Alsof er plots allemaal gaten in deze krant zitten, evenveel als dat er sterren staan aan de hemel in augustus, tienduizend gaten waardoor ontelbare ogen kijken… Plots is Dichtertje omsingeld door tientallen lezers.
“Wat stonden die twee onnozel zinnetjes daar te doen? Die twee zinnetjes daar, in uwen tekst van vorige week: ’t kan niet eeuwig winter zijn dan roepen en zingen we in alle tonen. Op wat trekt dat nu? Komt dat uit ‘t weerbericht van VTM? Wie krijgt daar nu nog kop aan?” (Zijn vrouw had ook al gezegd dat die twee er teveel aan waren.) “Niks verstonne kik doevan.” Als feiten en fictie tegen elkaar opbotsen, kan de spanning hoog oplopen.
Dichtertje bijt van zich af: “Ik had er nog wat moeten bij schrijven, maar in zo ne column hebt ge ook niet alle plaats van de wereld. Ge kunt u daar niet draaien of keren. Ik had er moeten bijschrijven: land van mij, ge zijt weer vrij… Die zinnetjes komen uit De Moorsoldaten, een antifascistisch lied uit 1933. De politieke gevangen zongen het in de Duitse kampen. Kent ge dat dan niet?”
“En al dieë zever moeten wij onthouden? Al dienen brol uit de jaren stillekes. & De week daarvoor was’t ook al gene vette, he. Over Hiroshima. Wa’kan ons da nu bomme’, jong.” “Maar gij vergelijkt uw lagere school dan met zo’n kamp, Is dat niet een beetje overdreven, menne?” “Is da uwe merci omdat g’ebt moge’na’tschool gaan?” “D’er zijn mensen genoegen die content zouden zijn als ze mochten leren lezen en schrijven. ”
“Dichterlijke overdrijving. En waarom lezen jullie dan niet meer?” ”Ja, zeg, amaai. Trekt daarmee naar den oorlog!” “Hoe wilde gij nu dat de mensen u verstaan?” “In zijn hanenpoten, schots en scheef.” “Gezoudet ni zeggen dat’m na’tschoolgeweest is. ““Tijd da’z’em terugstiere’!” “Dat kan toch niet, hoe ze die kinderen zo mishandelden. Daar hebben we tegenwoordig Amnesty International voor.”
“Het was 1963.” Dichtertje verdedigt zich met de moed der wanhoop. Demosthenes die moest in het oude Griekenland boven de branding uit brullen, Dichtertje die moet vandaag (in het Land van Vunt & Voer) de mensenzee overstemmen. Stemmen door elkaar. Vlaamse Polyfonie. Een strijdkoor. …Dichtertje denkt terug aan de tijd van BOTS en van Vuile Mong en Zijn Vieze Gasten, de tijd toen het strijdlied ingeburgerd was, bon ton was. Hij soleert:
“Elke tijd heeft zijn eigen lied. Vandaag lijkt de strijd uitgezongen en verstomd tot wereldwijds techno boem-boem. Het is niet zo dat men zijn klep moet houden, een muilkorf aangedaan krijgt, en in het gareel moet lopen. Men kiest gewoon voor de harde professionele aanpak. De professionals vullen hun zakken en de rest wordt bepikt. Vandaag heeft ieder gehucht zijn eigen over het paard gesponsorde Woodstock.”
Oef! Het was maar een droom. Dichtertje schrikt wakker.
Didi de Paris
DIDI DE PARIS 
Geef een reactie