I.v.m. ‘Fistful of love’… Ja, ik weet niet… Zo goed ken ik je nu ook weer niet. Ik vind het ook wel een tikkeltje ‘d’erover’, maar het is bedoeld als krachtige metafoor, zelf heb ik in mijn dichtbundel “BOKS”, een gedicht waarvan de teneur is “Liefde is een uppercur”. Pas achteraf heb ik in mijn poëticale gevoeligheid beseft dat dat natuurlijk gelezen kan worden vol slechte wil, of zeg ik misschien beter “vuile wil”? -maar zo goed ken ik je (nog?) niet. (Ik heb wel trek in een bakje troost. Maar zo goed ken ik je niet – nog niet?) (Staat de koffie klaar?) ik blijf het toch een machtig lied vinden, met Elvisiaanse allures, en ook de intro -van onze Nonkel Lou Reed! – is niet te schatten. (Zal ik dan koffie zetten?) Ook speelt mee dat ik gisteren die nieuwe van Anthony gekocht heb: Cut the World. Het snijdt door merg en been. Anthony is transgender. Voor mij is het een engel, gekomen om -op deze grijze ochtend- mij en u te troosten. Maar zo goed ken ik je (nog?) niet. Ik probeer het eens opnieuw, met een ander lied. Hopelijk leest niemand hierin obscenitieten.
DIDI DE PARIS 