Nu breekt mijn klomp, denk je, maar het zijn twee stukken van je potlood die je vasthoudt en onmiddellijk weggooit. Je grijpt naar verf, penseel, palet en vod en probeert het portret neer te borstelen… Het moest een statieportret worden, maar het werd zo’n clowntje. Je kent dat wel. Zo moeten er duizenden zijn. Ze hangen op onvermoede plaatsen, niet zelden in de slaapkamer. De meesten hebben een rood neusje. En ze geven licht af in het donker. Bij sommigen gaat er een licht op zodra ze jouw pas geverfde meesterwerkje zien: “Ja da’s toch dienen dikke met zijn plezante oogskes”, zeggen ze dan en wanen zich in de finale van de slimste mens. Ja, het is dinges… Hij zetelt in het bestuur van AB InBev. Het is een olijkerd en een dikkerd. Telkens je de ronde snuit ziet blinken van weelde verwacht je een toeter, een bel, of een zot muziekje uit de tijd van de comische one-reelers, aan het begin van de cinema te horen. Je kan je niet inbeelden dat hij geen bolhoed draait, je kan het niet laten maar telkens je deze dikke guit ziet staat er een schraal bolhoedmannetje naast. Als die bang is of pijn heeft proest men het uit. Maar, alla, hoe heet hij nu? Sommigen noemen hem “het Brabants trekpaard”, anderen noemen hem de loodgieter. Geregeld duikt hij op in strips, in sketches op TV De olijke dikkerd maakte zijn opgang in de politiek niet via verkiezingen maar via de partijcenakels van zijn zeer christelijke partij. Het is allemaal een kwestie van vertrouwen en geloof. Via de studiedienst van de koepelorganisatie van de goedgelovige arbeidersbeweging en als ondervoorzitter van de goedgelovige jongeren, belandde hij vanaf 1971 eerst als medewerker, later als kabinetschef, bij verschillende goedheilige ministeriële kabinetten. In 1981 werd hij minister. Daarna kreeg hij witte rook om de ene regering na de andere te vormen, te leiden of te depaneren. Hij, de geboren winnaar in de huid van een sympathieke loser. Op die mans kan niemand kwaad zijn. De underdog ter grootte van een Brabants trekpaard. Je komt hem tegen, de koning van Vilavod, op een receptie kan hij zo soms achter je staan, of in de file, op het viaduct boven de Verbrande Fabriek. Iedereen zit achte rhet stuur van de wagen en men is op van de zenuwen, maar wie maakt daar een charmant gebaar, Is hoffelijk, en laat je zo maar voorgaan? Hij – het is echt jammer dat we ons zijn naam niet herinneren. Zo moeilijk kan het toch niet zijn. Hij draaft op in alle spelprogrammatjes en depaneert regeringen aan de lopende band. Hij is slim en intelligent, Zijn dossierkennis en intelligentie zijn legendarisch, muraculeus haast… Het leven kan wreed zijn. De macht ligt al lang niet meer in handen van de politiek. Misschien is het daarom dat politici, als tussendoortje, als achterafje, als appeltje voor de dorst, of als uitloper van een fijne carrière, gevraagd worden in allerlei bedrijfsraden. De economie als olifantenkerkhof voor de politiek? Je moet hem er niet naar vragen, hij zegt toch: Geen kommentaar. Hij wordt gevraagd. Laatst nog als voorzitter van de raad van bestuur van Dexia. Die zaten met een probleem, een serieus probleem, neen, niet van die zever zoals de Israëlische kolonisten. Dit land heeft ervaring met kolonialen. Het was ook niet om die apen uit het Lapperfortbos te verdrijven, daar in Brugge – vijf punkers, één zatte communist en een dichtertje van mijn kloten. Neen, het was voor het serieuzere werk. Bij Umicore. (tot 2001 bekend onder de naam Union Minière; de naamsverandering was ingegeven door het feit dat Union Minière geen mijnactiviteiten meer uitvoerde). Een Belgisch bedrijf, oorspronkelijk gespecialiseerd in vijf gebieden met betrekking tot metalen: Precious Metals Services (edelmetaaldiensten, zoals raffinage en verwerking van edelmetaalhoudende materialen); Precious Metals Products and Catalysts (edelmetaalproducten zoals Goud, Platina; katalysatoren, vooral voor voertuigen); Advanced Materials (geavanceerde materialen o.m. kobalt- en germanium-verbindingen); zink (in 2007 afgesplitst–behalve de activiteit “zinkspecialiteiten”– zie hieronder); koper (in 2005 afgesplitst, zie hieronder). De afsplitsing van de zink- en koperactiviteiten betekent dat Umicore zich heeft omgevormd tot een “materiaaltechnologiebedrijf”. De geschiedenis van Umicore hoboken gaat terug tot in 1887 toen de fabriek werd opgericht onder de naam ‘zilverfabriek’ en er werkten toen 300 mensen In 2006 boekte de groep een omzet van € 8,2 miljard en het heeft in 2007 ongeveer 14.000 mensen in dienst. In 2005 werd de koper-afdeling afgesplitst onder de naam Cumerio (een anagram van Umicore). Zowel Umicore als Cumerio