WIEDERGUTMACHUNG

Een rustige avond zou het worden in Café-Restaurant “Het Rottend Kaaksbeen” – dit soort vervalste zinnen, gegenereerd door vijandige krachten, zal u hier, op het zoëeven nog onbeschreven blad niet meer lezen! Ik tik even tegen de binnenkant van je scherm.

K-9 was in Combat with the Alien Mind-Screens. Zo verwoordde William S. Burroughs het even visionair als treffend rond 1965 – mogelijk in New York en Londen – de situatie die zich gisteren heeft voorgedaan, op deze twee blogs, meer bepaald op deze twee naburige blogs, die vanaf heden weer in vrede naast elkaar leven. Ach, kende die Amerikaanse auteur, de godfather of beat, godfather of punk, godfather of cyber-punk, maar het geluk hier te hebben mogen leven in Leuven – én Kessel-Lo! – in het Koninkrijk aan de Dijle, waar nog de giftige dampen hangen van de Begijntjes die eeuwen leefden van de studenten hun vuile was – rondtrekkende wildebrassen sliepen hun roes uit in bescheten lakens. De aller-allereerste grootschalige witwasoperatie waarin dit land, een voorschot groot, uitgroeien zou tot het gezwel dat het nu is.

Thans, lieve mensen, terwijl stilaan maar zeker her en der de krokussen sneeuwklokjes en vele andere sierbloemen van het kwade weer de kop opsteken in het drassig grondgebied van deze door Stella-dampen vergitigde heerlijkheid, heerst er hier opnieuw vrede tussen de volkeren, ook tussen die van Leuven – én Kessel-Lo! Elke dag is hier een statie op mijn kruisweg door de stad, eeuwenoud en springlevend, zoals een gezicht van een voorbijganger herinnert aan acné in de jeugdjaren, een stad de sporen draagt van een fel en wreed verleden, pokdalig in staal en beton. Voortaan is is elke dag hier een Feest van Vrede onder de volkeren zijn – ook tussen die van Leuven – én Kessel-Lo! Elke etmaal groeit hier uit tot een Dag van de Vrijheid!

En terwijl ik loop langs het enige echte restant van revolutie. Het hypermoderne gebouwencomplex in het Sint-Maartensdal. Van de communistische architect Renaat Braem.

Om op verhaal te komen heeft een mens tijd nodig. De recente gebeurtenissen zijn nog het moeilijkst weer te geven.

Een meteoor stortte neer in de heuvels even buiten de stad. Waarschijnlijk in Kessel-Lo. (Nooit zijn ze tevreden.) Of in het Meer van Rotselaar. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje.

Alle moeite van de wereld hebben wij ons bespaard om geen paniek te zaaien. Toch kwam er een meteen een spontane migratie op gang. In geen tijd zat de ring rond Leuven potdicht. Een verkeersinfarct.

Uit een niet nader te noemen meer – waarin er de volgende tienduizend jaar vanwege hoge straling, en malafide privé-sponsors, niet meer gezwommen mag worden – werd een cilinder bovengehaald. Die kon van binnenuit worden opengedraaid. En er werden er steeds meer gevonden. Kampenhout Sas, Erps-Kwerps, Meerbeek, zelfs over de taalgrens. Overal werden er gevonden. UFO’s. slanke, sinistere machines. Leuven kreeg plots een vintage touch. Allemaal erg fifities. Kleurenpallet uit LifeÔ magazine.

Het was altijd en overal hetzelfde liedje. In een buisvormige Paard van Troje zaten buitenaardse wezens. Hun hittestraal was dodelijk. Maar alleen voor nieuwsgierige dorpelingen.

Driepoot • Embankment-machine • Flying-machine • Handling-machine • HMS Thunder Child • Rood wier • Zwarte rook – slechts enkele snel voorbij suizende elemente van een verhaal. Veel te snel om zich te laten neer te schrijven.

