“Strips?” zuchtte de directeur van De Didi-de-Paris-Krant™ … “Je weet nooit hoe mensen erop reageren. Zullen ze zich geschoffeerd voelen? Wat vroeger niet kon, is vandaag bon ton. ”
Hoewel, hoe was hij vroeger zelf? Bitter denkt hij terug aan de tijd toen hij nog mensen op hun ziel trapte. Vooral christenen. Als hij daar vandaag aan terugdenkt dan bloedt zijn hart zoals een boom in de lente. Schandelijk hoe hij tekeer ging, een duivel in een wijwatervat. The Exorcist was er klein bier tegen.
“De tijd is kinderspel. Iemand staat met het gezicht tegen de muur – dat worden later vaak dichters – en die klapt 1-2-3 op de muur, draait zich vliegensvlug om en dan mogen de anderen niet meer bewegen. Ze houden abrupt stilstand. Als de 1-2-3-er weer eens aftelt proberen ze dichterbij te komen. Zo gaat het tot iemand ongezien tot aan de muur kan komen.
Zo is het dat in het echte leven de tijd verglijdt …”
Het applaus was oorverdovend.en toen uiteindelijk ook dat uitstierf, zweefde er boven de stad, de miljoenen stad, vederlicht, een zacht en teder lied.
DIDI DE PARIS 