NIEUWE AANVRAAGRONDE LITERAIRE LEZINGEN start op 1 mei
Op 1 mei gaat een nieuwe aanvraagronde van start. Organisatoren kunnen deze maand financiële steun aanvragen voor lezingen die plaatsvinden tussen 1 september en 31 december 2012. De aanvraagronde loopt nog tot en met 31 mei.
Van zodra Stichting Lezen een aanvraag gekregen heeft, sturen we die naar u met de vraag om alles na te lezen en te bevestigen. Kijkt u ook even na of u alle lezingen van de vorige aanvraagronde bekeken en goedgekeurd heeft?
Alles over de auteurslezingen leest u op http://www.auteurslezingen.be
Met vragen of opmerkingen kunt u steeds bij mij terecht.
We wensen u alvast mooie ontmoetingen toe.
Tine Kuypers
Stichting Lezen
Frankrijklei 130/4
2000 Antwerpen
t 03/201 00 32
f 03/204 10 09
auteurslezingen@stichtinglezen.be http://www.auteurslezingen.be
Ik weet niet of het waar is dat hij geregeld nazi’s in Argentinië bezocht, en hoeveel keer, en of hij sympathiseerde met Pinochet, of met andere duivels. Ik kan slechts dromen van beatmuziek en gouden romantiek – alleen met jou.
Ik weet niet waar dit land een probleem mee heeft: met secretaresses, met seks, of met seks met secretaresses? Journalistiek of politiek, welk is de grootste perversie? Escapades, strapatsen, bloot verkoopt als koekebrood –zoals jij en ik hier nu – naakte wolven op de schapenvacht.
Kinderverkrachters, pedofiele pastoors, meer nog dan een taalprobleem heeft dit land een seksprobleem. Ik verdrink in jou en in het nieuwe kansspel: ontdek de ongewenste seksuele intimiteit… Op het werk. Ik kan slechts dromen van beatmuziek, en gouden romantiek met jou. Op het werk…
Niet iedereen heeft last van ongewenste seksuele intimiteiten op het werk. Sommigen hebben geen werk, anderen zochten het nooit, beschouwen werk als één grote ongewenste intimiteit, een perversie. Ik kan slechts dromen van beatmuziek, en van gouden romantiek. Alleen met jou.
De meesten hebben meer werk dan seks, komen afgepeigerd thuis, hebben meer werk met seks na een dag werk. Ik droom van beatmuziek en gouden romantiek. Alleen met jou, hier op het schaapvel voor de open haard. Je ogen, je glas en je wijnrode lippen weerspiegelen het vuur waarmee wij spelen…
Jarenlang woonde ik in de stem van de radiopresentatrice… Een beetje hees, warm en vertrouwd. Er ging een gloed van uit zoals van het kaarslicht. De stroper zet een lichtbak uit. Als wit satijn, nooit het einde bereikend, gleed het licht over de nacht. Elke avond verduisterde ik de kamer, om me schaamteloos over te geven aan het timbre op de radio, een vrouwenstem, ze wiegde mij, koesterde mij. Als tule, een muskietennet, hing de gloed over de avond. Op de tafel een kaars, baken in de nacht. Ik schoof mezelf lood in de schoenen anders zou ik wegvliegen zoals de figuren op de schilderijen van Marc Chagall.
Ik verzwolg in de stem van de presentatrice. Uren, avonden, maanden en jaren. Spiritistische seances met wierook radio en kaarslicht. En plots gaat de kaars hevig flakkeren. Alsof iets haar uitblazen wil. De radio barst in snikken uit: “19 jaar heb ik geleden onder zijn regime, schrikbewind.” Het is De Stem… “De fysieke, psychische en andere terreur, was niet te harden, een schrikbewind , tot ik uiteindelijk, met veel te laat lood in de schoenen naar de directie ben gestapt. Die stelde voor af te wachten en het allemaal te bedekken het met de mantel der liefde. Toen ben ik ingestort, want het is niet omdat in deze provincie alles later gebeurt dat het daarom minder strafbaar is. Het voelde aan alsof ik andermaal misbruikt werd.” Het nieuws komt samen met de gedetailleerde uitleg over de pedofiel van Wambeek en alle vreselijke dingen die hij van plan was met de kinderen te zullen doen.
Click op http://www.arttoday.be/didi.html en je begrijpt dat het Schrijvertje geheel tegen zijn gewoonte in laat weten behoorlijk in zijn nopjes te zijn met een welbepaald interview op een wel zeer interessante site.
