Bewogen de bomen? De struiken? Of flikkerde het licht? (Het vergt nog jaren observatie.) In het park liet een lantaarnpaal de silhouetten van bomen, struiken en flats sporadisch opflikkeren. Hier en daar, en op verschillende verdiepingen, maakten kleurrijke stralenbundels spastische bewegingen.
De woestijn heeft ontelbare variëteiten zand, heuvels zijn oneindig rijk aan groen en sommigen hebben minstens vijftig woorden voor “sneeuw”. Achter het huisbrede raam vulde het noctuarium zich met alle denkbare soorten duister. Het glas, vier meter op twee, zwart opaal.
Hij zat in de grote lege kamer. Vanuit zijn lichtbel keek hij film. Kleurrijke stralenbundels kronkelden over de dag-witte muur : ‘The Eternal Sunshine of the Spotless Mind’. Een prent met massa’s vragen over de echtheid van de realiteit. En fragmenten die niet hadden misstaan in David Lynch’s ‘Lost Highway. Verder belichtte men er de betrouwbaarheid van het geheugen.
Ontelbare stofdeeltjes dansten in het schaarse licht. Warmte zette alles in beweging. Zoals de lamp vroeger bij hem thuis. Als de olie verwarmd raakte liet de vuurtoren rode en witte lichtstralen over het meubilair glijden. De stofdeeltjes vormden foto’s. Rondom hem dwarrelden bioscoopprenten uit ‘Being John Malcovich’, ‘The Matrix‘, ‘The Truman Show‘, ‘Memento‘.
Alles draaide. Sneller, en sneller, en sneller.
DIDI DE PARIS 