REMIXING ‘THE WAVES’ (VAN ZIJN GEDACHTEN)

Het kon Hawaï zijn. In het grijs, missionarisgrijs. Subtropisch is de storm. Over de brug lopen mensen gebogen. Sommigen onder paraplu’s. De dichter rijdt in zijn auto, onder de brug. Slecht weer voor een heiligverklaring. Je kan er niet eens een hond door jagen. Autowissers wissen gedachten weg. De dichter weet niet waar de weg toe leidt, evenmin vanwaar de mensen komen, begrijpt de beelden niet, is zich bewust van visueel analfabetisme, en vervuld van flarden van zijn dromen. Het optreden was nog slechter dan het weer. Altijd diepte hij nieuwe teksten op. Er volgden geen woorden. Tussen het publiek in de sportzaal van het oude schoolgebouw zat Vriend Jan. En dan onder een blauwe hemel – dit moet Hawaï zijn – zit Damiaan – he’s all dressed in black, beat up shoes and a big straw hat. Damiaan kan zich niet inbeelden dat dit paradijs ooit een staat zal worden. Steeds meer droomt hij van de Maagdeneilanden. Pater Damiaan kan het niet verstaan dat zijn aandacht de hele tijd afglijdt naar Cuba, Puerto Rico en de Fillipijnen. Onbegrijpelijk hoe de vreemdste locaties steeds weer opduiken – als donkere wolken aan een staalblauwe hemel, nieuwe eilanden uit de golven – Samoa, Guam – afgelegen locaties… Noordelijke Marianen -vijf keer groter dan Tremelo… Baker, Howland, Jarvis… Johnston, Kingman… Midway, Navassa… Palmyra, Wake… Hij begrijpt bij god niet waarom die namen hem niet los laten. Op de kaart zijn het speldenprikken.

TREMELO, TUPELO

Het kon Hawaï zijn. In het grijs, missionarisgrijs. Subtropisch is de storm. Over de brug lopen mensen gebogen. Sommigen onder paraplu’s. De dichter rijdt in zijn auto, onder de brug. Slecht weer voor een heiligverklaring. Je kan er niet eens een hond door jagen. Autowissers wissen gedachten weg. De dichter weet niet waar de weg toe leidt, evenmin vanwaar de mensen komen, begrijpt de beelden niet, geeft zijn visueel analfabetisme grif toe, is bovenal vervuld van flarden van dromen. Het optreden was nog slechter dan het weer. Altijd diepte hij nieuwe teksten op. Er volgden geen woorden. Tussen het publiek in de sportzaal van het oude schoolgebouw zat Vriend Jan. En dan onder een blauwe hemel – dit moet Hawaï zijn – zit Damiaan – he’s all dressed in black, beat up shoes and a big straw hat. Damiaan kan zich niet inbeelden dat dit paradijs ooit een staat zal worden. Hij begrijpt niet dat zijn aandacht de hele tijd afglijdt naar Cuba, Puerto Rico en de Fillipijnen. Steeds weer droomt hij van de Maagdeneilanden. Onbegrijpelijk hoe de vreemde locaties steeds weer opduiken Samoa · Guam · afgelegen locaties . Noordelijke Marianen -vijf keer groter dan Tremelo- Baker · Howland · Jarvis · Johnston · Kingman · Midway · Navassa · Palmyra · Wake… Pater Damiaan begrijpt bij god niet waarom die namen hem niet los laten. Op de kaart zijn het speldenprikken.

HAAR

Zalig is de ziel die lijdt (na het esbattement in het etablissement). Harig is de hand die glijdt over het blad van links naar rechts. Sinds eeuwen, sedert mensenheugenis komt al het slechte, komt al het kwade, van rechts. Op de bühne bij voorbeeld komt gegarandeerd de duivel van rechts (de kant van de hand waarmee men het kruisteken slaat) – spookrijder tegen de leesrichting in. Het is waar dat schrijver niet langer het eenzaamste beroep ter wereld is. Iedereen die tegenwoordig is mag mee doen. Heilig de overtuiging dat minuscule lettertjes langs de poriën binnendringen in het lichaam – overdrachtelijk. Het is waar dat het blad oplost in pixels – Bonanza. Het is waar dat de angst plots opsteekt – als een tropisch onweder. De pen brandt in de hand. Onhoudbaar. De pen valt. Bevlekt de vloer. Rorschach. Gelukkig maar is het zo niet gegaan. Het is een stiftje, omklemd door de hand, harig, als een vogelspin. De vuurproef. Loslaten. En terwijl het stiftje valt is nog net te lezen DAMIAAN, een stiftje van de DAMIAANACTIE.

