“WAARSCHUWING: DEZE POST IS VEEL TE LANG!” sprak de CEO van De Didi-de-Paris-Krant™ met luide stem, en dacht er onmiddellijk bij “Hoe hou ik deze bende hier tot de klok van vijf?”. Het zag er naar uit dat het weekend bij de quasi voltallige redactie een onweerstaanbare drang teweeg bracht. Het redactielokaal van De Didi-de-Paris-Krant™ is één van de weinige plekken op aarde waar nog gewerkt wordt. In een drieploegenstelsel worden er Streekkrant-columns geassembleerd tot soaps. Het zijn twittersoaps. Tweets & Soaps. In vakjargon spreekt men van TWEEPS …
Onverdroten liet CEO de tekst op het personeel los:
“Het is allemaal in orde gekomen. Hij heeft zich verzoend met hun geloof. Zonder dat daar één sacrament aan te pas kwam, zonder water bij zijn wijn te doen, zonder dat hij er ook maar enig geloof aan hecht. Miraculeus is het hoe die verandering zich heeft voltrokken.
Inspiratie vond hij in de het zuiden.
In oktober-november 1986 zwierven hij en zijn geliefde langs de Spaanse kust. Van Barcelona tot de Spaanse Algarve. Ze verloren hun hart aan Andalusië.
Aan het hof van de Andalusische koningen ontstond de moderne beschaving. Met o.a. de roman en het relativerende humanisme. Het was het samenkomen van Sefardische Joden, Moren en Christenen.
Tot welke mooie en grootse dingen mensen in staat zijn, als ze maar een beetje samen werken, is vandaag nog elke dag te bewonderen in Granada, de mooiste stad ter wereld.”
De mooie woorden waren een maat voor niets geweest. De stormloop op het weekend was begonnen.
DIDI DE PARIS 