zijn genoteerd op de Euronext-beursindex. In 2008 werd Cumerio overgenomen door Norddeutsche Affinerie, en verdween op 8 april 2008 van de beurs. In 2007 fuseerden de zinkactiviteiten van Umicore, dat 4,2% van de wereldzinkproductie voor zijn rekening nam, met Zinifex tot het Nyrstar-concern, dat met 10,1% van de wereldzinkproductie de marktleider is geworden. Nederland en België De Umicore-vestiging in Hoboken.Belgische vestigingen zijn er in Angleur (zinkpoeders, zinkoxide), Balen (zink, cadmium) (nu Nyrstar), Brugge (kobalt, metaalzepen en harsen) Brussel (hoofdkantoor en verkoopdienst), Dievegem (zinkproducten voor de bouw), Heusden-Zolder (zinkoxide), Hoboken (edelmetalen), Olen (research & development; nieuwe materialen, e.d.; de afdeling koper behoort nu tot Cumerio), Overpelt (producten voor de bouw, metaalpoeders, zinkchemicaliën …) (nu Nyrstar), Vilavod (zink voor bouwmaterialen) en Zolder (Rezinal: zink uit recyclagematerialen). In Nederland zijn er vestigingen in Amsterdam en Eijsden (zinkoxide). Over deze man weten we alles. We weten alleen niet meer hoe hij heet. Hij is Minister van Staat, Doctor Honoris Causa (aan de KUL), groot supporter van voetbalclub Club Brugge, maar niemand herinnert zich zijn naam. Dat is nu toch wel jammer, anders hadden we al lang een straat, een plein, waarom niet het viaduct boven de Verbrande Fabriek naar hem vernoemd. En pasassant werd hij ook nog gevraagd zoete koekjes te komen bakken in de beheerraad van Lotus-Bakeries. En nu staat er in de krant – maar waarom staat zijn naam er niet bij? Is dat een drukfout? Een erratum? – dat hij bekent heeft. Ja, inderdaad, voor die tien vergaderingen bij AB InBev krijgt hij inderdaad een jaarlijkse vergoeding van 70.000 euro en daarbovenop – een serieuze appel die een gigantische dorst kan lessen – een variabele vergoeding in de vorm van aandelenopties. En ja, als hij die nu toute-suite op dit eigenste moment zou verzilveren zou dat hem 750.000 euro opleveren. Allemaal waar, zegt hij, -echt een rotstreek dat ze zijn naam niet vermelden. Maar ja, op die mens kunt ge niet kwaad zijn, hij is ook maar een pion op het schaakbord… Bovendien zegt hij dat hij het niet om het geld doet maar om het land te redden, van de ondergang. Trouwens als ge het echt wil weten, dat geld van AB InBev zal hij allemaal besteden om er boeken mee te kopen. Maar dan geen boeken van een dichtertje van mijn kloten.
Archive for januari, 2010
GEDICHTENDAG 2010: A HORSE WITH NO NAME
januari 27, 2010LOVE STORY (The SEQUELL)
januari 22, 2010Moeten wij nu blij zijn, of niet? We kunnen toch niet altijd blijven zagen en zeuren en zeiken? We mogen toch ook eens een keertje iets vieren. ´t Kan niet eeuwig winter zijn, dan zeg ik land van mij ge zijt weer vrij! Voor het eerst sinds lang hebben de werknemers eens een overwinning behaald. Het herstructureringsplan met de afdankingen bij AB InBev is opgeborgen… Is dat wel zo? Er werd niet eens gestaakt. Iedereen kwam gewoon naar de werkplaats. In drie ploegen stelsel, zoals de aandeelhouder het graag zien. Het loon liep gewoon door. Persoonlijk vind ik dat een beetje vreemd. En dan heeft de directie toch nog eens gedreigd, haar tanden laten zien. Ze zouden eens laten zien wie de baas was. En al die malcontenten direct buitensmijten. Zoiets heet een lock-out. De directie had gelijk gekregen, groot gelijk gekregen, overschot van gelijk, in kortgeding, want – wist jij dat dan niet? De spelregels die veranderen wel eens, hoor. Het gebeurde allemaal vliegensvlug in kortgeding. Is niet echt een rechtszaak! Ze kunnen u alleen maar veroordelen tot gigantische dwangsommen (en uwe kop afkappen). Zot van glorie hadden de Stellachtieten erop gerekend en gespeculeerd dat ze nu ook zo maar op kosten van de gemeenschap beroep konden doen op, bezit nemen van, het politiecorps van de fiere stad Leuven. Maar dat was buiten de waard gerekend. De grote roerganger van de naar Stella stinkende Boerenbond negorij gaf zijn njet. No paseran! Moy bien, kameradski amigo Louigi, zeg ik dan – voor een keer. Want ook hier weet ik ook niet wat er werkelijk op het menu, op de bierkaart, of op de agenda stond. Soit, eerst mogen ze staken, en ze staken zij eigenlijk niet, zij doen niemand kwaad mee, het is maar om te lachen, en juist daarmee heeft niemand zich zeer gedaan. Arbeiders en bedienden stonden voor één keer niet met getrokken messen tegenover elkaar. Het was een soort staking in kortgeding: De distributie kwam gewoon in gedrang. En pif poef poef en het land lag plat! En Café zonder bier van Bobbejaan Schoepen dreigde weer een hit te worden. Wat zeg ik? De nationale hymne!