Legereenheden werden ingezet. Zij waren niet opgewassen tegen de technologische overmacht. Een atoombom wordt ingeze. Tevergeefs. Wat wil je, als zelfs bidden al niet meer hielp. De aliens leken op kwallen of inktvissen. Namen de zeven zeeën over. Bruine tweebenige wezens met twee handen met elk drie vingers. Ze hadden geen hoofd op hun schouders. Enkel een groot oog dat bestond uit drie lenzen (blauw, rood en groen). De Martianen, technologisch zeer geavanceerd, waren lichamelijk nietig als een luis…

Uiteindelijk werd een vredesakkoord bereikt. Op de hoek van de Lepold Beosierlaan met de Kortrijksestraat worden UNO –troepen gestationeerd. Zo worden in cyberspace de plooien glad gestreken.

Het enige minpunt aan deze dag van grootse verzoening is dat het vandaag 29 februari is, 2008, en dat het nog tot 2012 duurt vooraleer we deze dag kunnen herdenken. Volgend jaar zal deze dag verdwenen zijn tussen de vouwen van de kalender. In Kessel-Lo –én ook in Leuven! – is in elk geval de rust weergekeerd.

En de aliens stierven aan een simpele bacteriële infectie.

 

Didi de Paris

Didi.deparis@chello.be

SPECIALE EDITIE: MOBILISATIE!

Het zijn slechte dagen voor de journalistiek. Dat ik nu al geruime tijd naar alle eerlijkheid bericht over de nobele stad Leuven wordt mij niet in dank afgenomen. Zeker niet door een aantal blogheads, intellectueel minderbedeelden, uit mijn geliefde vaderland Kessel-Lo. Omdat zij van mening zijn dat ik mijn eigen gemeente volslagen links laat liggen, zodat zij vrezen dat deze plaats zal wegzinken in de grond, zal verworden tot het Venetië langs de Dijle, het getelevisioneerde muurbloempje op de landkaart, en door toedoen van tal van andere loze en valse argumenten, is er nu een ware hetze tegen mij en mijn blog uitgebroken. Op dit moment, te midden van dit e-mail bombardement kan ik u zeggen dat er een ware blogoorlog uitgebroken is tussen enerzijds de Goeden en anderzijds de Slechten. Alle steun is welkom. Dit is (vooral) een oproep aan alle literaire kanonnen. Frontvorming is nu van het allergrootste belang. Wollen sie den Totalpoesie? Kiest dan partij voor ons en sluit u aan, neemt deel aan onze kruistocht tegen den vijand! Te wapen!

Veldmaarschalk De Paris

WAR OF THE WOR(L)DS! (primeur: een burenruzie tussen twee blogs)

Oproep , oproep! Aan alle bevriende bloggeurs. Blogbaas, Mc PVC, etc.. verenigt u! Graag had ik u hier verteld over de voormalige stadsfeestzaal in de Rijschoolstraat. Maar dat gaat nu niet. De beelden zijn gestoord, onze woorden worden vertekend weergegeven. Ze zijn binnengedrongen. Het is gebeurd. Anders had ik u met veel enthousiasme verteld hoe hier op deze plaats, in de Rij-Schoolstraat, veertig jaar en zes dagen geleden, op 22 februari 1968 Pink Floyd zijn allereerste buitenlandse optreden zou houden. Maar er zit teveel storing op onze lijnen. Ik kan niet praten.

Ik word overstemd door een nationalistisch discours. Men brult mij toe dat ik een collaborateur ben, dat ik samenheul met die van over de Steenweg, met die van ’t Stad, met de erfvijand: Leuven! Als voorzitter van de CCPK, de Cosmische Communistische Partij van Kessel-Lo, -zo zegt men – zou ik – zo werd het herhaaldelijk gesteld- het voorbeeld moeten stellen. Het zat er al een tijdje aan te komen. Sedert enige tijd, is Blogbuur, het brein achter http://www.vilt.net , permanent aanwezig op mijn blog. Onder diverse pseudoniemen, identiteiten en avatars. Aan de lopende worden onder mijn écritures smalende, meesmuilende opmerkingen gepost, gedropt, gestort.

