niet opgestaan was. Geen enkel geluid. Geen enkele voetganger. Geen enkele tegenligger. Geen andere auto. Uitgestorven straten. Helemaal alleen had hij door Stadt Ville City gereden. Hij had er geen erg ingehad. Bij elk huizenblok verouderde zijn auto. Buiten aan het warenhuis had hij makkelijk parkeerplaats gevonden. De immense parking was angstvallig leeg gebleken. Country ‘ Cow’ Joe stapte door de draaideur. In het warenhuis was alle kleur uitgevallen. Dan wist hij dat hij weer in die B -movie hij zat. De titel heeft hij nooit geweten. Het is gebeurde al enkele keren alsof de film hem kwam oppikken, voor een riotje buiten de tijd… Hij wist niet hoe laat het was. Het jaar, de datum, de plaats. Nergens een klok te bespeuren. Was hij de eerste klant van die dag? Her en der in het warenhuis stonden gedeeltelijk gevulde winkelwagentjes. Alle klokken stonden stil. Geen enkele toestel werkte nog. Geen lift. Alles roerloos, zoals de manequins in de kledingafdeling. Wat was er gebeurd? Een invasie? Een kernoorlog. Geesten? … Misschien stond hij temidden van geschenken die men de afgestorvenen meegegeven heeft op hun reis naar het Doodenrijk… Het is een zwart-wit film, een B-movie uit de fifties. Eén keer heeft Joe die gezien. Ontelbare keren de prent opnieuw beleefd. The Day Earth Stood still. Zoiets… Alles lagt er verlaten bij. Papier en geld waaiden door de straten. Op de winkelrekken, dat wist hij, uit ervaring, stonden boodschappen geschreven in onzichtbare inkt. Die werden leesbaar als men er blacklights over liet glijden. Wist hij uit ervaring. Het had iets van een spookstad. Hij droomde ervan een normale klant te zijn. Eentje die aangekochte waren naar de kassa sleept. Een warenhuis is een fnuik. Om te zaak te verlaten moet men langs de kassa passeren. Daar legt men de goederen op een band. Omdat het aanrekenen sneller gebeurd dan het betalen botsen klanten vaak tegen elkaar aan, zoals plastic eendjes die gevist worden op een kermis. Geregeld levert dit taferelen op die niet zouden misstaan in Charly Chaplins ´Modern Times’.

Kleinood

De wereld is een schijf. Wit en rond. Langs de randen zitten minuscule prentjes. Celluloid. Miniaturen. Rad van fortuin. Zeven keer staat er links en rechts hetzelfde beeldje. Mini-schermpjes. Maya-schrift.

Vroeger kwam zo een schijf vertikaal in het televisebrilletje te zitten. Nu ligt de platte schijf op een verrekijkertje. Gladde vormen, flashy kleuren. Speeltje in paars of groen. Available in 4 hot, new colors (red, blue, purple, or green). Fun colors. Altijd afgewerkt met zwart. Classic 3D viewing is bigger, brighter and better than ever! A wraparound visor and lots make this 3D viewer extra-cool looking.

Een speeltje van enkele euro’s. Er zit een trigger aan… Hoe zo een hendeltje mag heten. Er kraait geen haan naar. Het hendeltje trekt niet. Het duwt vooruit. Zeven keer een paar prentjes. Stereofonisch. Zoals de eerste foto’s. Daguerrotypes. Vroeg negentiendeeuws. Empire. Een prent voor het linkeroog. Dezelfde prent voor het rechteroog. Linker- en rechteroog smelten alles bij elkaar tot 3D beelden. De schijf draait. Zoals de wereld. Stilstaande beelden. Jump-cuts. Stills. Tableau vivants.

Enhanced quality and large image area make it extra-cool to look into! For use with any View-Master® reel cards.

De hendel duwt de beelden vooruit. En zo gaat het verder. En verder. En verder. Er kan een spat opzitten, een kras, een ouderdomsvlekje, links of rechts. Soms zit een prentje scheef in het kader. Of het ontbreekt. Het 3D-effect vervalt. Tot hier gaat alles goed. Maar plots merkte Country ‘Cow’ Joe dat hij al de hele tijd zeven maal zeven en veel meer beelden te zien kreeg. Zonder dat hij de schijf verwisselde.