HAIRY MOVIE, BABY

De tijd van lange teksten is voorbij. Tenzij de mensen er zelf mogen in meespelen… Een roem van vijftien tot de macht vijftien minuten zou hen te beurt gevallen zijn hadden ze gisteren simpelweg gereageerd op mijn écritures. Schier dantesk is het tandengeknars en geween nu. Slechts weinigen delen nu mijn roem… Uit cyberspace kwam een blad aangevlogen. Een e-mail geopend in ons hoofd – als een bloem in de ochtend. Het is niet echt een blad. En al evenmin een vogelspin. Wat hebben we gezien? Gisterochtend om 10:43 schreef De Geest: Het was geen vogelspin, maar de geest van je ver vervlogen verleden? 😉 Waarop de auteur (om 10:55) antwoordde: “Een hersenspinsel dus?” “De derde man, vroeg Marjan De Roubaix zich af, gisteren om 14:19 – papier is geduldig, de auteur niet, hij antwoordde (om 19:22): daar doet die clip van Ultravox idd aan denken. Er zitten gaten in de menselijke dialoog… Inmiddels was het 20:08. Marjan De Roubaix antwoordde: “al had ik het nooit eerder zo gezien”. In zijn alwetende wijsheid riposteerde de auteur –om 20:16 “Door de dingen vaker te bekijken gaan we ze op den duur anders zien. Zen?” Renée Verheyen zei, de klok van de toren sloeg exact 20:24: Een spin in de morgen brengt kommer en zorgen, een avondspin daarentegen brengt geluk en zegen. Marjan, 20:24: Of door ze anders te bekijken? Marjan, 20:27: Een spin in de nacht valt altijd zacht. Toen schreef Didi de Paris, om 20:32: “Renée, maar deze spin toonde zich juist in het midden, tussen de avond en de ochtend.”Renée, 20-37: zorgen en geluk? Didi 20:42: Is het zoals met “Strange effect on me ”. Een mens denkt dat je de uitvoerder kent, maar nu, zoveel jaar later, zie je dat het nummer eigenlijk van The Kinks is. Ga maar eens kijken op Youtube, beste lezers. Idd: wie hier komt kijken die mag niet lui zijn. Hierop vuurde Marjan De Roubaix om 20:53 video-clip http://www.youtube.com/watch?v=RC6wZLvdUc4&NR=1 op ons af. Hierop volgde alweer een black-out. Of was het gewoon een stilte? Op het net? Had iemand een spin gezien op het net? Om 21:30 reageerde een van de auteurs van deze tekst: “zaten wij in een film van Almodovar? Of was het Kiss of the Spider Woman? Of was het het oude lied, waarvan men nu pas weet wie de het oorsp[ronkelijk heeft bedacht? The Kinks!”… Het werd laat. De netvliezen werden troebel. Om 23:31 bezorgde Lea Winkeler haar medemens een pracht van een coda: “Ik kan in deze zaak melden dat ik onlangs in mijn eigen straat eveneens een wezen van de ene naar de andere kant heb zien trippelen, waarbij ik dacht: dat is géén blad, verdorie. Mijn volgende gedachte was: het is een muisje verdorie. Waarmee nogmaals het verschil is aangetoond tussen dichters en the rest of us.” Allerlei stemmen wriemelen door elkaar – één van hen was duidelijk Pater Damiaan. En jullie begrijpen, beste lezers dat deze tekst nooit kan eindigen.

SCARY HAIRY

De dromen van dichters worden vaak verward met de hallucinaties van zatlappen (die het proberen af te leren). Dan moet je toch lachen als iemand je bij voorbeeld zou vertellen dat hij vorige zondagnacht, rond half een, toen hij door de Munstraat liep… In de straten hing vaal licht, een zot zacht briesje speelde met verdorde blaajes. Plots liep iets heel vlug van de rechterkant naar de linkerkant van de Muntstraat. Het was geen blad, het liep te recht, en op hoge poten. Het was harig. Misschien was het ontsnapt uit een studentenkamer? Het verdween in een keldergat. Niets van dit alles zal ik hier schrijven, anderrs gaat u nog geloven dat wat de dichter gezien heeft niets anders kan geweest zijn dan een vogelspin.