Kapitalisme is een louche spelleke, vol trukken van de foor, om de haverklap veranderen de spelregels en ze zullen ‘t u nooit komen vertellen. Bij kameraad Louis-Paul Boon hebben we ook al eens kunnen gelezen “En zij gaven de arbeiders bier ende sausijzen – daags voor de verkiezingen.”
En dan zijn er gisterenavond nog die rare charels bijeen gekomen. Tien zatte communisten en een dichtertje van mijn kloten. Of misschien waren die communisten maar met vijf – waar hebben ze dat nog bijeen kunnen rapen? Misschien zagen ze het allemaal, in hun ijverige consumptie van producten van het nog maar net geredde bedrijf al een beetje dubbel. Ja, voor hen was het ook een zware slag. Nog nooit hadden ze zoiets meegemaakt: een bedrijf gered! Afin, in hun zelfhulpgroepje voor kersverse bedrijfsredders hebben ze allemaal hun zegje gedaan. Met elkaar en voor elkaar en door elkaar. Allemaal wilden ze de trom roeren en de vlag van de opstand zwaaien. De een wou een rode vlag, de ander een zwarte vlag, en nog een ander effenaf een zwartrode.
Verwacht van ons dus geen wafelenbak, of zoiets. Neen, we doen het met stijl, en fantasie, zoals mensen zonder centen vaker doen. Zo zijn wij: met fantasie, stijl en Stella! Neem dus gerust een stoel, ga zitten, we blijven niet bij de pakken zitten. Wij treuren niet om de filmtheaters die hier onlangs dichtgegaan zijn. Neen, wij doen vanavond onzen eigen cinema open. Op het Martelarenplein, recht tegenover het station van Leuven. En wij zien het groots. Grootser nog dan onze burgervader. Kan dat? Over de partijgrenzen heen! De film begint om 19 u – Allen daarheen! Het ziet er naar uit dat we een tweede overwinning op rij gaan halen. Want wat Studiofilmtheaters en Kinepolis niet gelukt is, kregen de bedrijfsredders wel voor elkaar: zij projecteren voor u de nieuwste film van Michael Moore “Capitalism: a love story’ – gratis. Alleen daarheen!
ERRATUM
januari 16, 2010Vergeef hen! Kranten worden ook maar volgeschreven door mensen. Dag aan dag proberen ze de wereld zo goed mogelijk te beschrijven, maar als schrijvertje-van-mijn-kloten zeg ik u: probeer dat niet, het lukt je nooit – Nu weer zeggen ze in hun dagelijks neergepende ijver dat men de verschrikkingen die zich vandaag voordoen op het eiland Haïti nog het best omschrijft als “anarchie”. Maar vergeet niet, lieve lezers, dat het soort rampen die zich sporadisch voordoen in de natuur, zoals nu op het Caraïbisch eiland, aan de lopende band geproduceerd worden door het huidige wereldwijde “economisch” systeem. Daarom moet ik u eerlijkheidshalve opbiechten dat er op deze planeet, hier en daar nog mensen rondlopen, soms kleine groepjes, maar doorgaans enkelingen, die dromen van het individu dat probeert in harmonie, met de omgeving, en in wederzijdse verantwoordelijkheid, het eigen leven in handen te nemen. Zo is het bijvoorbeeld niet helemaal ondenkbaar dat werknemers van een internationale bierreus, hier in de Sovjet van Leuven, of in La Commune de Paris, tegen de belangen van de aandeelhouders in, besluiten te produceren in eigen beheer. Zo een toestand, lieve lezers, beste aandeelhouders, mag men van mij gerust omschrijven als “anarchie”.
KOOPJES ! -30% KOOPJES ! -40% KOOPJES ! – 50%
januari 15, 2010Nog tot en met 31 januari 2010 kunnen slimme en snelle beslissers Didi de Paris (zeer voordelig) boeken via de Stichting Lezen. Dit geldt uitzonderlijk voor lezingen in de periode van 1 april tot en met 31 augustus 2010. Meer info op: www.stichtinglezen.be.
DIDI DE PARIS 