The Man Who Fell To Earth

Onmiddellijk weer voelde Joe zich thuis. Niets eens een plof bracht de blijde herintrede van Joe in het verhaal met zich mee… Alles draaide. Een stroom. Rustig. Op het eerst zicht. Glijdt altijd vooruit… Joe ruste in het gras. Het zonovergoten gazon met madeliefjes ondergesneeuwd kan ook de achtergrond geweest zijn van het Lam Gods waarin Country ‘Cow’ Joe zich in Da Vinchy-old style, benen gespreid, armen uitgestrekt, neergevleid had, op zijn rug, in de zee van bloempjes. De hemel verloor hij geen moment uit het oog, hield hij in het vizier… De hemel was een draaimolen. De aarde lag bewegingloos, gehypnotiseerd door de lichtbak. Het was nog eens bewezen: de aarde is plat, de platste planeet ooit, een ronde schijf, als een klok. De zon draait er rond… Serependity had hem, Prince of Persia, ontvoerd, in vreemde oorden gebracht. Nu eens doken zij op in Vrouwenpolder, dan weer in Bredunnes, schuilplaatsen buiten Stadt™ Ville© City® . Serependity en Joe waren door een wormgat in InterNep gevallen. Een wilde tocht. Van het ene checkpoint naar het andere. Top-down, Third Person, First person. Steeds wisselende perspectieven. Allen shooters. Nul Nul Zeven leek verder af dan ooit. NIet zo maar een beetje sidescrollen maar flasen in 3D. Steeds in een puzzle belanden: uitzoeken hoe het verder moest. Serependity en Joe stalen niets anders dan eten, harten en auto’s. Grand Theft Auto III. Asiel zoeken in Second Life. Van het ene succesverhaal in het andere tuimelend, ontsnapten ternauwerdood aan de zomeruittocht op Mercurius raakten op een haar na geplutoniseerd op InterNeptunus – Voortreffelijk surfen op zonnestormen dit jaar. Skiën en snowboarden is out. Nieuwe ervaringen rijker kon Joe alleen maar concluderen dat ruimtereizen in niets vergelijkbaar zijn met tijdreizen.

STAKANOV IS STILL ALIVE AND KICKING

Wat een weer, wat een weer! Wat een weer weer. Helse temperaturen. Engelen en harddisks smelten. A Heatwave. We’re having a heatwave. A tropical heatwave… De hittegolf. Ongeacht de seizoenen. Uit de tijd gevallen. Wat een weer, wat een weer (weer)(weer, heer)! .. Echo’s opgevangen… Het beeld van de noerste mijnwerker Stakanov duikt op, zinnebeeld van stalin-sovjet-arbeid. Vanaf vandaag begint Joe weer aan een flinke fijne carrière in Zaai-ber-spees. Joe zal zijn tijd wel besteden en van de gelegenheid gebruik maken om dit etmaal eens goed benutten en uit te uitrusten van verre reizen en keiharde avonturen. A-dem-be-ne-mend! Ja, Country ‘Cow’ Joe, die hield wel van een verzetje. Bij voorbeeld in een stadje, ter grootte van een konijnenhok, eigenlijk veeleer een stinkputje naast de rivier, ladderzat een foute kroeg binnenstappen zonder één cent op zak. Goeie gok, Joe. Klokslag maandag herbegint voor hem , als ware Her-opstandeling, – U zijt welgekomen! – de echte nieuwe werkweek. In Zaai-ber-soepees. Dan verwelkomen wij onzen trouwen werkmakker Country ‘Cow’ Joe. We zijn benieuwd waar in InterNep hij nu weer uitgehangen heeft. Heeft hij het uitgehangen? In afwachting draaien wij dan de hele tijd door The Boomtown Rats ‘I Don’t Like Mondays’. Vandaag is het te warm om te werken. In het kader van de algehele klimaatsopwarming is het eigenlijk alle dagen te warm om te werken – of te koud. Naar het schijnt heeft onze bloedeigen Fidel Castro ooit op de markt van Havana-hahaha eens op een bloedhete mooie zomerdag een vurige speech gehouden waarin hij de Cubanen aanmaande minder te dansen en meer te werken. De meeting is een beetje uit de hand gelopen. De toegelopen massa heeft zich volgens het principe van de communicerende vaten langzaam maar zeker door het eindeloze herhalen van de slogans in “Sambo NO, trabacho SI, Sambo NO, trabacho SI. Samba…” in trance gezongen. Het werd het wildste dansfeest dat het hoofdstad ooit gezien had.

 

 

Country ‘Cow’ Joe: HEROPSTANDELING

I

had a dream!

 

The

Resurrection

of

Joe!

 

From tomorrow on

 

in a theatre

near you.

 

(Daily).

Who Knows Where The Time Goes

 

Niets zo aangenaam als wegdromen bij muziek… Praten langs de smaakpapillen. Rechtstreekse verbinding met de hersenpan. De akoustiek is voortreffelijk. In het duister van de concertzaal glijden tongen, nat en warm, om elkaar.  Als dansers, als manen om hun planeten, wapperende manen, satelieten. Satellite of Love…

In de zwakverlichte concertzaal kwam ze bij hem. Uit golven van licht, geluid en tijd, is zij gekomen, uit de zee. Van Simhaladvipa, Sanskriet voor “Leeuweneiland”. De oude Arabische benaming voor Sri Lanka. Door anderen omschreven als “Ceylon”. Radio Trottoir: iemand vertelt een verhaal, de tweede persoon vertelt het verder. De derde vertelt het aan een vierde, en zo verder en zo verder. Elke versie verkleurt de inhoud. Langs vele vertalingen kwam haar naam tot hem: de prinses van Sarendib of Serendib – Hij kon het niet goed horen. Er stond een flinke bries.