Het was een lightshow. Soms was het licht fluweel, je merkte niet eens dat het schemerde, fonkelde, flikkerde, of smeulde. Een deemstering. Vrat zichzelf in, tot vlekken op een spiegel, op een foto, of diep in het pellicule … Of het zat helemaal om je heen, diffuus de fotosynthese. Het was een laserstraal, het splitte in honderdduizend regenbogen, of in duizend dansende hologrammen. Of het flikkerde wild. Waarschuwde als ballast moest worden weggegooid. In geen tijd lag de dansvloer vol verboden spul. Het rode licht, het witte licht! Lila licht-zinnig! licht was een cocktail – creëerde intimiteit, soms, of sloeg gewoon keihard in je gezicht als je weer eens op een stralende ochtend, zonovergoten, door een dancing uitgebraakt werd. Het licht draaide, het licht kraaide, het licht zwaaide. Het licht kwam in bollen, het licht kwam in ballen, of was gewoon alles ontregelend. In alle richtingen tegelijk, was het licht overal en altijd een alles weerspiegelende bal die gierend afgeschoten werd naar overal en altijd en naar de hoogste regionen van alle flipperkasten van deze aarde, zo was het licht overal en altijd computergestuurd, of inderdaad, druppels olie kronkelend op een hete beeldplaat…Licht kon hard zijn, als een dag in de bijtende vrieskou, licht kon wreed zijn zoals aan het eind van een film, oren ogen en alles suisde na – de stilte die flitste oorverdovend na een optreden, snoeihard – het suisde, het stuiterde, een stroboscoop; elke seconde poeder op een spiegel tot stof gehakt… De getijden van het licht, de golven van licht, het kolkend licht, het opspattende licht, het draaiende licht, het zwaaiende licht, het maaiende licht, het stromende licht, het storende licht, het hete licht, het lichte licht, het zware licht, het snelle licht, het trage licht, het donker licht, het alles opslorpende
Die dag bleef het stil op FB. FB leek wel een spookstad. Bij mijn clip van The Pick-icks durfde niemand –hoe dronken ook –te klikken “Vind ik leuk”. Men was bang zich belachelijk te maken, durfde niemand te reageren. En zeker niet als eerste. Men wachtte op een geheim teken. De stem van de meester.
De band bestond meer dan vijftig jaar. De schrijfwijze – door tijd aangevreten – heeft nooit vast gelegen.
Geen hond die dit durfde leuk te vinden. Niet enkel omdat dit de expressievorm is van de gewone mensen. Maar vooral vanwege de directheid en het emotionele van de boodschap. Om al die redenen was ik in 1976 een punk. (Een van de allereersten in dit Melkwegstelsel.)
Al een tijd is foute muziek beluisteren cool, maar ook hier doet de onzichtbare dirigent zijn werk. Het is niet te vatten wanneer iets pas echt goed fout is. Foute muziek kan bij Lynch, Fellini, Tarantino, Fassbinder, of Nicolas Winding Refn. Eerder heeft de moderne mens grenzen aan de goede smaak dan aan de moraal. Op zijn jongste, zegt Mark Stewart (een kleine God uit mijn punktijd) TASTE IS A FORM OF PERSONAL CENSORSHIP…
Start de song. (Ik heb het ook moeten YouTube-iseren). Zoetzuur, als de saus in een Chinees restaurant, was het lied dat plots uit de radio was komen druipen. De transistor, minuscuul, steenkoolzwart, sloeg aan. Op de keukentafel een bloem die openbarstte. Was het een bloem van het kwade?… Ik weet niet wie of wat er de hand in had, welke regisseur, welke d.j., maar net toen Danny Boy – ‘Talking Heads:77’ in de hand – zijn diepste zielenroerselen prijs gaf, speelde de transistor, de kleine zwarte, een lied; muzak in een wachtkamer. Voldoende hoorbaar om de hoofdrolspeler op geen enkel moment te overstemmen en altijd net luid genoeg om gênant te zijn. Alsof de duivel ermee gemoeid was. Het is een van die hitjes waar men zich dik voor schaamt maar dat toch in het hoofd blijft hangen, zoals een naald soms in het vinyl blijft hangen… Hoe venijnig kan zeemzoet zijn? … Alsof het radiootje, Chinese makelij van bij Makro, de draak wou steken met de edelste gevoelens van een jongeman uit het hart van de witlofstreek. Danny Boy was de naam, met hem was ik constant on the road…. En als je wil weten hoe gemeen zeemzoet kan zijn, YouTube-iseer dan net als ik het nummer Het was I’m alone forever van The Pick-Nicks, een wereldhit (uit Kruibeke)….