Het is een wet van Perzen en Meden dat men niet antwoordt op spam. Nu meer dan ooit luidt het parool: negeer hen! Don’t feed the trolls! Zij opereren onder de valse vlag. Liefst doen zij zich voor als militanten van HKB: Het Kessalonees Bevrijdingsfront. Zelf komt als een constante, een rode lijn, in al hun seniel gekribbel naar boven dat zij zouden opereren vanuit een onderaardse bunker in de Kesselberg. Vanuit deze heilige –duivelse! – berg zou hun valse profeet, Blogbuur, het kwaadaardige brein achter http://www.vilt.net, een permanent e-mail bombardement dirigeren. Een spervuur van vragen –vooral van technische aard – . Wij, hier in de burelen van Schrijverij De Paris, worden samen met onze reporter ter plaatse, Didi de Paris, overspoeld door golven van negatieve energie, een hittestraal die Aardlingen onmiddellijk verzengt Bestookt door negatieve en smalende opmerkingen. Oorlogen worden vandaag virtueel uitgevochten. Zeker in cyberspace. Dit is de allereerste cyberburenruzie.

Die kon van alle kanten komen. Omcirkeld door bloggeurs. HKB zou naar het schijnt gemaskerd para-militaire oefeningen uitvoeren in de Kesselse bergen. Niets is minder waar. Onze vooruitgeschoven waarnemers hebben hun HQ gedetecteerd en wel op een beugscheut van de Burelen van Schrijverij De Paris. Terwijl het hoofdpersonage ter plekke gestuurd werd was vanuit de ramen van de burelen van Schrijverij de Paris te zien hoe Blogbuur, het kwaadaardige genius, in zijn salon met pruilmondje van zijn thee nipte.

Mochten er niet zoveel vijandige aanvallen van die schurkenblog geweest zijn, dan werd je nu onthuld hoe tumultueus de eerste buitenlandse podiumverschijning van Pink Floyd geschiedde. Zit er iets in het drinkwater? Is het de Stella? Een eeuwige overdosis? Wordt het niet stilaan tijd dat men Leuven ontzet? Afspant met plastic politielint? Met een betonblok aan de benen toevertrouwt aan de bodem van de Dijle?

Op 22 februari 1968 zou Pink Floyd in Leuven een Prins Karnaval-verkiezing opluisteren. Er was weinig eenheid tussen Leuvenaars en studenten, tussen karnavalvierders en muziekliefhebbers dus. De band was een klasse apart. Langharig, blootvoets en jeans. Al het materiaal was opgesteld toen de muzikanten besloten niet op te treden. Het zou toch nooit geklikt hebben. Ongeacht de partituur, beloofde het alles behalve harmonieus te worden. Tegen de tijd dat de band er helemaal klaar voor was bekogelden de twee partijen elkaar met bierglazen. De band weigerde op te treden.

Naar aloude plaatselijk gebruik werd de zaal door de politie ontruimd –een idee dat later overgenomen zou worden in een film van Monty Python.

BIJ DE 75STE VERJAARDAG VAN DE REICHSTAGBRAND

Vandaag, op 27 februari 2008, op de vijfenzeventigste verjaardag van de brand in de Reichstag in Berlijn, sla ik hier in Leuven de hoek om van de Diestsestraat naar de Vital Decosterstraat, de enige straat die eigenlijk Martelarenlaan had moeten heten. Mijn ogen speuren de gevel af. Ik zoek een plaatje. Vind het niet. Hier heeft hier gehangen. Vergis ik mij? Hier hield de gestapo huis. In hun burelen werden mensen gemarteld…

