“De warme vloeistof vermengd met de kruimeltjes had nog niet mijn gehemelte aangeraakt of ik werd bevangen door een rilling en ik stopte, vol aandacht voor het buitengewone wat mij overkwam. Een verfijnd genoegen was mij ten deel gevallen, iets geïsoleerds, afstandelijk, zonder enige aanwijzing van zijn oorsprong.(…) Ik voelde mij niet langer middelmatig, afhankelijk, sterfelijk. Waar kwam deze almachtige vreugde vandaan? Ik voelde dat die verbonden was met de smaak van de thee en dat wat ten onrechte genoemd werd, pure Soylent Green was. (…) Ik nam nog een tweede slokje, waarin ik niets meer vond dan in het eerste; daarna een derde, dat me nog minder gaf dan het tweede. Het is tijd om te stoppen; het drankje verliest zijn toverkracht. Het is duidelijk dat de waarheid die ik zoek, niet in het kopje te vinden is, maar in mijzelf.”
Met een zweem van weemoed dacht ik terug aan het allereerste fastfood restaurant in Leuven. Een vriend werkte er. Begin jaren ’80. Een hamburger-job betekent dat je als werknemer niet echt een vast contract krijgt, wel werd elke week een rapport over je opgemaakt. Verteerbaar is anders.
DIDI DE PARIS 