Het werd een dubbeloptreden. Aan het eind van de avond zouden de Diamond Dogs van The Van Jets zich naar gevaarlijke hoogtes begeven om een glamoureuze glamrock hommage te brengen aan David Bowie. Eerst trad Dez Mona aan. Met een hommage aan Nina Simone. Piece of a cake. De zanger, Gregory Frateur, en de contrabasist, Nicolas Rombouts zitten in het goddam-project. Vier vocalisten, bijgestaan door een keure aan muzikanten brengen op gepaste wijze eer aan de hogepriesteres Nina Simone.

De stembanden van Frateur verbinden moeiteloos het decadente croonen van Gabin Friday met het flamboyante stemmenpallet van Diamanda Gallas. Geruggesteund door de hypnotiserende contrabas en de fenomenale Roel van Camp op accordeon. Komt uit DAAU . Die Anarchistische Abendunterhaltung. Joe had hun eerste album. Uit 1995 De band ontleende zijn naam aan “De Steppenwolf” van Herman Hesse. Een boek uit 1955. Joe was er niet bij geweest. Het moet 1974 geweest zijn. Terwijl hij eraan terugdacht voelde hij zijn haren groeien. Nog even en er zaten bloemetjes in.

DAAU hebben hun eigen label: Radical Duke. Hierop verscheen “Moments of Dejection or Despondency“, het nieuwste Dez Mona album. De volgende ochtgend zou Joe in zijn platenkast nog een release van dit label vinden: “Prima Donkey’s Rytme Exotique”. Prima Donkey is een supergroep. Een initiatief van Donkey Diesel. Hiervoor kan men rekenen op de medewerking van Geert Waegeman, Rudy Trouvé, leden van Laïs en DAAU. De drijvende kracht achter dit conglomeraat van tallent is de onovertroffen Gunther Naegels… Het album was de registratie van twee optredens in de AB in hoofdstedelijk gebied van Stadt™ Ville© City®. Heel de wereld hangt samen van onvermoede verbanden. Op dag wordt Joe wakker en zal hij zich niet meer kunnen oprichten, omdat piepkleine wezentjes hem met honderden touwtjes hebben vastgebonden aan de grond.

Seredendipity, na vele vertalingen is haar naam tot hem gekomen, nam Joe bij de hand. De prinses nam hem mee naar een bibliotheek. Joe sloeg een woordenboek open, kwam vast te zitten in een encyclopedie, als in een moeras. Surfend langs alle zijwegen van InterNep. Joe buitelde van de ene valkuil in de andere. Verdwaalde, verloor zichzelf in een boek, als in een spiegel. Niemand weet hoe lang. Het moet geweest zijn in het gebied buiten de tijd. Jeremy Rifkin onderzocht het gedrag van computergamers. Hun hartslag ging even snel als de machine. Allen hadden het gevoel dat ze buiten de tijd gevallen waren.

Serendipiteit dook voor het eerst op bij Horace Walpole. In een brief van 28 januari 1754 maakt hij gewag van het gloednieuwe begrip “serendipiteit”, afgeleid van “The Travels and Adventures of Tree Princes of Sarendip”. Dit anonieme Perzische sprookje – Walport omschreef het als een ietwat onnozele vertelling – verscheen in 1722 in Engelse vertaling. Tijdens hun wonderlijke reizen vielen de prinselijke avonturiers, door toeval en scherpzinnigheid van de ene verrassende ontdekking in de andere.

Bij oma at Joe lettertjessoep. De soep werd nooit zo heet gegeten als ze werd opgediend. Tegenwoordig wordt er haast geen soep meer gegeten. Nog even en het is een exclusiviteit in sjieke restaurants. Nu zwalpt Joe constant over zeven zeeën van data.Tijd dat gaat in je kleren zitten. In je poriën. Blijft in je haren hangen. Spinrag. Een vuile ziekte. In zak en as. A hard rain is gonna fall.

Uit de tijd vallen. Duizelingwekkend. Rip Van Winckel ontwaakte na…Sleepy Hollow. “Awakenings”, met Robin Williams in de hoofdrol, gebaseerd op de ervaringen van Oliver Sacks… Beetje bij beetje raakt het verleden ingekleurd. Het beeld hersteld, van klank voorzien. De geschiedenis gerestaureerd… Serendipiteit, de kunst van het onverwachte, heeft te maken met nieuwsgierigheid, openheid en kritisch inzicht… Het goddam-project is een audiovisuele performance, en kwam tot stand in samenwerking met de archivaris en persoonlijke vriend van Nina Simone: Roger Nupie – een van de oudste kennisen van Country ´Cow´Joe.