In muziek is het niet anders dan in de liefde. Het zal je maar overkomen. Je gaat je helden kijken en je wordt onverwacht overhoop gegooid door iets helemaal anders. Zo viel ik die avond van de ene verbazing in de andere. Het was een nacht vol magie. Tijdens de CD-voorstelling van de door mijn fel en hevig bewonderde Knelpunt. (= een absolute aanrader, btw) maakte ik ook kennis met Le Trio Perdu. En als we niet allemaal zulke overtuigde zondaars en schuinsmarcheerders waren, zou ik zeggen: dit drietal komt aardig dicht in de buurt van wat een heilige drievuldigheid zou kunnen zijn. In twee uur leggen die de wortels van rock’n’roll bloot. Oude jiddische muziek, swing, Irish folk, gipsy … Het passeert allemaal de revue en het verveelt geen seconde. Hier zijn drie rasmuzikanten aan het werk die lak hebben aan alle onnozele conventies van de huidige rockindustrie. Folk brengen ze met een punkattitude, kltzmer spelen ze als Grinderman. Django reinaerts verschijnt voor je ogen.
Dit is geen band voor op CD. Geen YouTube-filmpje zal er ooit in slagen hun magie weer te geven. Je moet ze niet op een festival zien. Het is muziek die schreeuwt om intimiteit, opdat jou het uiterste kan geven: volslagen uitbundigheid! Je moet ze life ondergaan. En dat is het juiste woord. Ik zet er maar een filmpje bij dat toevallig schots en scheef gefilmd is in een of andere kroeg waar het publiek wel jolig is. Dit is muziek die niet stuk te krijgen is.
Deze band is groots omdat ze vertrekken vanuit het zeer kleine. Het valt dan ook op, in deze tijden geen evidentie, dat zij bij het publiek een een natuurlijk respect afdwingen – zonder dat ze daar veel moeite voor doen. Het lijkt of ze dat daar allemaal ter plekke uit hun mouw schudden. En dat is ook zo: het is vooral improvisatie op allerlei standards. Zelden hoorde ik muziek die zo intens gelukkig maakt. Het is muziek die je optilt, en meeneemt naar alle hoeken van de wereld, naar alle tijden. Zelfs de minst muzikale mensen onder ons (hier spreekt er eentje tegen je) vervullen ze met hun ritmes. De hele tijd zat ik de ritmes mee te slaan. en tot mijn eigen verbazing: steeds juist. Hoe komt zo iets? Binnen de kortste tijd veranderen ze het publiek in een Afro-Amerikaanse kerkdienst ergens in The Deep South. Pure extase!
DIDI DE PARIS 