Daarna kreeg het gebouw een andere bestemming, een meisjespeda. Een logement voor vrouwelijke studenten. Zo een woonst van studentinnes, dat in mei ’68 wereldsteden zoals Parijs in vuur en vlam zou zetten. Jeugd moet branden. Rellen – Eerst aan de universiteit van Straatsburg. Waaiden daarna over naar Parijs. De studentleiders hebben zich naar verluid laten inspireren door een obscuur pamflet van de al even obscure Situationisten: De la misère en milieu étudiant: considérée sous ses aspects économique, politique, psychologique, sexuel et notamment intellectuel et de quelques moyens pour y remédier.

Seks was een hot item. Op de Vlaamse televisie waren de filosofen Jaap Kruithof en Jos Van Ussel, in 1961, in een uitzending van het Humanistisch Verbond in geslaagd de katholieke kerk die parasiteert op schuldgevoelens van ontelbaren, rake slagen onder de gordel te verkopen. Men reageerde tegen een kerk die er verantwoordelijk voor was dat brede lagen van de bevolking hun seksuele lustbeleving levenslang gepaard zagen gaan met schuld. Het hostievretend tuig ging op zijn achterste pootjes staan, weerde zich als een duivel in een wijwatervat. En wat blijft er over? Een zee van televisiebeelden.

Dat kon één televisieuitzending, of een onooglijk pamflet, een beduimelde brochure teweeg brengen.

En wat hebben we nu, vijfenzeventig jaar na de brand in de Rijksdag? Alle verdwenen alternatieve media zijn vervangen door blogs. Fotoblogs en blogs om te lachen. Of waar de mensen vertellen over hun hobbies, hun huisdieren, hun kinderen, al de kleine en grote dingen die hen bezighouden. Hun angsten, hun verlangens. Zotte kunstenaars en politieke samenzweerders, het is allemaal te vinden op de blogs. Diegenen die in het gewone leven te bang zijn om hun mond open te doen. Of ze nemen een andere identiteit aan. Ze verzinnen fan fiction, plegen satire, halen vuile streken uit, of ijveren voor een andere wereld, een betere… De mensen, anoniem, of niet. Geven hun geheimen prijs, leven hun verlangens uit , bouwen hun eigen stad, een replica. Leuven in Second Life.

Stel je voor: Vincent Van Gogh zwerft door dit gebied. Hoe zou hij de mensen vandaag vatten? In een groot schilderij. Niet “De aardappeleters”, maar “De Bloggeurs”.

HET MUSEUM VAN VERLOREN VOORWERPEN EN OUDE VOLKSSPORTEN

Door de haast kroegloze Dietsestraat, winkelwandelstraat loop ik. Zachte muziek klinkt. Een polyfoon divertimento. Hopelijk beschouwen de politionele instanties dit niet als een vrije radio. Als men er geen vergunning voor heeft wordt het zwijgen opgelegd. Zo ging het eerst met de CB-kasjes, en daarna met de vrije radio’s. Eind jaren ’70 was er een golf van vrije radio’s. Allemaal verdwenen. De media en hun message.
Waar krijgt men nog een pamflet in de hand gestopt? Geen reclame, maarvoor ons allerheil. Vandaag mag men geen pamfletten uitdelen. Het kan alleen mits het passeren van een trits bureaucratische maatregelen waar ze in het voormalige Oostblok “Elvis” tegen zeggen.

Worden er aan de studentenrestaurants nog alternatieve boekjes verkocht? Verschijnen er vandaag smaal press publicaties. Bestaan er nog alternatieve stads- en dorpskranten. De Lastige Bruggeling, de Stoete Ostendenaar… In Leuven is “Het Dijlepaard”(de alternatieve stadskrant) weer in de rivier gedoken. Het is honderd jaar wachten tot het weer de kop zal opsteken.

