LA COMMUNE DE PARIS
Een sprookje. Van vlees en bloed. Elke week klokslag drie gleed het gordijn open. Het witte doek, toverlei, presenteerde twee films. Elke zondag ging ik mee mijn Memee naar de cinema. Twee films voor vijf frank. De dikke vrouw in de smalle glazen kassa verkocht ook snoepjes, in witte papieren zakjes, die ze zelf gevuld had. Terug thuis lag er een stapel beenhouwerspapier klaar; oudroze beenhouwerspapier. Ik tekende elke film na. In de stijl van het Tapijt van Bayeux. Op oudroze papier.
Ik bleef achtervolgd worden door het vreselijke Punk Monster. Punk is een soort slijm dat aan mij blijft plakken, slijm van het goorste soort. . De kreten bleven aanhouden. Van al mijn monsters is Punk het ergste. Alle golven van de pandemie had ik overleefd. Overal waar ik kom roepen de massa’s mij toe: Punk, wij willen punk. Gij staat voor eeuwig en drie dagen geboekstaafd als punk. Uit punk zijt gij geboren en tot punk zult gij weerkeren. Niks Ham, niks Beat, niks Blue Movie. Een groot, maar scheel denker heeft ooit gezegd “de anderen zijn de hel”. Dus ik pas aan, en werk ik nu aan Punk. Dag en nacht. Goed dat ze mij een titel aangeven.
Die ochtend in de slaapkamer. Ik ontwaakte. Uit onrustige dromen. Hoe meer het lawaai aanzwol hoe dichter ik bij het raam kwam te staan. Buiten stond, zo ver het oog reikte, een menigte. Nauwelijks in bedwang te houden.. “Of die drie onnozel boekskes nu bestaan zal ons worst wezen, beenhouwersjonk.” “Steekt u Ham, Beat en Blue Moovie ge-weet-wel-waar. ”Desnoods in een lade”. Tot barstens toe gevulde, keiharde tekstballonnen vlogen mij om de oren. “Voor ons geen intellectueel gezever” “ Geen Portrait of the Artist as a Young Man” Geen Diary of a Mad Old Man. Geen flauwekul zoals The Life and Opinions of Tristram Shandy. Het ging crescendo (oorverdovend) Toen bijna door de geluidsmuur:: Wij willen punk!
Scha en schande! Gisteren vergat ik “Beat” te vermelden, het tweede deel van de trilogie Dit behandelt de eerste drie jaar na mijn plechtige communie. Het vertelt over mijn keiharde confrontaties met Brussel, Schaarbeek, de middelbare school, de standaardtaal en de taalstrijd. En hoe ik via The Doors of Perception daaraan probeerde ontsnapen. Als een duivel in een wijwatervat.
De roman “Ham” bestaat echt, evenals het derde deel van de trilogie “Blue Movie” Hier wordt verteld over hoe ik de laatste vier jaar op de middelbare school gekweld werd door koortsige dromen over seksgodinnen en seksfilms, over disco en folk, en over mijn tijd toen ik met de maoïsten nog geregeld in China rijstpap met gouden lepeltjes at.
Verwekt tussen twee witlooflagen, uit een werkmansbroek geschud. Grof geschut! Ik ben slechts een eenvoudige jongen (van het platteland) en van zeer simpele komaf. Hoe het juist gegaan is weet ik niet meer. Mijn ouders zijn er niet meer om het hen te vragen. Zij hebben het vluchtige vergankelijke verruild voor het eeuwige. En alleen God kan zeggen of dat een goede deal was.
Als zoon van kleine middenstanders zag ik mijn marktaandeel zo breed mogelijk. Ik besloot mij ook te richten op de niet-vleesetende leeshongerigen. Daarom kreeg “Ham” als ondertitel: “ontworteld in de Witloofstreek”. Uit elke herinneren spruit nieuw verlangen voort. En wat drijft een mens tenslotte meer dan verlangens, dromen, driften en onbewuste processen?
‘k Heb eens twaalf jaar geen seks gehad, niet gerookt, en niet gedronken – en dan deed’k m’n plechtige commune en toen was ’t na’de klote’. Het relaas van die twaalf jaar mocht ik u niet onthouden. Het werd “Ham”. Omdat ik opgegroeid ben in de schaduw van een kasteel dat zo heette, en omdat mijn ouders een beenhouwerij hadden. Mijn leven werd gedomineerd door: bloedstollende gothic novels uit het kasteel en bloederige slashers uit de slagerij.
 | Le Petit Malin de Lo… op Weekend: Le bonheur est dans l… |
| Der Elefantenmensch op En dan nu… Kunst! |
| G-spotter op Hotel de Paris… |
 | didideparis op Hotel de Paris… |
| Celeb Poet Watcher G… op Hotel de Paris… |
DIDI DE PARIS 