LOVE STORY (The SEQUELL)

Moeten wij nu blij zijn, of niet? We kunnen toch niet altijd blijven zagen en zeuren en zeiken? We mogen toch ook eens een keertje iets vieren. ´t Kan niet eeuwig winter zijn, dan zeg ik land van mij ge zijt weer vrij! Voor het eerst sinds lang hebben de werknemers eens een overwinning behaald. Het herstructureringsplan met de afdankingen bij AB InBev is opgeborgen… Is dat wel zo? Er werd niet eens gestaakt. Iedereen kwam gewoon naar de werkplaats. In drie ploegen stelsel, zoals de aandeelhouder het graag zien. Het loon liep gewoon door. Persoonlijk vind ik dat een beetje vreemd. En dan heeft de directie toch nog eens gedreigd, haar tanden laten zien. Ze zouden eens laten zien wie de baas was. En al die malcontenten direct buitensmijten. Zoiets heet een lock-out. De directie had gelijk gekregen, groot gelijk gekregen, overschot van gelijk, in kortgeding, want – wist jij dat dan niet? De spelregels die veranderen wel eens, hoor. Het gebeurde allemaal vliegensvlug in kortgeding. Is niet echt een rechtszaak! Ze kunnen u alleen maar veroordelen tot gigantische dwangsommen (en uwe kop afkappen). Zot van glorie hadden de Stellachtieten erop gerekend en gespeculeerd dat ze nu ook zo maar op kosten van de gemeenschap beroep konden doen op, bezit nemen van, het politiecorps van de fiere stad Leuven. Maar dat was buiten de waard gerekend. De grote roerganger van de naar Stella stinkende Boerenbond negorij gaf zijn njet. No paseran! Moy bien, kameradski amigo Louigi, zeg ik dan – voor een keer. Want ook hier weet ik ook niet wat er werkelijk op het menu, op de bierkaart, of op de agenda stond. Soit, eerst mogen ze staken, en ze staken zij eigenlijk niet, zij doen niemand kwaad mee, het is maar om te lachen, en juist daarmee heeft niemand zich zeer gedaan. Arbeiders en bedienden stonden voor één keer niet met getrokken messen tegenover elkaar. Het was een soort staking in kortgeding: De distributie kwam gewoon in gedrang. En pif poef poef en het land lag plat! En Café zonder bier van Bobbejaan Schoepen dreigde weer een hit te worden. Wat zeg ik? De nationale hymne!

Kapitalisme is een louche spelleke, vol trukken van de foor, om de haverklap veranderen de spelregels en ze zullen ‘t u nooit komen vertellen. Bij kameraad Louis-Paul Boon hebben we ook al eens kunnen gelezen “En zij gaven de arbeiders bier ende sausijzen – daags voor de verkiezingen.”

En dan zijn er gisterenavond nog die rare charels bijeen gekomen. Tien zatte communisten en een dichtertje van mijn kloten. Of misschien waren die communisten maar met vijf – waar hebben ze dat nog bijeen kunnen rapen? Misschien zagen ze het allemaal, in hun ijverige consumptie van producten van het nog maar net geredde bedrijf al een beetje dubbel. Ja, voor hen was het ook een zware slag. Nog nooit hadden ze zoiets meegemaakt: een bedrijf gered! Afin, in hun zelfhulpgroepje voor kersverse bedrijfsredders hebben ze allemaal hun zegje gedaan. Met elkaar en voor elkaar en door elkaar. Allemaal wilden ze de trom roeren en de vlag van de opstand zwaaien. De een wou een rode vlag, de ander een zwarte vlag, en nog een ander effenaf een zwartrode.

Verwacht van ons dus geen wafelenbak, of zoiets. Neen, we doen het met stijl, en fantasie, zoals mensen zonder centen vaker doen. Zo zijn wij: met fantasie, stijl en Stella! Neem dus gerust een stoel, ga zitten, we blijven niet bij de pakken zitten. Wij treuren niet om de filmtheaters die hier onlangs dichtgegaan zijn. Neen, wij doen vanavond onzen eigen cinema open. Op het Martelarenplein, recht tegenover het station van Leuven. En wij zien het groots. Grootser nog dan onze burgervader. Kan dat? Over de partijgrenzen heen! De film begint om 19 u – Allen daarheen! Het ziet er naar uit dat we een tweede overwinning op rij gaan halen. Want wat Studiofilmtheaters en Kinepolis niet gelukt is, kregen de bedrijfsredders wel voor elkaar: zij projecteren voor u de nieuwste film van Michael Moore “Capitalism: a love story’ – gratis. Alleen daarheen!

