How Green Was My Valley

(even geduld)

PLOTS (vele verhaallijnen verder) was ze weg.

Gearresteerd? Ontvoerd? Met de noorderzon, verdwenen?Als een dief in de nacht. Overvallen door liefde – het ergst wat een mens kan overkomen? In rook opgegaan? Bedwelmend door de kwalijke dampen die ons, jonge orakels, constant omringden? Traangas?Een zoekactie leverde niets op. Madame D’Amsterdam liet geen enkel spoor na. Voortaan moest ik weer helemaal alleen op allerlei podia gaan staan.

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD? (Deel 7)

Ook al is het een bescheiden publiek van 20 miljoen Nederlanders en hun koloniale appendix van 6 miljoen Vlamingen, het is moeilijk iedereen te bevredigen. Ook als duo bleven wij, die slechts droomden van een carrière in showbizz, controverse creërend. De mannelijkheid van Didi de Paris stond als een paal boven water, maar de vrouwelijkheid van Madame werd ernstig in twijfel getrokken. Overal kwamen wij… Een tournee langs alle hoven en paleizen van Europa… In Amsterdam traden wij in het jaar 1980 op in de Vondelstraat, of op Koninginnedag. Zürich, Kreutzberg, Brussel, Parijs, Brixton… Nergens konden wij ongestoord voorlezen uit onze teerhartige poëzie met gouden veer neergeschreven.

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD? (Deel 6) (een tragisch feuilleton)

Om te ontsnappen aan valse edelen, jaloerse revolutionairen en aan de guillotine, deed ik afstand van mijn adellijke titel. Ik besloot weer een gewone Vlaamse boerenjongen te worden en zocht versterking bij een dame van stand. Wij gingen meteen op toernee door het Oude Continent: Didi de Paris et Madame D’Amsterdam.

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD? (Deel 5). Schrijven is schrappen en u inspireert mij!

Schrijven is schaven en blijven schaven. Ik schuurde de “e” van mijn voornaam af. Ik wilde een toonbeeld zijn van de gepriviligeerde blanke man. Leni Riefenstahl zou trots op mij geweest zijn! Maar het bleef boter aan de galg. Ettelijke decennia later krijg ik nog steeds post op naam van Mevrouw De Paris.

Het is niet alleen een kwestie van radicaliserting. Het is niet alleen een kwestie van screening.

Los van alle extreme uitlatingen en gedragingen – geen greinte sympathie heb ik ervoor – moet men zich misschien vragen stellen over de geestelijke gezondheid van deze persoon. Hoe normaal komt iemand uit oorlogssituaties? In welke mate werd die opgevolgd? Wat is het gevolg van jarenlange trainingen? Wat is de impact van een milieu waar ondanks alle pogingen tot vervrouwelijking nog vaak een sfeer van toxische machismo opgang kan maken? Wat draagt een individu mee van een maatschappij die altijd maar harder en ruwer wordt? Wat is het gevolg van een maatschappij die onvoldoende controle heeft over leger en ordediensten?

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD (Deel 4)

Om het esthetisch concept van mijn grave poëzie te complementeren volstond het om er een schep Fleurs du Mal en enkele zaadjes Viscious van Lou Reed aan toe te voegen, en dit dan af te werken met een snuif Untergang des Abendlandes. Ik was er helemaal klaar voor: Graaf Didie de Paris, fine fleure de la fin du siècle.

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD? (Deel 2) Alle gender-heisa begon met mij. Ik was meer gender-verwarrend dan Shakespeare.

Na de beslissing van Will Ferdy om openlijk voor zijn geaardgheid uit te komen op de Vlaamse televisie, nadat Mary Porcelijn op de televisie naakt door de duinen had gelopen, na de twijfel die popsterren hadden gezaaid, koos ik een stoere Vlaamse naam: Didie.

WAAROM IK NOOIT BEROEMD WERD? (Deel 3)Manmoedig droeg ik mijn naam Graaf Didie de Paris.

Ik weet niet wat ze het meest kwaad bloed zette, mijn adelijke titel, of mijn sekseverwarrend nom de plume. Ik heb daarmee veel mensen in verwarring gebracht. Nu, meer dan veertig jaar later, heb ik daar nog altijd heel veel spijt van.