Alsof The Pick-Nicks de schurft hadden.
Die dag bleef het stil op FB. FB leek wel een spookstad. Bij mijn clip van The Pick-icks durfde niemand –hoe dronken ook –te klikken “Vind ik leuk”. Men was bang zich belachelijk te maken, durfde niemand te reageren. En zeker niet als eerste. Men wachtte op een geheim teken. De stem van de meester.
De band bestond meer dan vijftig jaar. De schrijfwijze – door tijd aangevreten – heeft nooit vast gelegen.
Geen hond die dit durfde leuk te vinden. Niet enkel omdat dit de expressievorm is van de gewone mensen. Maar vooral vanwege de directheid en het emotionele van de boodschap. Om al die redenen was ik in 1976 een punk. (Een van de allereersten in dit Melkwegstelsel.)
Al een tijd is foute muziek beluisteren cool, maar ook hier doet de onzichtbare dirigent zijn werk. Het is niet te vatten wanneer iets pas echt goed fout is. Foute muziek kan bij Lynch, Fellini, Tarantino, Fassbinder, of Nicolas Winding Refn. Eerder heeft de moderne mens grenzen aan de goede smaak dan aan de moraal. Op zijn jongste, zegt Mark Stewart (een kleine God uit mijn punktijd) TASTE IS A FORM OF PERSONAL CENSORSHIP…
DIDI DE PARIS 
Geef een reactie