ERRATUM

Vergeef hen! Kranten worden ook maar volgeschreven door mensen. Dag aan dag proberen ze de wereld zo goed mogelijk te beschrijven, maar als schrijvertje-van-mijn-kloten zeg ik u: probeer dat niet, het lukt je nooit – Nu weer zeggen ze in hun dagelijks neergepende ijver dat men de verschrikkingen die zich vandaag voordoen op het eiland Haïti nog het best omschrijft als “anarchie”. Maar vergeet niet, lieve lezers, dat het soort rampen die zich sporadisch voordoen in de natuur, zoals nu op het Caraïbisch eiland, aan de lopende band geproduceerd worden door het huidige wereldwijde “economisch” systeem. Daarom moet ik u eerlijkheidshalve opbiechten dat er op deze planeet, hier en daar nog mensen rondlopen, soms kleine groepjes, maar doorgaans enkelingen, die dromen van het individu dat probeert in harmonie, met de omgeving, en in wederzijdse verantwoordelijkheid, het eigen leven in handen te nemen. Zo is het bijvoorbeeld niet helemaal ondenkbaar dat werknemers van een internationale bierreus, hier in de Sovjet van Leuven, of in La Commune de Paris, tegen de belangen van de aandeelhouders in, besluiten te produceren in eigen beheer. Zo een toestand, lieve lezers, beste aandeelhouders, mag men van mij gerust omschrijven als “anarchie”.

INVITATION À LA DANSE

Terwijl het als maar beter gaat met het milieu & in alle ernst de kost berekend wordt van het openbaar vervoer & voor uw ogen uitgerekend wordt hoe voordelig het toch wel niet is als iedereen gewoon met zijn eigen wagen in de file gaat staan motordraaien, en een president in oorlog de uiterst dynamieke Nobelprijs voor …de vrede in ontvangst mag nemen, is deze flierefluiter zo vrij iedereen uit te nodigen voor een dansje!

TRIANGLE SHOT

De dromen van de dichter zijn onverslijtbaar (op de markt). Wie heeft er een boodschap aan rapportages zoals: schaarsverlicht het bureau, schaarsgekleed de vrouw. Vetter dan het eigen lijf lachte de verzekeringsmakelaar de kortgerokte, hooggehakte secretaresse toe. De grijns bleef hangen. De man opende een map en vroeg haar: zullen we hem dan maar vertellen hoeveel hij krijgt?

