GEORDIE SHORE

Overspoeld… op een avond (september werd oktober). Een doodgewone doordeweekse uitzending van Geordie Shore…  werd onderbroken… door een piraatzender, een stoorzender… Op tijd en ruimte werd echo gezet, er werd een beat onder gezet…  Tot potsierlijke proporties opgeblazen banaliteit  bigger than life… Smolt als sneeuw voor de zon… Een ander spoel, een andere film,een andere openingszin, een andere tijd…. Als een leeuwerik blijft het hitje van weleer hangen in het zwerk van ons geheugen… Zoals namen gekerfd in de bast van valse platanen, bij de oude gedempte vijver, zo liep ik op maandag 1 september 1969, nauwelijks twee weken na Woodstock, stapte door de poort van de middelbare school, in mijn hoofd gegrift Eloise van Barry Ryan, A Whiter Shade of Pale (nooit een bal van begrepen), van Procol Harum, en de Nights in White Satin van The Moody Blues. Schooljaren moeten bij wet verplicht beginnen op een maandag. Ik heb die dag nog lang getwijfeld tussen de school en Wallace Collection hun “Daydream”.