ZANDZAKJES

Het zijn ruwe beelden die dateren van vorige zondag, waar idd hier en daar wat zand uit de Lybische woestijn opzit, en die nu vrij gegeven worden aan de veiligheidsdiensten, en Japans jodium heeft de eigenschap dat het de eigen straling om de acht dagen halveert en ik heb er het volste vertrouwen in en kijk uit naar de Nacht van de Poëzie nu volgende zaterdag in Gent. Gedichten zijn vergelijkbaar met zandzakjes die het zoete water van het zoute water scheiden om ergere besmetting te vermijden.

Tout va très bien, Madame la Marquise!

En terwijl de Lybische woestijn langzaam ondergesneeuwd raakt, smelt de belangstelling voor de berichtgeving over de aarbeving als sneeuw voor de zon, de tsunami ebt weer weg (zonder pardon)(bleek slechts een scheet in een fles te zijn, bleekscheten), en de smeltende reactoren ijsjes op het wegdek op een zonovergoten dag in 1945, Hiroshima of Nagasaki, dat laat ik even in het midden. Wat maal ik erom? Vlaanderen (de kankercel in de kosmos) blijkt dan toch niet in staat te zijn zich in beweging te zetten? Of wel? Wat maal ik er om? Nu al dagen draven dag en nacht specialisten op om te zeggen dat het toch allemaal wel niet zo gevaarlijk is. Gisteravond nog kwam een of andere Dr. Mengele zeggen dat het allemaal zo een vaart niet zou lopen, integendeel, die Japannertjes zou best wat dankbaar mogen zijn, ze beseffen nauwelijk welke lucky bastards ze eigenlijk zijn. Wat denken ze wel? Al meer dan een week in het episch centrum van de internationale pers te mogen staan! In prime time! Welk bedrijf kan dat betalen? Is het een grap of om te huilen?

Rêverie De Paris/Dromen van Diederick van Vlaanderen

Je ne sais plus si je rêvais en néerlandais, en français, ou tout simplement en images – Des images bilingues – Ou je rêvais des images sous titré en deux langues?

Ik weet niet of ik droomde in het Nederlands, Frans, of gewoon in beelden- Tweetalige beelden – of ik droomde beelden ondertiteld in beide talen?

Diederick van Vlaanderen meets Didi de Paris

Ik hou van het land. Ondanks de mensen.
Zij zijn slechts de foute ondertiteling bij het landschap.

J’aime le pays. Malgré les gens.
Ils ne sont que les sous-titres mauvais dans le paysage.

Didi de Paris/Diederick van Vlaanderen

Pourquoy il n’y a pas de paix en ce pays?
Nous sommes quand-même tous des enfants petits de Sa Majesté le Roi!

Waarom is er geen vrede in dit land?
We zijn toch allemaal kindertjes van Z.M. de Koning!