Er was eens een klein dichtertje … Elke dag werd hij kleiner … En zo gaat het altijd verder. Op een dag zal hij helemaal verdwenen zijn. Dat dichtertje, wie is er nu zo zot zijn boterham te willen verdienen als dichter? Tenzij je van plan bent drastisch te vermageren, af te slanken zoals een bedrijf, of het continent; je wil een extreme make-over: hongerkunstenaar worden. Wel, dàt dichtertje had tijdens één van zijn zwerftochten -en dan nog maar van heel ver van de zijlijn af- geschreven over de nobele kunst van het voetbal, of er verschenen para’s voor de deur van de voetbalvoorzitters. Op de televisie waren beelden te zien van spectaculaire invallen bij topspelers. Tactische bewegingen – getuigden van strategie! Allemaal zaken waar hij als dichtertje geen snars van begreep. Het had te maken met LuxLeaks, SwissLeaks… Volgens hem was het continent zo lek als een mandje. Elk landje zijn mandje. Het continent incontinent… Hij wou zich beter informeren. Met de wereld permanent in contact staan. Een smartphone kopen dus.
Met die doelstelling trok hij op een ochtend die nog grijzer was dan de mensen naar de hoofdstraat van Dijlstad. Op de hoek met de Neerstraat -een heer die stijgt en een heer die daalt! – werd hij ontvangen door een jongeman, uiterst vriendelijk en aimabel, getraind in de omgang met hopeloze cyberanalfabeten.
Dichtertje werd om de oren geslagen met toverformules over abonnementen, modellen en modules. Dichtertje voelde zich ter plekke veranderen in zo’n supersonisch speeltje, testte meteen zijn camerafunctie, zoomde in op een verschijning achter de toonbank. Nanoseconden later troonden gouden haren en een wit, glanzend hitsig hesje haar om het perfecte lijfje gegoten, hem mee naar een andere matrix.
“Mona Lisa Overdrive” labelde hij haar.
Hidden persuaders, dacht hij. Wanhopig probeerde hij bij het gesprek te blijven. In zo’n informatiestroom is het zwemmen of verzuipen.
Ze zat met een probleem, zei zij, en het zat dààr: in die doos. Een duif! Het arme diertje was gewond. Ze vroeg waar ze met haar duif naartoe kon.
Hij was er als de kippen bij, en zei: “Bel Veeweyde.”
Het meisje ging met de duif in de doos naar buiten. De duivensport draait helemaal om passie, drama en romantiek, en vuile trucks. Men probeert de prestaties van onze gevleugelde vriendjes op te drijven door emotionele chantage. Men speelt op weduwschap: de doffer wordt in de week van de duivin gescheiden; begeeft zich zodra hij gelost wordt vliegensvlug naar zijn duivin…
Op het trottoir ontstond een volkstoeloop … De duivensport heeft veel van haar pluimen verloren, een opdoffer gekregen. Dichtertje herinnerde zich hoe op tv Pol Jacquemyns urenlang over duiven kon melken. De skyline van trotse steden zoals Kessel-Lo werd getekend door duivenkoten. Nu telt Kessel-Lo nog twee duivenmelkers.
Het leek een goocheltruck. De duif vloog weg… Al vroeg kwam de mens tot het inzicht dat de duif perfect bruikbaar was om berichten te versturen. Vanuit Darwinistisch perspectief is de duif dus de voorloper van de sms.
Het dichtertje keek naar het papier in zijn hand. Het contract voor zijn smartphone.
Didi de Paris
DIDI DE PARIS 
Geef een reactie