Slogan – de affiche – de muurkrant (volledig in rook opgegaan). In plaats daarvan kwamen keiharde sancties tegen wildplakken. Alsof men hier de hand in kan zien van een nieuwe Keizer Koster. Is Jozef II back in town? Vond maatschappelijke verandering ooit plaats zonder transgressie?

Waar zijn de spandoeken? Verscheurd in de wind? Er waren slogans die opriepen tot solidariteit tussen studenten en arbeiders. Vandaag wil men werknemers laten opdraaien voor de stakingskosten. Wellicht krijgen straks de laatste arrestanten achteraf een rekening aangesmeerd voor hun verblijfsonkosten in de politiecel.

Het spandoek. De megafoon, Het zijn allemaal verdwenen attributen van een revolutie.

Men moet mensen weer gaan uit leggen wat betogen is. De grote betogingen in de jaren ’70 en ‘80. Grote scholierenbetogingen tegen VDB. Viëtnam. De rakettenbetogingen. Vandaag is het niet meer dan een uitstervende sport. Het is nochtans veel boeiender dan snowboarden. You can’t beat the feeling. Op de laatste vrijdag van juni van 2007 kwamen hier wat kids bijeen. Ok. Velen waren gemaskerd etc. Folklore. Peanuts in vergelijking met de wekelijks weerkerende zwaar gesponsorde voetbalrellen. Er werd vrolijk op ingehakt. Het bleek allemaal zonder gevolgen.

Vandaag, terwijl ons de laatste artikels bereiken over het verscheiden van de polaroid, is alles wat verdwijnt gedoemd om te veranderen in kunst. Vandaag zijn vinyl en turntables weer erg in. Daarom zeg ik dus: dit is wat de stad nodig heeft. Een groots splinternieuw museum. Een gloednieuw Museum voor Verdwenen Voorwerpen en Oude Volkssporten.

Plots klinkt heel luid – waarschijnlijk een technische storing – Patti Smith: People Have The Power.

À LA RECHERCHE DES BARS PERDUS

<boordevol reclame voor verdwenen kroegen!>

Het is altijd een discrepantie. Een permanent gevoel van jetlag…   Terwijl ik me gelijk met deze tekst voorwaarts beweeg, en ik van het pui in een boog om de Sint-Pieterskerk heen loop, mag ik, Janus De Paris, niet nalaten u te melden dat ik vannacht enig fieldwork verricht heb onder de zatlappen. Geschiedenis is meestal een bezopen affaire. Logisch dus dat de gemarineerde medemens de geschiedenis schrijft van een stad. Dronkaards zijn het geheugen van een stad. Zelfs al gaat het dan -Alle blackouts ten spijt.- om Leuven, een teek op de landkaart.

Ergens tussen drie en vier, in een drinkwinkel op een boogscheut van het Eikstraatje lezen – de constante klassieke muziek verhoogt de Bukowski-factor van het tafereeltje- een kloeke kring benevelden mij de levieten. Die uitgang waar gij –hik– gisteren over geschreven hebt is niet van een bank, het is Dé Nationale Bank. En die Bolsjeviek die zat ook op dezelfde heilige plek waar daarna de Punch en Arno’z gekomen is.Daar tussenin zat er nog een kroeg. Die heette ‘t Klapkot. En –hik– het is mogelijk dat er daar nog een kroeg heeft tussen gezeten. Het is trouwens heel vreemd dat in die artikelen van Schaevers The Pipe niet vermeld wordt. In dronken overmoed en tot overmaat van postmoderne ironie heb ik dat allemaal netjes genoteerd op een BOB-bierviltje.

Ik loop verder over trottoirs die men hier speciaal voor mensen met hobbies zoals de mijne breder heeft gemaakt dan de rijvakken voorzien voor koning auto. Zelfs godganse straten worden hier verkeersvrij gemaakt. Nog even en dit stadje is een natuurpark.

