Charlotte Salomon schilderde de 1300 autobiografischde gouaches tellende reeks Leben? oder Theater? Dit omvangrijke expressionistische kunstwerk rondde ze in 1942 af. Een gouache is een met dekkende waterverf gemaakt schilderij waarbij de ondergrond niet meer zichtbaar is, dit in tegenstelling tot een aquarel. Het woord aquarel verwijst naar zowel een verf op waterbasis, de schildertechniek met dit medium en uiteindelijk ook naar het eindproduct, meestal op speciaal daarvoor vervaardigd papier. Bij aquarelleren is het wit het wit van het papier. Je kan het nooit toevoegen in een aquarel. Je kan niet teveel alles dicht schilderen. Anders is het kapot. Gedaan.
High on space, low on time… Turbulentie. Luchtverzakkingen. Het overschrijden van tijdzones. en dan versplintert het perspectief. Op het eerste zicht lijkt alles normaal. Daarna klopt niets meer. De astronauten knallen door de tijdsmuur. De wereld klapt open (eindelijk): een bloem in de woestijn (effrayant)! Verrassende verbindingen worden gelegd, voorwaarts en achterwaarts, bruggen. Nieuwe associaties, combinaties, mutaties: ontstaan. Elementen uit verleden en mogelijke toekomst worden aan elkaar gelinkt. Kortsluiting. The Big Bang –the sequel– op easy listening. De verbrokkelde ruimte heeft de tijd opgeblazen tot een schilderij van expressionistische allures. 2-D. Vlammend, tijgermotief. In alle andere richtingen er rond geschilderd. Een mandala. Helend. Een zandschildering. Zoals het zandtapijt in café “’t Rozenhof”, 1956. Amerikaanse sleeën glijden af en aan. Gestroomlijnde modellen suizen voorbij. Hard jaren ’50 Hollywood-coloriet. Glamour, glitter en cocktailbars. De hemel een Wurlitzers neon- pallet. Chicago blues, 5T’s rock en doo-wop. Vibrafoon! Glimmende auto’s, glanzende vrouwen (stijlvol) en naar de sterren reikende gebouwen. Sharkeys, badend in hun chroom. Het koetswerk, zoals een brylcreem vetkuif uitlopend in vervaarlijke vinnen. Geschilderde haaienkoppen, pin-ups op bommenwerpers. Amfibieën. Gitzwarte banden met hagelwitte cirkels erin. De kringen naar binnen. Wijnrode similileren zetels. Luipaardvel op de achterbank. De brede vooruit met een groene zonnestrook bovenaan. De ramen achteraan waren vaak niet veel meer dan twee loergaten. Zoals bij de VW Kevers van weleer.
Kardinalen fluisteren, fezelen, sommigen grommen,
dat ze zich zullen bekommeren om de kinderen… Didi de Paris
is er niet echt gerust in. Aan de vooravond van Hét Conclaaf.
DIDI DE PARIS 