Nu ik dan volop aan het inpakken ben om de volgende acht weken, op kosten van een niet nader te noemen krant, geflankeerd door 37 Braziliaanse engeltjes die alleen hun weerga vinden op de schilderijen van Botticelli, zingt deze Dijle-Demostenes nog één keer uit volle borst: “Brazil –Lal-lala-la-laa”…
Helemaal zorgeloos wordt mijn WK-trip niet. Terwijl ik mijn hart verpand aan de Rode Duivels zal ik vergaan van unheimlichkeit – de plaatselijke variant van heimwee heet er saudade. Nacht na nacht zal ik er gekweld worden door de situatie aan het thuisfront. Zal er nog publiek komen nu OHL gedoemd is verder te leven als tweedeklasser –het voorgeborchte van de hel?
Op 18 september 2010 heb ik mij nog kunnen verdienstelijk maken. Die dag gaf ik op de mat aan Den Dreef de aftrap van het culturele seizoen. Voor één zeldzame keer vielen sport en cultuur, t.t.z. voetbal & literatuur, samen. Aan het eind van dat seizoen stond OHL, voor het eerst in 60 jaar, weer in eerste. Tien minuten optreden van mij volstonden om OHL zijn ticket naar de eeuwigheid te bezorgen… Na mijn thuiskomst zal ik niet aarzelen de heer Jan Callewaert, voorzitter van OHL, in deze mijn diensten aan te bieden. Dit keer wil ik zelfs 15 minuten optreden! Als het een beetje meezit wordt het volgende WK gehouden aan Den Dreef!
Er zijn verschillende vormen van gekte. Men heeft oorlog, men heeft verliefdheid, en voetbalgekte. Eerst dacht ik “Het is een film, van Terry Gilliam”, of “Het is die sombere kleurfilm, The Boys from Brazil”… In geen tijd zat ik op dezelfde golflengte, een Mexican wave… Voetbalgekte begint altijd geleidelijk aan, een voorjaarsgriepje. In de weken, vol gevaar, gids ik u tussen Heverlee en Brazilië, loods u langs klippen van hoop en wanhoop, langs Den Dreef over de oceaan, via de Dijle naar de Amazone. Ik tolk en vertolk vanop de afmattende grasmat. Het gracieuze veld. Het vliegend tapijt. Ik weet het wel: ik vertel snel over het benenspel in de hel (biljartgroen). Een grasmat is geen hangmat, een voetbal geen sambabal. Zwevend & zwetend – graspollenallergie. De grassprietjes, een woud van tegenstrijdigheden, herbergen een symfonie van beelden en geluiden.
Voor de meesten onder ons zal dit alles tot hun komen in de vorm van een vlucht beelden, een zwerm. En daarover zal dan in de komende weken onze blabla gaan –de ondertiteling. En de enkelingen die ter plaatse een kijkje gaan nemen –ontdekkingsreizigers? – die zien het nu al… Je hoeft echt niet Citade de Deus gezien te hebben om te weten dat er ginds naast de voetbalvelden heel wat gebieden liggen die je beter niet betreedt. Zelfs niet in tijden van te verwachten voetbalgekte.
DIDI DE PARIS 