LENTE (BIJNA): INPUT GEVRAAGD

Ik kan mij inbeelden dat veel mensen nog input gestuurd hebben, maar in de wirwar van windhozen zijn postduiven, goede boodschappen en gouden tips blijkbaar verloren gegaan.

EEN ZAAK DIE U AANBELANGT

Schrijven is hard labeur. Samen met d.j. Remo Perrotti werkt Didi de Paris aan het optreden van volgende zondag. Op het Sinner’s Day festival. In bijlage ziet u een filmpje over de repetities. Vooral het instuderen van de danspasjes is moeilijk. Wellicht zal uw aanwezigheid hun hun wrede lot verlichten. Zij zijn althans nu al blij met de vele positieve reacties die zij nu al van verschillende mensen kregen. Kom hun gerust bekijken, maar gelieve hen niet te voederen.

DYNAMO JOE

Ontiegelijk laat in de nacht kwam Principessa thuis. Een vergadering. Gelukkig is zij geen politica. Trouw (als een dief in de nacht) wachtte Joe haar op. Hij hing over zijn boek. Als een schriftgeleerde. Wat zij niet gezien had toen zij het netjes gepoetste huis binnenstapte was dat hij zijn hidden agenda onder zijn arm hield. Onzichtbaar. Bestaat uit niets anders dan uit data. En nu heeft hij weer veel te weinig geslapen, want Principessa moet ontiegelijk vroeg het huis uit voor alweer ergens een vergadering. Gelukkig is zij gen politica. en heeft weer heel de wereld de boter gevreten. Geen boter, geen melk, geen brood, geen geld. “En die kinderen krijg ik ook alweer hun nest niet uit”… (Net hun vader.)… Is het ergens beter, Joe? De Maan, Mercurius, Venus, de Zon? You like it or leave it. Van in zijn fiere stede Kessel-Lo is Joe op zijn fiets gesprongen om Puberella naar school te brengen. Het ochtendlijke schouwspel van de kinderen die kriskras door elkaar rijden. Schnell, schnell! Het kolkend mierennest. Nicht raisonnieren. Dàt, of de ochtendbries. Iets snijdt hem de adem af… Als een aroma van koffie in de ochtend, dwalen Joe zijn gedachten af naar de dynamo. Een wonderlijke uitvinding. Er zijn er die elektriciteit opwekken doordat ze rechtstreeks tegen het wiel wrijven en er zijn er die netjes verwerkt zitten in de as van het voorwiel. Zo eentje had hij er tot voor kort ook… Elektriciteit opwekken. En zo gaat het dan weer elke ochtend opnieuw: Joe trapt zich op gang.

HET LOOPT OP WIELTJES

Het is even schrikken. Een spiegel, en in de vitrines allemaal dezelfde fietser op hetzelfde moment vanuit verschillende standpunten weergegeven. Post-moderne versplintering? Of een revival van het kubisme? (Dat we dat nog mogen meemaken!) Joe trapt door. Afijn, dat Chinees madammeke door vorige zaterdag tijdens die fietsbetoging had gelijk: het is ongelofelijk hoeveel fietsers je hier ziet. Verhoudingsgewijs meer dan in Peking. Leuven lijkt nog het meest van al op Peking. Leuven is de Madurodam-versie van Peking. Niet alleen inzake het negeren van elke democratische inspraak, óók het fietsbeleid is hier duidelijk van Chinese makelij. Wij, trotse inwoners van Leuven , en Kessel-Lo, hebben hier geen Lange Muur, maar ongeveer de langste winkelwandelstraat van het westelijk halfrond: de Diestsestraat. ´s Ochtends mag er gefietst. Tot 11 u. In dichte drommen fietsen duizenden kinderen naar school. Pinguïns, mieren, of … ? Je zou verwachten dat je die drommen weer tegenkomt als de school uit is. Maar dat is buiten de waard gerekend. Dan mogen ze er niet door. De kindertjes zouden de verkopers storen… Het is alsof een onzichtbare en toch alomtegenwoordige Grote Roerganger hier overal de tekst opgehangen heeft (alleen zichtbaar vanuit een welbepaald standpunt en bij een specifieke lichtinval): Alle macht aan de winkelwandelstraat! En alsof de duivel ermee gemoeid is klinkt plots Gorki: “De middenstand regeert het land, beter dan ooit tervoren.” Een korte electriciteitspanne volgt. Joe nadert het Provinciaal Recreatiedomein van Kessel-Lo. Ook hier mag er om -zeer geheimzinnige reden- niet worden gefietst. Neen, de kinderen moeten omrijden. Langs de levensgevaarlijke Gemeentestraat. En -ik zal er niet blijven over zeiken en zeuren – maar hebben we nu al een fietsbrug? We hebben er nochtans vorige zaterdag voor betoogd. En het is toch vorige maandag op de gemeenteraadszitting geweest? Dus zou het nu toch al moeten in orde zijn. We vragen toch geen onmogelijke dingen. We hadden een fietsbruggetje, maar dat is in 1999 afgebroken. Mij was het menes hoor. Ik ben dan ook duidelijk een extremist (zoals de burgervader iedereen die probeert zelfstandig na te denken, zo treffend weet te omschrijven). Voor die fietsactie heb ik vorige zaterdag zelfs de begrafenis van het Heksje Lilo laten staan. Dus het móet het echt wel iets opleveren. Ik spring even op mijn fiets om te kijken of die fietsbrug er nu al staat. En anders dan stel ik voor dat we met een aantal mensen een blogje oprichten. Stuur me dingen in, die je over de fietsbrug kwijt wil. Ook kindertekeningen zijn welkom. Die zeggen vaak meer dan verklaringen van politici. Het blogje wordt een stukje cyberspace gecollectiveerd. Een virtueel volkstuintje. Wij trekken terug naar het gemeen. De gemeenschappelijke gronden. Daaraan werken we volgende dagen samen aan werken. Aan de uitbouw van zo een blogje. Daarom verklaar ik de blog plechtig voor –click op dit laatste woord – geopend. 

