DEATH DISCO I

Op het strand. Achter mij de stad, voor mij de zee. Mijn blik verankerd in een punt ver voorbij de laatste boei. Ik hoor kinderen lachen en probeer er niet aan te denken dat elk moment Jaws kan opduiken, al dan niet in 3D. Iemand werpt een stok in het water, een ander werpt een fles in het water. En op dit eigenste moment wordt in de stad een fles, een bloes, een hart, een hemel, een gordijn, een nieuwe kroeg, een blik, en god weet wat nog allemaal opengetrokken… Hier kan natuurlijk ook daar zijn, of ergens overal, altijd… Eten we straks kwallen als delicatesse? Tot nadere orde doet iedereen rondom mij zich nog volop te goed aan crushed ice & gebakken lucht.

HERSENGYMNASTIEK

Didi de Paris herdenkt vandaag inderdaad de H. Maximus van Trier (gestorven in 346 – op een woensdag – laat in de namiddag) en vraagt zich af waartoe die BranchOut (FB-app) nu eigenlijk dient. Wat zijn de voordelen daarvan? Of maak ik mij daar het best van af? Worden we gewoon GEJOST? (een werkwoord dat zijn bestaan ontleend aan de naam van een “populair” Vlaams mediafiguur). Of zijn we gewoon in de app gelogeerd?

MEMORIES ARE MADE OF THIS

Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren.

Geen geometrie, maar poëzie!

Nooit val ik nog mijn medemens lastig met moeilijke sommen. (Zoals gisteren over YouTube) Werkelijk iedereen vluchtte daarvan weg. Het was de hele dag, koud eenzaam en verlaten op de blog.

Alsof de blog veranderd was in een ijsblokje.

FOUTE REKENSOM?

YouTube verspreidt wereldwijd per minuut meer dan 72uren video-inhoud. Dit is 4.320 uren per uur. 103680 uren per dag. 11,83566164383561… jaar per dag. Ik weet niet of die rekensom klopt, wel dat dit nu al meer dan zeven jaar aan de gang is.

KORT SAMENGEVAT

God schiep de dag, de duivel het werk.

THAT’S WHAT I WANT!

Kapitalisme: eind goed, al goed!

MAAK JE KLAAR VOOR HEMELVAART

En dan nu het nieuws: digitaal gesprokkelde zinnen uit het journaal dat hoofdzakelijk bestaat uit toespraken van mensen die genoeg geld hebben om anderen hun teksten te laten schrijven. Ingetogen zit je voor het scherm, bevriest beelden, noteert, herhaalt, verbetert, recycleert. Tenslotte heeft dit land, op vijf andere na, de grootste ecologische voetafdruk. Een Griek wil een linkse regering vormen door de macht over te leveren aan het volk en het parlement en definitief een einde maken aan de politieke krachten die het land vernietigen. Griekenland was ook het onderwerp van gesprek tussen de kersverse Franse president Hollande en Angela Merkel. De president had geen geluk. Tijdens de machtsovername regende het stront. En toen Hendrik naar Canossa… Euh, Hollande het vliegtuig nam naar de IJzeren Lady… Euh, een knieval moest maken bij de “IJzeren Kanselier”… “Bondskanselier” – was het woord wat we zochten. De beelden volledig verdrongen door de vicepremier die de christelijke arbeidersbeweging oproept om nu, na het Dexia-debacle afstand te nemen van speculatie en korte termijn gewin. En meer de belangen van de zwakkeren in onze samenleving behartigen. Het ACW is de koepel van alle christelijke werknemersorganisaties: de vrouwenbond Femma (het vroegere K.A.V.), het christelijk ziekenfonds –Lazarus!- de vakvereniging A.C.V. -Anarchisten Communisten Voorwaarts- en de ouderenbeweging Okra. Al hun leden werden aangemoedigd om aandelen te copen van ARCOPAR – Heb je net gegoogliëerd (Google: ons geheugensteuntje, het toetje bij het nieuws)… Arcopar dat op zijn beurt grootaandeelhouder werd van Dexia. Dat liep – om het even in christelijke termen te formuleren – mis af. Maar de minister garandeerde zijn achterban dat de regering –wonderbaarlijke vermenigvuldiging – tussenkomt voor de betaling van hun beleggingen, voor banken zoals Kaupthing – ik raadpleegde net nog even de Dikke van Google – maar ook van wie had ingeschreven op verzekerings– en coöperatieve spaarproducten. Niet voor organisaties die allemaal het volledige verlies zullen dragen, wel voor de kleine spaarder. Speculatie – de vicepremier huilt bijna – en korte termijn winstbejag hebben nooit thuis gehoord in het vocabularium rerum novarum. Het huwelijk van de coöperatieve gedachte met beursgenoteerde haute finance is ongelukkig gebleken. Er moet dus nu rechtsomkeer worden gemaakt, voor het eerst sinds de val der engelen.

DO YOU LOVE ME?

Het nummer was ons op het lijf geschreven. De titel de vraag die mij steeds overviel. In elke balzaal, op elke kermis, in elke spiegeltent, overal, in de rups, of in de botsautootjes, in elke jeugdclub, op elke fuif, op elke thé dansant, in elk keldercafé, in elke cinema, in elk dorp, sloot ik mijn ogen, en daar was de vraag: do you love me? Een hit in 1973. Van Sharif Dean. Een one-hit wonder uit Brussel. Sharafeddinne Kharroubi was een Algerijnse gast die letterkunde en filosofie studeerde, klonk en zag eruit als Tom Jones, had met “Do you love me” een dijk van een hit, toen aan vele dancings nog bordjes hingen waarop te lezen stond “Interdit aux Nord-Africains”. Op het vinyl werd Sharif Dean begeleid door een Jane Birkin-stemmetje, een engel gelijk… YouTube bestond nog niet, en we hadden veel minder last van de bron van constante beeldvervuilign die men vandaag omschrijft als “televisie”. Men kan zich afvragen of dit filmpje een clip is? Een kleine man danst met een grote vrouw. De vrouw draagt op haar borst een bloem. Het mannetje, door de bloem gestoord, vreet de bloem op. Lachbuien zijn nefast voor erecties. Kijk mij nu toch eens wat een spuuglelijk truitje draagt dit bloedmooie kind. Tranen met tuiten moet ik bij dit alles huilen.

VLAANDEREN BOVEN!