ZOMERSLAAP

Zoals de Vlaming
houdt het vogelbekdier
een zomerslaap.

Leben? oder Theater? (Cybersoap 2/3)

Charlotte Salomon schilderde de 1300 autobiografischde gouaches tellende reeks Leben? oder Theater? Dit omvangrijke expressionistische kunstwerk rondde ze in 1942 af.  Een gouache is een met dekkende waterverf gemaakt schilderij waarbij de ondergrond niet meer zichtbaar is, dit in tegenstelling tot een aquarel. Het woord aquarel verwijst naar zowel een verf op waterbasis, de schildertechniek met dit medium en uiteindelijk ook naar het eindproduct, meestal op speciaal daarvoor vervaardigd papier. Bij aquarelleren is het wit het wit van het papier. Je kan het nooit toevoegen in een aquarel. Je kan niet teveel alles dicht schilderen. Anders is het  kapot. Gedaan.

 

Leben? oder Theater? (cybersoap 1/3)

Wat bepaalt de vorm? Is het de lijn, het vlak, of de vlek? Is het het beeld, het geluid, of het woord?… “Het eerste Boek van Blog” zou dit kunnen heten. Of De Vierkante Cantate. Hij had zijn verstand moeten gebruiken, en de wagen nemen. Hij koos voor de trein… Net als Trotski, in de dagen van het prille Russische Revolutionaire Rusland -het kon toen echt nog alle kanten op-  schrijft hij veel en  vaak in de trein. On the Road… Beelden razen voorbij … Het is een stripverhaal van honderden gouaches van Charlotte Salomon: de jonge Joodse vrouw die frenetiek schilderde, in een coloriet heftiger dan Zuid-Frankrijk, tegen de deadline van de oprukkende nazi’s, in een coloriet feller dan dat van haar ballingsoord, haar leven tekende. Een gigantisch vervolgverhaal. De kleuren knalden om hem heen. Vuurwerk! Het leven vervat in een stroom, zoals een rookpluim van een trein op weg naar verre onbestemde horizonten in het Oosten.

REVO-PROVO-CULI-NAIR

Neem je tijd, zet dit schitterend muziekje op en buig je over deze vraag: eten vegetariërs vleesetende planten?

DE WEG NAAR DE HEL IS GEPLAVEID MET GOEDE VOORNEMENS

Deze week solliciteer ik om paus te worden. Paus Didjanus de Eerste. Net zoals mijn voorganger… Hoe heet dat? De Afvallige? … Net zoals mijn voorganger heb ik knalrode Prada-scoenen gekocht. Een oud Vlaams gezegde luidt “The Devil wears Prada!”.

DOOI

Twee engeltjes verblind door een gloed
vergaten hun ochtendgebed
gooiden de sprei van zich af
sprongen uit bed, wrongen hun voetjes
in sloffen, sloegen een kamerjas om
en liepen naar: het venster.

IJsbloemen werden tot opens toe beademd:
over de wereld lag een wit tapijt gespreid.
Een dweil aan de waslijn en een jutten zak
waar steenkool in gezeten had, alles verstijfd
zoals de kruiwagen op het gazon verloren
had eindelijk zijn vaste vorm gekregen.

Het winterkoninkje, het koolmeesje
en het roodborstje waren getuige:
overal fonkelde kristal. Een onzichtbare hand
had alles tot rijp geslagen op rijm gezet.
En het land was bang te breken, durfde
niet meer te bewegen.

In de poriën van het perzikenboompje
had de wind witte lijntjes getatoeëerd
en de uitwaseming van de nieuwe dag
zich tot poëzie gekristalliseerd.

En zilveren webben verbonden alles
van hier tot aan de dooi.

(Dit, en nog veel meer valt er te beleven in BOKS).

BAD TIMES, GOOD TIMES

BAD TIMES, GOOD TIMES

Vroeg in de ochtend,
laat op de avond

Eerste bussen rijden
door mijn cocktail

& mensen slaan me
met verhalen om de oren.