Op het Margarethaplein rust mijn oog op een houten UFO, diepbruin. Een zitbank. Rond en zonder ruggesteun. Futuristische constructie in natuurhout. Op elk moment van de dag is het er goed toeven. ‘s Nachts kan men er baden in het neon dat komt van onderen. Afhankelijk van de waarnemer is het er spooky, coosy of sfeervol.

Ik vlij mij op de bank – de hemel draait. En niet de aarde, of de zon. Zachtjes. Een warme gedachte vult mij. Eindelijk besef ik waarin een klein stadje, dit glimwormje in de duistere cosmische nacht, groot kan zijn. De straten, de pleinen ademen wijdsheid uit. Van de prairie, de taiga, de toendra. Het is geleden sinds mijn jaren ’70 trip door de Sovjet Unie dat ik nog zoveel leegte heb gezien. Zoals de landschappen op de snoepdozen van MacIntosh. De leegte weergegeven in pastelkleuren.

Ik prijs me gelukkig omdat hier geen bordje hangt “verboden te zitten”.

Schout bij nacht

Didi de Paris

ALPHABET CITY

De stad hangt vol letters. Ik loop op het pui van het stadhuis. Ik weet niet hoe het komt…  Waarschijnlijk omdat ik het ooit eens gelezen heb in “Wat zoudt ge zonder het werkvolk zijn?” van Jaak Brepoels, tegenwoordig schepen van o.a. wonen en vastgoed. Altijd moet ik eraan denken hoe in de dagen na de capitulatie, 11 november 1918, Duitse soldaten hier een sovjet opgericht hebben. De Leuvenaars voelden zich niet geroepen samen te werken. De wonden die de bezetter in uiterste wreedheid aangericht had, waren nog te vers.

Van die sovjet vindt men geen graffiti terug. Hoe komt dat? Poetswoede? Smetvrees? Toeristen zijn gek op het historische centrum. Het werd helemaal platgebombardeerd in W.O.I, daarna weer opgebouwd en het is dus een vervalsing. Fake zoals Mini-Europe in Brussel. De noordelijkste buitenpost van Disneyland Parijs dat is Leuven!

Plots voel ik de geesten van Brepoels, Tobback, Verhofstadt, Leterme – Bastaardneven van The Fab Four? Meer en meer lijken mijn teksten op een tableau van de Vlaamse Primitieven. Hun graffiti zijn me altijd bijgebleven. Want dat is het tenslotte wat ik ben in hart en nieren: een Vlaamse Primitief.

IMMO-PEELING

Ovidius had het moeten meemaken! Nog heeft de punkkroeg, vandaag veranderd in een bankfiliaal,  geen huisnummer.  Is het wiskundige onbenulligheid of een administratieve vergetelheid? Er staan in het straatje nog panden zonder zo een van overheidswege toegekend cijfer. Anonieme huizen doen het gevoel van veiligheid niet echt toenemen. Tot aan de Napoleontische tijd had elke woonst een naam. Samen met de vernielingen van W.O.I kwamen de cijfers.   

Wat staat er buiten aan de deur van Arno’z? No Future? Het laatste woord is verdwenen. Het is normaal dat aan de ingang (of het achterpoortje) van een bank (zwart gat) de FUTURE verdwijnt –  Graffiti met een voorspellend karakter. (Het had er nochtans veelbelovend uitgezien. In glanzende zilververf.)

Nog andere opschriften hebben hun sporen getrokken in mijn hersens. Aan de ingang van het stadspark prijkt nog steeds op een muur grenzend aan een plat dak “BOERZWAS BUITEN!” De laatste letter is -Altamira, Lascaux – Gone With The Wind! De gitzwarte achtergrond waarop de woorden gekalkt werden is verbleekt, en vertoont even veel koortsbladeren als de platanen in het park. De woorden uit woelige jaren, toen het Kremlin aan de Dijle lag, en Politika zijn tenten opgeslagen had, links van de ingang van het stadspark, pakten geen verf. 