FIETSEN OP EEN EENWIELER

Kinderen hebben veel gemeen met seks. Begrijp dit niet verkeerd. Voortdurend stelt men zich de vraag: “Doe ik het goed?”… Grijs is de ochtend. De wereld zal nu dra verzinken in miezerigheid. Bij bakken valt de regen uit de hemel… Principessa en Joe hebben de hele tijd zitten praten over hun kroost. Het nieuwe schooljaar. Een nieuwe start voor Belle. Blue en Snoopy. Laat ons die laatste, stelt Joe voor, herdopen in Puberella. En dan, het grote schuifraam beneden staat open, steekt er een wind op, het is geen orkaan, zoals de mensen die op de vlucht zijn in Amerika. Zo een regime daar zou iedereen voor vluchten. Scènes uit de Gone With The Wind duiken op. Rett Butler ment de paarden door de brand, de brand van Atlanta. Vuurrood is de hemel. Uit schaamte. Plots begrijpen Joe en Principessa dat ze het helemaal bij het verkeerd eind hadden. Enkele minuten eerder had Joe, ouwe romanticus, een vinylplaat opgelegd. ‘Berlin’ van Lou Reed. Een meesterwerk. Bombastisch, dat wel. Kraakt. En dan schrikken Joe en Principessa zich rot. Plots begrijpen ze dat ze het helemaal verkeerd hadden. Terwijl zij triomfantelijk hun troepen schouwden, en tevreden Belle, Blue en Puberella evalueerden – van je kinderen blijf je eeuwig zwanger – constateerden zij de gigantische discrepantie tussen woord en beeld. Een ernstig geval van foute ondertiteling. Desoriënterend. Op het eigenste moment – en dit is alleen mogelijk in Kessel-Lo- terwijl zij hun kinderen in gedachten de revue laten passeren, zingt Lou Reed ‘The Kids’… 

 

SWA CAUWENBERGHS EN HET FIETSEN IN AUGUSTUS

Het is allemaal politiek. Elke andere maand zouden we blij zijn met deze temperaturen, maar niet nu.

NA DE TOUR DE FRANCE…

De fiets heeft een lange weg afgelegd, dacht Joe. Het was een moeilijke bevalling, een kwestie van vallen en opstaan. Na ettelijke proefmodellen, rolde rond 1870, de velocipede, een vehikel dat herinnerde aan voorhistorische monsters, (gevleugelde draken met roestige spaken), schokkerig over kinderkopkes, de wereldgeschiedenis binnen… Hopelijk zou niemand erachter komen dat Joe ooit rondgelopen heeft in T-shirts met korte venijnige zinnetjes op, zoals ‘I hate Pink Floyd’ – en erger. The Piper at the Gates of Dawn, het allereerste album van de internationale groep die haar eerste optreden op het continent in de Rijschoolstraat in Leuven had gegeven. Of juister gezegd niet had gegeven, (vanwege de vijandigheid van de natives). Krankkejorumme titel. Joe houdt van het slotnummer – iets dat men hem nooit zal horen beweren en plein public. Het psychedelisch niemendalletje heet “Bike“. <Waarschuwing: ga niet kijken, van dit soort clipjes wordt je onmiddellijk stoned! Het is een schande dat zoiets op de nationale zender van ons geliefde België is gekomen. En er is nog steeds geen beterschap. Television – is nog steeds – drug of the nation. Click deze link niet. Ui-ter-st vers-lavend! – Noot van de Redactie>  Een lied dat herinnert aan “Binnendoor naar Beverlo”. Het sublieme openingsverhaal van “Café De Raaf nog steeds gesloten”, van de even geniale als kirrewiete J.M.H. Berckmans. Berck laat de superbe tekst zeuren, de oren van je kop, als tandpijn, als een lastig jong, een zingende zaag – Het schrijnend scheurend universum -een voorschot groot- van de even geniale als kirrewiete kribbelaar… “Bike” werd geschreven door de knettergekke door de drugs volledig opgevreten Syd Barrett. (De meeste coureurs zijn junkies.) Het enige nummer op dit tweede album. Van het debuut was elk nummer van zijn (wellicht) bevende hand. De brave man, hij ruste in vrede. Allemaal mensen door het leven zelve in de wielen gereden, ze kwamen kwalijk ten val nog voor de eindstreep in zicht kwam. Soit. Het nummertje is echt de moeite waard. Luister vooral naar de intro – I’ve got a bike –Pats! – you can ride –Boem!– it if you like- Paukeslag! Gedempte trom. Slow motion. Leger des Heils (aan de spacecake). Je wordt er meteen goedgemutst van (al staat de muts dan ook meestal scheef – in Frankrijk een uiting van chauvinisme). Het is en blijft een antidepresivum van 3 minuten en 22 seconden. In de zee van tijd, een druppel op een hete plaat.