Charlotte Salomon schilderde de 1300 autobiografischde gouaches tellende reeks Leben? oder Theater? Dit omvangrijke expressionistische kunstwerk rondde ze in 1942 af. Een gouache is een met dekkende waterverf gemaakt schilderij waarbij de ondergrond niet meer zichtbaar is, dit in tegenstelling tot een aquarel. Het woord aquarel verwijst naar zowel een verf op waterbasis, de schildertechniek met dit medium en uiteindelijk ook naar het eindproduct, meestal op speciaal daarvoor vervaardigd papier. Bij aquarelleren is het wit het wit van het papier. Je kan het nooit toevoegen in een aquarel. Je kan niet teveel alles dicht schilderen. Anders is het kapot. Gedaan.
Didi de Paris wil
geen zetel in het parlement,
maar de Heilige Stoel.
Paus Didjanus de Eerste
zal een Paus zijn
van en voor het volk.
Ik zal ook de eerste paus
van vlees en bloed zijn
die geen vlees eet
en die met man en macht
verkozen wordt via
televoting.
Voorlopig kunnen jullie fanmail
ten mijne faveure sturen
naar de pauselijke nuntius in België :
Mgr. Karl-Josef Rauber – nomen est omen!
Deze week solliciteer ik om paus te worden. Paus Didjanus de Eerste. Net zoals mijn voorganger… Hoe heet dat? De Afvallige? … Net zoals mijn voorganger heb ik knalrode Prada-scoenen gekocht. Een oud Vlaams gezegde luidt “The Devil wears Prada!”.
I’m afraid… De bizarre, zwaarmoedige, Wagneriaanse kichterige poëzie (cfr. Berlin van Lou Reed) van Nico is onverwoestbaar. Raakt niet eens aangetast door de tijd. Heel wat anders dan de memorie van de mensen. Die verwarren het optreden van Nico, eind jaren ’70, in de Hallen van Schaarbeek, voor die gerestaureerd waren met andere optredens. B.v. in AB, of met John Cale in Bozar (waar ik helaas niet bij was), of in Vooruit, of de rommel die Nico bracht in Leuven (heb ik gelukkig niet helemaal tot mij laten doordringen). Die laatste en zielige fase staat beschreven in James Young zijn Songs The never Play on The Radio. De ondertitel spreekt boekdelen “Nico: The Last Bohemian.”
Terwijl de zee klotst fluister ik in de schelp van je oor. Twee versies; variaties op één thema. Het verschil in uitvoering is hemelsbreed. Tussen kitch en het echte leven -een gevaarlijke mix- tussen kakofonie en harmonie, zweeft Phaedra mijn angelieke fantasietje.
Het kon Hawaï zijn. In het grijs, missionarisgrijs. Subtropisch is de storm. Over de brug lopen mensen gebogen. Sommigen onder paraplu’s. De dichter rijdt in zijn auto, onder de brug. Slecht weer voor een heiligverklaring. Je kan er niet eens een hond door jagen. Autowissers wissen gedachten weg. De dichter weet niet waar de weg toe leidt, evenmin vanwaar de mensen komen, begrijpt de beelden niet, is zich bewust van visueel analfabetisme, en vervuld van flarden van zijn dromen. Het optreden was nog slechter dan het weer. Altijd diepte hij nieuwe teksten op. Er volgden geen woorden. Tussen het publiek in de sportzaal van het oude schoolgebouw zat Vriend Jan. En dan onder een blauwe hemel – dit moet Hawaï zijn – zit Damiaan – he’s all dressed in black, beat up shoes and a big straw hat. Damiaan kan zich niet inbeelden dat dit paradijs ooit een staat zal worden. Steeds meer droomt hij van de Maagdeneilanden. Pater Damiaan kan het niet verstaan dat zijn aandacht de hele tijd afglijdt naar Cuba, Puerto Rico en de Fillipijnen. Onbegrijpelijk hoe de vreemdste locaties steeds weer opduiken – als donkere wolken aan een staalblauwe hemel, nieuwe eilanden uit de golven – Samoa, Guam – afgelegen locaties… Noordelijke Marianen -vijf keer groter dan Tremelo… Baker, Howland, Jarvis… Johnston, Kingman… Midway, Navassa… Palmyra, Wake… Hij begrijpt bij god niet waarom die namen hem niet los laten. Op de kaart zijn het speldenprikken.
Ik kan het niet genoeg benadrukken: laat de mensen met rust (voor je het weet raak je ermee bevriend) Met alle gevolgen vandien. Of zijn jullie al vergeten wat ik donderdag geschreven heb?
Zo is dat. Als wachten op de geboorte van een baby-olifantje in de zoo. Wij volgen dat. Dag en nacht. Men heeft er een camera bij geplaatst. Waar staan er vandaag geen camera’s? Lifestream op internet. Uitkijken naar het nieuwe leven. Blij en bang. Alsof het om ons eigen jong gaat. … De jeugd moet hevig zijn en de grote mensen kunnen – als het over kinderen gaat – maar één ding doen, en dat is blijven zeggen dat we er zijn. Voor de dag dat de jeugd haar wonden wil likken… Het is geen tegenstelling tussen ‘us’& ‘them’. Het gaat over iets fundamenteels dat in onze samenleving aan de gang is. Een kluwen van processen die ons ontmenselijken.Het is al aan de gang van twee eeuwwisselingen geleden. Volgens Boon, al van voor W.O.I. Boon schildert het nieuwe onkruid, de naoorlogse jeugd die langzaam aan het uitgroeien is het belangrijkste marktsegment. Nu ja, de jeugd heeft het altijd gedaan, hoor. “In mijn jonge jaren”, schrijft een mevrouw, “waren we te ‘progressief, we ‘blowden’ te veel en we waren te anarchistisch!”Herhaalt de geschiedenis zich, Spock? Jeugd moet, zoals de volksmond zegt, branden. Hevig zijn en over de schreef gaan. Dat is de manier waarop zij psychologisch voor het latere leven de morele grenzen bepaalt. Al van in de Babylonische Oudheid is er sprake van jongeren die zich misdragen. Misschien wordt met de Apollonische-Dionysische tegenstelling ook gewoon jongeren revolte bedoeld? Allemaal dingen waar ik het antwoord niet op weet. Echt waar: niet… Iedereen huivert. Schokt na. Beverige beelden. Gsm-filmpje: een jongen wordt met zijn hoofd in een emmer cement gehouden. Guantanamo? Lijfstraffen kunnen wij niet dulden. Waarschijnlijk gaat het om de zwakste jongen uit de groep. Onze gedachten waaieren uit naar alle leerkrachten die geterroriseerd worden in de klas. Wij denken aan de maatschappij die balanceert tussen domme autoriteit en komplete normloosheid….
DIDI DE PARIS 