NON-ACTIEF

’t Is jammer dat we zo weinig geslapen hebben en dat we geen tijd hebben, anders zou ik het hier allemaal eens op mijn blog uitleggen hoe het gegaan is, gisteravond. Dan zou je begrijpen dat we er tot 8 uur niet echt gerust in waren. Niet dat we schrik hadden, maar er werd gevreesd dat we al die drank en alle hapjes alleen moesten tot ons nemen – een Bruiloft van Canäa (in omgekeerde zin). Twee minuten later kwamen bij benadering twintig mensen opdagen. En toen alle hapjes en drankjes achter de kiezen verdwenen waren riep er eentje – de Clown van het gezelschap – “Het is hier precies Pieter Daens van Louis Paul Boon, de dag voor de verkiezingen gaven de rijken den arbeider bier ende saussijzen.” Maar het gebeuren leek meer op een bladzijde uit L.P. Boon zijn “Kapellekensbaan, want de dag liep ten einde en ergens viel nog wat gouden zonlicht over de lenteavond en in een weide blaatte nog een verloren gelopen schaap, toen enkele goede zielen samen kwamen om eens met elkaar te klappen hoe zij die maatschappij nu eens eindelijk zouden veranderen. Nu wil het toeval dat ik daar iemand kende, goed ken, al heel lang ken, iemand die opkomt voor een partij waarvan de kandidaten allemaal de verkiezingen tegemoet trekken als Jeanne d’Arc, met een stralenkrans rond hun hoofd. Andere doet het dan weer denken aan de Japanse oorlogsvlaggen. Soit, men had opgeroepen om deel te nemen aan een politiek salon. Een dure term om te zeggen dat iedereen door elkaar praatte en dat niemand het met iemand eens was. Afijn, het verliep allemaal veel gedisciplineerder dan het hier vermeld staat. Het was een gigantisch succes. Men had in de buurt gemaild. Niet teveel, niet te weinig, net gepast. Geleidelijkaan kwam het volk binnen. Geen jongeren. Die hadden wel wat beters om naar uit te kijken: Temptation Island en M!LF bv. Wie kent deze programma’s nog binnen vijf jaar? Tele-archeologie dringt zich op. “Jamaar, er zaten daar toch wél jongeren!””Jaja, maar ik schrijf geen verslag, wel een literaire tekst, een die de mensen misschien een geweten schopt, hen -wie weet- zal aanzetten om zelf na te denken en misschien – laat ons realistisch zijn en het onmogelijke vragen – ook zelf gaan reageren.”( Met Facebook zijt ge nu eens nooit gerust. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat vallen ze u lastig.) De apathie zit ons goed in de kleren. Slechts hier en daar nog een enkeling iemand die nog een beetje aan actie doet. Succes niet altijd gegarandeerd. Zeker niet bij bredere lagen van de bevolking. Men zal voor bepaalde lijsten stemmen omdat er bekende gezichten op staan uit het Grote Soapgebeuren. Eloi, een politieker, ene die dus niks beters te doen heeft dan de godganse dag – “op ons kosten!”- een beetje van zijn kloten gaan maken aan de poorten van een wapenbeurs in Brussel. Hij zit in de parlementaire controlecomissie maar mocht toch niet binnen een kijkje komen nemen van wat daar nu juist allemaal te zien is op die bloedbankwapenbeurs in Brussel. De politie is hen heel vriendelijk komen uitleggen hoe ze nu best van daaruit de kortste weg naar huis namen. En dan naast de stagiair van de politieker zat Guido, van de encyclieke vakbond. Die waren met enkele mensen een beetje gaan boel schoppen aan de poorten van de farizeeërs van Dexia – Uiteindelijk is er daar een van die grote mannen naar hun gekomen. Hij vroeg: ‘Tegen welk product van ons aanbod is het eigenlijk dat jullie hier staan te protesteren”. Guido heeft dan nog gezegd: “Het is niet tegen een bepaald product het gaat over een principe. Men investeert niet in Gaza of op de Westbank”. “De Westbank die ken kik niet”, zegt Jean-Luc den Dikke, “ik zetel hier voor Dexia, niet voor de Westbank.” Even later is het verdict gevallen. De encyclieken en die drie communisten die daar samen een beetje lawaai stonden te maken mochten niet binnen. Ze vlogen met hun kliekken en klakken buiten. De rode, de gele, de blauwe, the good, the bad, the ugly, allemaal kregen ze de deur tegen hun smoel. En er was geen plaats in de herberg. Ook bij onze vrienden van de Unizo, de grootste middenstandersorganisatie die dit land rijk is, constateert men apathie, verveling en inertie. Traditioneel sluit de organisatie verkiezingscampagnes af met vijf grandioze slotavonden -“Op ons kosten” –  vijf keer een zaal van driehonderd mensen. Deze keer is dat – na bijeenharken van alle grote nationale kanonnen en boegbeelden één avond, en dan nog krijgt men de zaal maar voor de helft gevuld. Het lijkt erg veel op de wonderbaarlijke vermenigvuldiging op de Bruiloft van Canäa – maar dan in omgekeerde zin ( de Wonderlike Vermindering) Het ziet er naar uit dat op nauwelijks enkele weken van de verkiezingen, een neutronenbon gevallen is, een bom die niets vernietigt, alleen maar de mensne hun energie, en hun geloof wegvreet. Het ziet er naar uit, op nauwelijks enkele weken van de verkiezingen, dat heel het land geplaatst is op non-actief.