Alweer geen neukjaar, flitste als een pijl door zijn hart. Nooit vergeet ik het leed van Danny Boy. In zijn handen hield hij de eerste van Talking Heads. Een knalrood vierkant met haast helemaal bovenaan in grasgroene italics: Talking Heads : 77.
Danny was op de valreep nog in staat geweest het album te bemachtigen, het stond in de eindejaarslijstjes van Humo, een aanrader van Marc Moulin. En die kon het weten. Als er één plaats was waar wij nog een beetje autoriteit herkenden dan was het in rock’n’roll. Het puberhart had slechts één wet te gehoorzamen: de plicht volstrekt modern te zijn.
In alles vroegrijp, snikte Danny Boy, in essentie een laatbloeiery. I am alone forever, neuriede de radio , Radio Spotvogel. Ik scheurde de foto van de muur, de foto die Danny Boy eerder uit Humo gescheurd had. Reproductie is een mensenrecht, en de Weltschmerz van pubers hartverscheurend. Je boog veelbelovend voorover. Je blonde haren en je hoge jukbeenderen. Wat moest een slagerszoon nu meer hebben?
Onlangs teruggevonden op zolder, heb ik de foto ingescand. En nu, Tina, for there is no alternative, ligt de avond hier voor altijd te besterven in het blauw dat wegdeemstert in een hoekje van een polaroid. Echos van We’re on a road to nowhere, en wij out of the blue onderweg van één dorp naar een ander. Staalblauwe hemel met wolkendekken zoals we ze tot dan alleen in oude westerns hadden gezien. En dan zijn we er. In dat dorp in de Spaanse Algarve. Sahara is de naam, dorp de naam voor 5-6 huizen. Één daarvan hagelnieuw. Grote witgekalkte ramen. De anderen waren ons voor geweest. In de kalk hadden fijne vingers letters uitgespaard : MOTORHEAD.
De krant expliceert mij hoe ge een scheet promoot in Amerika. Hetzelfde werd mij gisteravond, tussen twee praatprogramma’s, uitgelegd in het duidingsprogramma op TV. En daarmee valt de krant, die een kwaliteitskrant was -dat hebben we lang geloofd – vanochtend bij mijn koffie in herhaling… Misschien maakt één zwaluw nog geen lente. Misschien hoor je eens een goeie zangeres, en denk je “Een ontdekking”. Misschien bezorgt de zangeres je luttele tijd later een indigestie, een dégout, een O.D… Kan je nog van iets houden? En hoe lang? … Grootvader vertelde hoe hij in het leger zat en hoe het daar zijn kloten uit hing. In de citadel. In Namur. En hoe ze lachten als er weer eens een soldaat gestraft werd. Vastgebonden en onder een traag lekkende kraan geplaatst… Voortdurend slaat men je murw met lijstjes adviezen en goede raad zodat je weet wat je moet zien, wat je moet lezen, wat je moet doen, wat je moet denken, waar je naartoe moet, en vooral wat je kopen moet. De muren van de citadel waren hoog, vochtig en met mos begroeid. Top tienen vertellen je wat je leuk moet vinden, peilingen zeggen je hoe je moet stemmen, beurse specialisten blazen bellen… Het druppelde langzaam. Tergend langzaam. De druppels vielen. Eerst vederlicht, elke druppel zwaarder, tot tenslotte elke druppel loodzwaar was geworden, ondragelijk, men werd er helemaal gek van… Of misschien kan je zélf op ontdekking gaan, zélf bepalen wat je wil lezen, waar je naartoe gaat, wat je ziet, wat je denkt, wat je stemt, wat je ontstemt, en of je er geld aan uitgeeft. Misschien, heel misschien, even…
Hou moed, gij die de broekriem
aanhalen moet:
reken het hem niet aan!
Nu al is de prijs voor de reis
haast onbetaalbaar
voor de gewone sterveling
Maak van een mug geen olifant
– Een olifantenhuid helpt.
Er is niets aan de hand:
koning Juan Carlos
erelid van het World Wildlife Fund.
ging gewoon op safari
in Swaziland – Komt in de beste families voor.
& Wie gebukt gaat onder het gewicht
van het geheugen van een olifant
vergeet de moordaanslag
op vijf anarchisten aan de wurgpaal,
op 27 september 1975
in Burgos, Baskenland.
vergeet de moordaanslag
in Madrid op Premier Admiraal
Luis Carrero Blanco
Oh olifanten in de porceleinwinkel,
vergeet wat er dan kwam!
Een transfer, als in een failliete
Spaanse voetbalploeg,
de aangewezen vervanging:
koning Juan Carlos.
DIDI DE PARIS 