Graffiti vind je alom in het stadje ter grootte van een spiekbriefje, het stadje met de afmetingen van een diploma: “Pogo loves Snak!”(Bijbels) , “Wat plicht? Niks plicht!”, (Hangt ervan af hoe je het bekijkt) “Moskou Vlaams” (Eeuwige taalstrijd), “Toback smoort wiet”(Daar is niks mis mee, afgezien van het feit dat de anonieme auteur  -waarschijnlijk begaaid – niet eens de naam van de burgervader juist weet te schrijven)…

Hopelijk verklapt niemand onze politieke leiders dat men uit dit literair genre geld kan slaan!  Onlangs werd op een muur in een pand in Manhattan historische graffiti gevonden. Van pioniers als Fab 5, Futura 2000 en SAMO. De huiseigenaars investeerden meer dan 100.000 dollar in high-tech technieken om alles van de wand af te pellen – een immobiliën-peeling?

Didi de Paris

SANDWICH

Zet je tanden in de ochtend. Neem een hap uit de stad. Een broodje gezond, of helemaal fout. Een zelf geprepareerde of gekochte sandwich. Eentje met ham of eentje met kaas, een broodje eten kan in alle maten, overal en altijd, in alle hoedanigheden. Leuven verhapstukkend struin ik door de Eikstraat. Een verborgen kamer in het hart van de stad. Ik loop voorbij de plaats waar vroeger “Arno’z” was, dé punkkroeg, jarenlang mijn vaste stek. Nog nooit heeft één mens te lang op café gezeten. De kroegbaas stelde voor mijn bed maar gewoon naast de flipperkast te zetten… En toch heb ik het huisnummer nooit geweten -Archeologie van een nachtleven. Wellicht zag ik veel te vaak vaag of dubbel. De locatie herken ik meteen. En als er niet zoveel camera’s op gericht stonden, ik zou eens gaan voelen of de poort op slot zat.

Ook nu niet, wanneer ik in volle daglicht en in volslagen nuchterheid met mijn neus op de feiten gedrukt word, kan ik het huisnummer niet achterhalen. Zoals zoveel dingen in dit land geeft een onzichtbare hand ook in deze blijk van een dubbele telling.

Daarvoor was het de Punch. En in Humo van deze week, en vorige twee nummers, staat “De Vlaamse Revolutie”, een prachtig drieluik van Mark Schaevers over 40 jaar na mei’68. De serie werpt een interessant licht op het haast tot mythologische proporties opgeblazen revolutionair hoogtepunt mei’ 68. Het drieluik ontbloot allerlei politieke machinaties. Leugen en mythe huppelen hand in hand door het Vlaamse land! Er is sprake van het SVB-huis in de Eikstraat 5. Er moet ook op hetzelfde adres, of daar ergens in de buurt, een café geweest zijn: De Bolsjeviek. Wellicht zijn er nog overlevenden uit die tijd die het mij nog kunnen duiden. Ook over het hippiecafé “t ‘Nest”, en “De Harp”. Dat was elders, in een andere tijd.

Terwijl ik, in deze tijd, rustig verder op het straatje trap, borrelt bij mij de gedachte op dat er hier iets in de grond moet zitten. Of in het drinkwater. Of gewoon good vibrations? Generaties opstandelingen hebben hier de revue gepasseerd. Allen waren zij in hun jeugdige opstandigheid godslasterlijk mooi. De onrechtvaardigheid hier en elders in de kosmos hebben zij bestreden met slechts hun lichaam als slogan. Of je hen nu bekeek van in de rug, of frontaal, altijd was het opschrift te lezen. Elk van hen liep door de stad als sandwichman/sandwichvrouw.

Didi de Paris

TRACTATUS LOGICO-PHILOSOPHICUS

De hele namiddag in de tuin gewerkt. En je kan me geloven: er komt al weer van alles uit, hoor!