Elk oratio van de CEO van de De Didi-de-Paris-Krant™ klinkt de redactie in de oren als een nieuwe rendez-vous:
“In de Dirk Boutslaan wordt hij opgeschrikt door geluid.
Uit één van de panden klinkt Blue Monday, een stevige elektrodreun uit de tijd toen hier nog een mondaine new-wave dancing zat.
Blue Monday is de maandag van de laatste volle week van januari, de meest treurige dag van het jaar. De goede voornemens van Nieuwjaar zijn al vergeten, opgeborgen, voor een ander jaar.
Verderop wordt hij verrast door engelenzang. Van Deerfrance, een jonge hinde toen, en de beminnelijke stem op Only Time Will Tell. Op het album Sabotage/Live van John Cale. Uit 1979 … Vinyl, cd … Allemaal verdwenen. Evenals de importplatenzaak aan de Vismarkt. En Hippiekroeg De Harp. En de platenspeciaalzaak voor de komst van Fnac. En het “Hotel de Suède”. Lang daarvoor. Uit de tijd van Ernest Claes (de prehistorie) …
De eerste weken van Vijftien lengen zich zienderogen, een langzame symfonie. Soms denkt de schrijver uit het Kessalonees Hooggebergte dat hij door de verkeerde bril kijkt. Ziet hij thuis zijn scheurkalender dubbel? Tellen zijn dagen voor twee? Spectaculair is het hoe de dagen zich dag aan dag met een minuut of drie lengen. Weet iemand dat? Wie houdt de tijd in de gaten? Duren zijn dagen inderdaad 48u? Of heeft hij in de bank twee keer een scheurkalender gevraagd? ”
DIDI DE PARIS 