– bad times, good times –

en merken niet
dat de dagen
weer zijn gaan lengen
(sinds vandaag)

& I, I got that crazy feeling
(once again)

Voila,
c’est tout!

Meer poëzie
valt er niet te rapen
vandaag

‘Taint No Sin(To Dance Around In Your Bones) …

… Hij leek ontsnapt uit de strandscène uit Igmar Bergmans “Het Zevende Zegel“: de Ridder schaakt tegen de Dood…. Aan de kust kwam ik een man tegen. Hij wierp een schaduw, over de zee, het strand, en mij… De Man, misschien een hongerkunstenaar, was nog net vel over been. Omdat zijn soort traditie getrouw iets heeft met concentratiekampen dacht ik… Dichters moeten niet denken. Afslanken is de boodschap, zei hij. Vellen en lappen huid flapperden in de wind, zoals windvliegers op het strand. Dat strand, daar zal je binnenkort moeten voor betalen, om het nog te mogen betreden, zei hij. Hij belichaamde de Kracht van de Verandering… mompelde “Kraft durch Veränderung”. Hij kwam net van een razzia. Tegen zwartrijders op de kusttram – Zijn soort heeft iets met zwarten (altijd al gehad). Toen zei hij in het Latijn: “Iedereen die mij stemt, als hoofd van de afslankpartij, Leider van de Rimpelklub, zal de broeksriem moeten aanhalen.” Hij glimlachte – beangstigend. De wind trok mijn onnozele vragen bij hem weg. Hoeveel zwartrijders zijn er vandaag betrapte? Hoeveel kost de permanente controle in de Permanent Gecontroleerde Zone? Had men het geld niet beter anders gebruikt? Hoeveel kosten controles op een trein? Boekhoudkundig zou het waarschijnlijk voor de gemeenschap beterkoop uitkomen als men al die controles gewoon laat vallen, het openbaar vervoer gratis maakt, het zou een boel agressie verminderen – stompzinnige reacties tegen een stompzinnige maatschappij die alleen produceert, presteert, frustreert en discrimineert. De man lachte, ik kreeg het koud. Hij verdween in het niets? Was het de ultieme afslanking? Het enige wat nog rest van hem was een herinnering, een idee. Ergens diep in mijn ingewanden borrelde een oud lied op:’Taint No Sin(To Dance Around In Your Bones)

OH-DRAMARAMA!

… Ondraaglijk zonnige FB-zondag 19 augustus 2012, en terwijl gisteren, zoals door de Maya-malheur-kalender reeds lang geleden meticuleu voorspeld, gisteren cyberspace gesmolten is, en het vandaag de beurt is aan het kapitalisme om te smelten, als sneeuw voor de brandende zon, baadt het aardse tranendal verder in tranen en misère. En de zon lacht stralend, als de scheurtjes in ene kerncentrale, bakt de aarde zoals een spîegelei in een pan (bij het ontbijt)….

DER MANN OHNE EIGENSCHAFTEN

… Goede FB-vrijdag 17 augustus 2012 (volgens de Maya-kleur-kalender)… Het leven was een Gauss-kurve, een kaasstolp, een trillende plumpudding, een superkwal (uit de cosmos nedergedaald op aarde)… Eerst was er de klim, opwaarts. Een droogkast. Plastics, toilet met spoelbank. Een koelkast, een auto. Twee koelkasten, twee droogkasten, drie toiletten (met spoelbak). Plasmascherm. Mobiele telefoon. Computer, laptop, internet. Hoe al die dingen ons leven binnendrongen, eerst geleidelijkaan, daarna ging het sneller, en de moeite die we ons getroostten om al die dingen, tijdens het dalen, weer kwijt te raken. Eerst ging het traag, en aarzelend, geleidelijk aan nam de inspanning toe om energie te sparen en van al die spullen weer kwijt te raken. Er een alternatief voor te vinden … Het was een Gauss-kurve, een kaasstolp, een trillende plumpudding, een superkwal (uit de cosmos nedergedaald op aarde)…