ZOMERSLAAP

Zoals de Vlaming
houdt het vogelbekdier
een zomerslaap.

NAAR IJSLAND

Lichte verschuivingen, dag aan dag, brachten ons uiteindelijk in deze tijd die niets meer aan aan de verbeelding  overlaat.

 

EERSTE HERDERLIJKE (KIES)BRIEF

Didi de Paris wil
geen zetel in het parlement,
maar de Heilige Stoel.
Paus Didjanus de Eerste
zal een Paus zijn
van en voor het volk.
Ik zal ook de eerste paus
van vlees en bloed zijn
die geen vlees eet
en die met man en macht
verkozen wordt via
televoting.
Voorlopig kunnen jullie fanmail
ten mijne faveure sturen
naar de pauselijke nuntius in België :
Mgr. Karl-Josef Rauber – nomen est omen!

DE WEG NAAR DE HEL IS GEPLAVEID MET GOEDE VOORNEMENS

Deze week solliciteer ik om paus te worden. Paus Didjanus de Eerste. Net zoals mijn voorganger… Hoe heet dat? De Afvallige? … Net zoals mijn voorganger heb ik knalrode Prada-scoenen gekocht. Een oud Vlaams gezegde luidt “The Devil wears Prada!”.

DOOI

Twee engeltjes verblind door een gloed
vergaten hun ochtendgebed
gooiden de sprei van zich af
sprongen uit bed, wrongen hun voetjes
in sloffen, sloegen een kamerjas om
en liepen naar: het venster.

IJsbloemen werden tot opens toe beademd:
over de wereld lag een wit tapijt gespreid.
Een dweil aan de waslijn en een jutten zak
waar steenkool in gezeten had, alles verstijfd
zoals de kruiwagen op het gazon verloren
had eindelijk zijn vaste vorm gekregen.

Het winterkoninkje, het koolmeesje
en het roodborstje waren getuige:
overal fonkelde kristal. Een onzichtbare hand
had alles tot rijp geslagen op rijm gezet.
En het land was bang te breken, durfde
niet meer te bewegen.

In de poriën van het perzikenboompje
had de wind witte lijntjes getatoeëerd
en de uitwaseming van de nieuwe dag
zich tot poëzie gekristalliseerd.

En zilveren webben verbonden alles
van hier tot aan de dooi.

(Dit, en nog veel meer valt er te beleven in BOKS).

AFRAID

I’m afraid… De bizarre, zwaarmoedige, Wagneriaanse kichterige poëzie (cfr. Berlin van Lou Reed) van Nico is onverwoestbaar. Raakt niet eens aangetast door de tijd. Heel wat anders dan de memorie van de mensen. Die verwarren het optreden van Nico, eind jaren ’70, in de Hallen van Schaarbeek, voor die gerestaureerd waren met andere optredens. B.v. in AB, of met John Cale in Bozar (waar ik helaas niet bij was), of in Vooruit, of de rommel die Nico bracht in Leuven (heb ik gelukkig niet helemaal tot mij laten doordringen). Die laatste en zielige fase staat beschreven in James Young zijn Songs The never Play on The Radio. De ondertitel spreekt boekdelen “Nico: The Last Bohemian.”

BAD TIMES, GOOD TIMES

BAD TIMES, GOOD TIMES

Vroeg in de ochtend,
laat op de avond

Eerste bussen rijden
door mijn cocktail

& mensen slaan me
met verhalen om de oren.

– bad times, good times –

en merken niet
dat de dagen
weer zijn gaan lengen
(sinds vandaag)

& I, I got that crazy feeling
(once again)

Voila,
c’est tout!

Meer poëzie
valt er niet te rapen
vandaag

Mijn Gordijn

Gordijn, gordijn, gordijn!
Mijn gordijn!

gedragen
door de wind
in de zomer
in de winter

Glijdt open
in een cinema
in een poppenkast,
in een theater.

De dag waaiert open:
een zee van mogelijkheden.

ERRATUM

Vergeef hen! Kranten worden ook maar volgeschreven door mensen. Dag aan dag proberen ze de wereld zo goed mogelijk te beschrijven, maar als schrijvertje-van-mijn-kloten zeg ik u: probeer dat niet, het lukt je nooit – Nu weer zeggen ze in hun dagelijks neergepende ijver dat men de verschrikkingen die zich vandaag voordoen op het eiland Haïti nog het best omschrijft als “anarchie”. Maar vergeet niet, lieve lezers, dat het soort rampen die zich sporadisch voordoen in de natuur, zoals nu op het Caraïbisch eiland, aan de lopende band geproduceerd worden door het huidige wereldwijde “economisch” systeem. Daarom moet ik u eerlijkheidshalve opbiechten dat er op deze planeet, hier en daar nog mensen rondlopen, soms kleine groepjes, maar doorgaans enkelingen, die dromen van het individu dat probeert in harmonie, met de omgeving, en in wederzijdse verantwoordelijkheid, het eigen leven in handen te nemen. Zo is het bijvoorbeeld niet helemaal ondenkbaar dat werknemers van een internationale bierreus, hier in de Sovjet van Leuven, of in La Commune de Paris, tegen de belangen van de aandeelhouders in, besluiten te produceren in eigen beheer. Zo een toestand, lieve lezers, beste aandeelhouders, mag men van mij gerust omschrijven als “anarchie”.

ALLEZ, JOEP!

Didi de Paris feest nog even door & wenst iedereen het allerbeste!