Een sprookje. Van vlees en bloed.

Een sprookje. Van vlees en bloed. Elke week klokslag drie gleed het gordijn open. Het witte doek, toverlei, presenteerde twee films. Elke zondag ging ik mee mijn Memee naar de cinema. Twee films voor vijf frank. De dikke vrouw in de smalle glazen kassa verkocht ook snoepjes, in witte papieren zakjes, die ze zelf gevuld had. Terug thuis lag er een stapel beenhouwerspapier klaar; oudroze beenhouwerspapier. Ik tekende elke film na. In de stijl van het Tapijt van Bayeux. Op oudroze papier.