Soms is het moeilijk zijn mond open te trekken. Vooral als je van alle kanten belet wordt te spreken. Ik heb het niet over tandartsen. Sommige dingen zijn gewoon moeilijk te zeggen, niet uit te leggen, moeilijk bespreekbaar. Zeker als over de oorlog gaat. Kijk maar in het stinkputje van de eigen geschiedenis… Een land is uiteindelijk de som van alle burgers. Elke oorlog die aan land, hoe klein, of hoe kort, meegenmaakt heeft… Een oorlog je, binnen de grenzne van het eigen volk… Een klein beetje oorlog… Gedurende een korte periode. Vier jaar bv. En men heeft een eeuw nodig om erover te praten. Je komt thuis van de oorlog. Maar er is niemand die je begrijpt. Deze oorlog is volslagen onzichtbaar. Hij is wereldwijd. Laat zich in geen geval definiëren. Laat zich niet omschrijven. Deze krijg is voor geen gat te vangen. Niet neer te schrijven in enkele data. Zit niet gebeiteld in enkele regeltjes op grijze monumenten in weer en wind. De honden en de zatlappen zeiken ertegen. Deze oorlog is wereldwijds. Geurloos, kleurloos, smakeloos, als een geldelijke transactie van een willekeurig punt A naar een willekeurig punt B (ergens op de rimpelige aardkloot). De schade is niet te zien. Niet te overzien. Als een neutronenbom. Als biologische oorlogsvoering. Chemische oorlogsvoering. Deze oorlog is Valse Oorlog. De opvolger van de Koude Oorlog. Deze krijg is een klimaatsverandering. Drastisch. Je kan er niets tegen doen. Je kan er niet eens aan deelnemen. Zo je dat al zou willen. Zo je dat wenselijk achtte. Deze oorlog wordt volkomen uitgevochten boven de hoofden. Soms in de hoofden. Deze oorlog is een T-1000, voortdurend morfend, Ovidius, Terminator. In deze oorlog trekt “men” ten strijde tegen “men”, tegen het terrorisme. Of tegen het gevoel van onveiligheid? Of het onbehagen in het algemeen? Deze oorlog is een meta-oorlog. Een race tegen de klok. Een oorlog in alle gradaties. Trekt alle registers open. Een deur gaat open. Een gigantische engel, met sneeuwwitte vleugels, als van zwanen, stapt binnen. Zacht geruis , gefladder. Vlerken. De engel loodst vederlicht de mensheid naar de uitgang… Deze oorlog laat zachtjes inslapen… Als een film. Na jaren oorlog kom je thuis. Geen vuiltje aan de lucht. De Middeleeuwen zijn nog volop aan de gang. In de verte… Het dorp, het vee, mensen op het land. Je versnelt je pas. Door de graslanden. Naar de lemen hutten, strooien daken, en krinkelende rook uit de schoorstenen… Het is een film met Gérard Depardieu. En toch goed! Hoe hebben ze dat gefikst? Sterk staaltje special effects… Je bent thuis. Wat je ook zegt. Er is niemand die je gelooft.
DIDI DE PARIS 